Het gemis en verdriet om mijn moeder (terminale kanker)

Gisteren was ze wederom weer een keer opgenomen in het ziekenhuis, want ze was al een tijdje
benauwd, en haar nieren werken al een tijdje niet op 100% waardoor haar conditie minder is geworden de laatste 3 maanden.

De dokter had gisteren al wat bloedonderzoeken van haar binnen en hij vermoede een longembolie, dus ze is wederom weer door de ct/mri scan
geweest gisteren, het resultaat was niet goed, buiten de uitzaaiingen in haar longen, en weer in haar hoofd, en bijnieren, zit het nu ook
in haar lever, maag en darmen. Waardoor de kans op overleven zeer minimaal is (chemo is niet meer mogelijk, immunotherapy ook niet, en bestraling ook niet)
Dus er werd ons gisteren verteld dat ze verder niets meer voor haar kunnen doen, behalve pijnbestrijding en palliatieve zorg bieden thuis.

Dus het vooruitzicht dat ik (en mn broer) en mijn vader, mijn moeder/vrouw gaan verliezen, is geen fijn vooruitzicht. Natuurlijk kijk ik nog wel uit met de tijd die we nog wel met haar hebben
maar zie op tegen het missen van mijn moeder, we zijn altijd al 4 handen op 1 buik geweest, ben zo met haar verweven. Het vooruitzicht dat ze misschien onze zoon niet kan ontmoeten maakt
mij heel erg verdrietig. Bij het minste geringste als ik aan haar denk moet ik alweer huilen. We/ik ben blij dat we alsnog 4 jaar extra met haar mochten hebben (december 2015 eerste diagnose longkanker)

Ik probeer wel zo goed mogelijk mijn gevoel maar te laten gaan, en niet op te bottellen, want ik wil niet dat mn kindje daar last van gaat/meekrijgt.