Zo hey, dank jullie wel voor alle lieve reacties ❤️❤️
Hier ook een man die eigenlijk niet wilde. En nu hebben we 2 jongens. Hij zegt het niet, maar hij vindt het erg zwaar met de jongens. Hij is dol op ze, maar ik weet niet of hij weer dezelfde keuze zou maken als hij opnieuw zou kunnen kiezen.
Mijn punt, forceer niks. Kies voor jezelf.
Nu bestaat ook nog de kans dat je kinderloos blijft. Maar in de relatie kinderloos blijven, zal je hem altijd verwijten als jij wel kinderen wil en bij over 4/5 jaar zegt dat het niet wil.
Als je een grote kinderwens hebt, heb je denk ik de juiste beslissing gemaakt. Hoe verdrietig ook.
Pfoe, wat een moeilijke keuze, tussen een leven zonder je partner of een leven zonder een kind. Zeker omdat je de partner al kent, en het kind nog niet. Dat voor jou de balans toch doorslaat naar het kind, zegt misschien ook iets over de relatie met je partner. Hij heeft je aardig op de proef gesteld (al dan niet bewust) en het is niet gek dat het bij jou dan op een gegeven moment stopt. Maar het blijft verdrietig, uit elkaar gaan is gewoon heftig. Dat is inderdaad een rouwproces, om wat je had en om wat je had willen hebben. Dat heeft tijd nodig. Net als langzaamaan wennne aan een nieuw leven, en een nieuwe toekomst. Gelukkig kan er heel veel moois in gebeuren! Heel veel sterkte
Misschien een iets andere situatie.. Maar mijn relatie is nu bijna 2 jaar uit, na 5 jaar samen te zijn geweest waarvan 4 jaar bezig te zijn geweest om zwanger te raken inclusief fertiliteitstrajecten.
Bij mij stoptte dus ook niet "alleen maar" een relatie van 5 jaar maar óók mijn kinderwens (voorlopig) en een compleet toekomstbeeld.
Is inderdaad een rouwproces!
Ach arme meid. Dikke knuffel!
Ik heb ook een relatie verbroken omdat hij geen kinderwens had. Ach, wat was ik verliefd. Nooit zo verliefd geweest als toen. Na een tijdje mijn huidige man leren kennen. Super blij met mijn leven en mijn 3 kids. Maar het doet oh zo'n pijn.
Sterkte!
Ik heb een 'soort van' ervaring. Mijn ex kon geen volmondige 'ja' zeggen of hij een kinderwens had. Het was ook geen duidelijke 'nee'. Toch had ik het voor mezelf wel helder dat ik een toekomst zag mèt kind(eren). Ik merkte gaandeweg dat ik steeds meer afstand en zelfstandigheid pakte. Die relatie zat niet meer goed doordat we andere wensen hadden. Ik was 29 toen ik die knoop doorhakte.
Toen ik net 30 was leerde ik mijn huidige man kennen. Zo anders dan ik kende was alles zo vanzelfsprekend. Het samenwonen was vanzelfsprekend. En dat er een kindje welkom was ook. Helaas ging het niet van een leien dakje, maar gelukkig zijn we inmiddels bijna 1,5 jaar ouders van onze dochter. Ik ben nu 38.
Ik ben zo blij dat ik dit avontuur niet met mijn ex ben aangegaan, dat hadden we nooit gered. Het kan al pittig zijn als je dit allebei heel graag wilt, laat staan als er 1 toch niet zo achter staat. Ook vind ik dat je het gevoel moet hebben dat het klopt zo. Dat herken ik nu. Maar bij mijn vorige relatie zeker niet. Toch is iedereen anders. Voel alleen geen spijt omdat je het gevoel hebt dat je tijd tekort komt. Die heb je echt nog wel. Doe wat voelt te kloppen 
Dankjewel, dit is heel fijn om te horen. Ook al is het zwaar nu, maar het doet me goed om je verhaal te lezen. Dat geeft hoop ❤️
Wellicht komt hij er nu (nu je de relatie verbroken hebt) wel achter wat hij mist en is hij daarna ook duidelijker in zijn kinderwens?
Of niet, maar dan is het ook duidelijk.
(En mijn ervaring: wat je nu denkt dat je grote liefde is, kun je later wel heel anders op terug kijken)
Ik denk dat het goed is dat jullie nu even afstand hebben, dat maakt dingen hopelijk duidelijk.
Sterkte!
Voor mij was de partnerkeuze, de liefde van mijn leven, juist bepalend in de beslissing voor kinderen te gaan. Kinderen krijgen en opvoeden doe je tenslotte samen. Je zoekt lotgenoten en dit is een andere insteek, maar hopelijk heb je er toch wat aan.
Edit: jullie woonden nog niet samen?
Nou, heel eerlijk mijn man zelf had eigenlijk ook niet meer persee een kinderwens. En ik had deze ook niet tot ik eigenlijk ging samen wonen met hem na 1 jaar kwam dit pas en ik heb pcos dus wist dat het lang kon duren.
Ik had dit gewoon netjes bij hem aangegeven. En toen zij hij nou laten we dan maar even een check up doen bij de gynaecoloog. 3 jaar verder eindelijk zwanger. Dus al om al.
Ligt er ook aan hoelang je al samen bent he. Enzo maar.. goed ik werd ook 33. Dat jaar dat ik beviel van onze dochter.
We zijn al 5 jaar samen, en mijn vriend heeft meer tijd nodig geeft hij aan. Hij wil eerst meer ook vertrouwen hebben in zichzelf
Blijkbaar heeft hij in 5 jaar tijd weinig vorderingen gemaakt op dat gebied... Dat geeft weinig hoop op verandering. Resultaten uit het verleden, geven een aardig beeld van de toekomst...
En moeilijke maar dappere beslissing, ben van mening als men voorbestemd is vind je je weg wel weer. Dat je op dit punt in jullie leven deze beslissing moet nemen is verdrietig, maar houden van is ook los laten. Bij elkaar blijven omdat hij de liefde van jouw leven is maar ben je dat ook van hem. Wellicht ja alleen op niet alle vlakken, geef je zelf de tijd te helen
Sterkte! Ik kan me heel goed voorstellen dat je geen uitprobeersel wilt zijn... Wie weet komt er iemand op je pad die écht van jou houdt en 100% voor jou gaat. Dat lijkt me een fijnere basis voor een relatie dan je tot nu toe hebt gehad. En dat ben je waard!
Och wat moeilijk. Heel veel sterkte gewenst!
reacties (20)