Hoe HG me veranderd heeft...

'En wil je nog een vierde?' vragen mensen me wel vaker. Ik begrijp het, ik ben immers dat type moeder. Ik heb altijd al gedroomd van een vol huis, samen gezellig eten aan een volle tafel, veel interacties tussen de kindjes, altijd een lach en een traan. You get the picture. Toen ik zelf klein was, wilde ik steeds nog een broertje of zusje, een kleintje om over te moederen. Toen dat er niet kwam, was het voor mij een uitgemaakte zaak dat ik er dan maar snel zelf voor zou zorgen. Twee of vier kinderen, dat zou het worden. Minstens twee, graag zonder een groot leeftijdsverschil. En dan na een pauze van een drietal jaar nog eens twee. Voor 4 kinderen zorgen leek me nog net haalbaar, dan kon ik zelf blijven werken en genoeg aandacht geven aan alle kinderen. Tot zover de droom. Dromen doen we allemaal, ze proberen waarmaken ook.

Twee weken na ons huwelijk had ik een eerste positieve test. Dolblij! Dat ging al volgens plan. Nu zouden we nog extra gezond leven en heerlijk genieten van deze zwangerschap. We zouden alles juist doen, inclusief buikfoto's, praten tegen de buik, kinderkamer in orde maken, zwangerschapsgym,... Na 6 weken moest ik een eerste keer overgeven. Niet leuk, maar hé, dat hoorde bij een zwangerschap, stiekem vond ik mezelf nu nog meer bij de club horen. Een beetje klagen over kwaaltjes, dat kon ik nu ook gewoon. Maar na drie dagen stopte het niet meer. Oei, dat was geen deel van het plan. Morning sickness, ja hallo, eerder een all day and night sickness. Na een week lag in het ziekenhuis. Ik smeekte mijn man om me daar naartoe te brengen want thuis hield ik het niet meer vol. Elk uur gaf ik over, dag en nacht. Of vaker, dat kon ook. Ik kon niet slapen van de misselijkheid en niet wakker blijven van de vermoeidheid, niet rechtop zitten of soms zelfs niet omdraaien in bed. Van de slaapkamer boven naar de zetel verhuizen ging in meerdere etappes. Onderweg kwam ik twee toiletten tegen die ik niet kon overslaan. Ik kon niet tegen veel licht. Het tafelkleed heeft mijn man moeten weggooien want de kleur en het patroon zien deed me overgeven. TV en lawaai waren te druk. Douchen onmogelijk. Min 6 kilo duidde de weegschaal na twee weken aan. Mijn emmer en ik hadden wekenlang een onweerstaanbaar innige haat-liefde-verhouding. Drie keer ben ik opgenomen. Ik was allergisch aan primperan, reageerde niet op emesafene. Het werd een sonde of eten binnenhouden. Die sonde was verschrikkelijk dus heb ik mezelf ontslagen uit het ziekenhuis. Alternatieve therapieën geprobeerd. Het bleek net genoeg om te overleven. Bovendien leer je bij. Wat eet je best als je weet dat je nadien weer overgeeft? Havermout is lastig over te geven, spaghetti is wel grappig, en als het snel genoeg terugkomt, proef je het twee keer zonder dat het te zuur wordt. En genoeg drinken helpt ook om over te geven.

'Je weet waarvoor je het doet', en 'je krijgt een baby in de plaats, het is het allemaal waard!'. Euh nee, op dat moment niet dus. Maar ik begrijp het wel, wat moet je anders zeggen? En op één of andere manier overleef je het. Ik mag mezelf nog bij de happy few rekenen bij wie het overgeven grotendeels stopt na 4 maand. De misselijkheid niet echt. En de schade is aanzienlijk. Eten is nooit meer vanzelfsprekend geweest tijdens de zwangerschap, en sommige dingen eet en drink ik nog steeds niet. Mijn energiepeil bleef nul. Werken was onmogelijk. Psychologisch was het nog het zwaarst. Mensen begrijpen het niet. Met een 'ik ben zelf ook misselijk geweest, maar eten helpt' voelde ik me nog het meest onbegrepen. Geloof me, ik heb drie zwangerschappen lang ALLES geprobeerd, maar HG is een blijver. Wekenlang zat ik alleen, thuis of in het ziekenhuis. Ik neem het niemand kwalijk, ik heb ook niet veel moeite gedaan om sociale contacten te onderhouden, maar bijna iedereen bleef stil. Tja, wat moet je ook bij iemand die constant overgeeft en niet rechtop kan zitten? I wasn't much fun, maar wel eenzaam en leeg.

Maar toen kwam de baby, een perfecte schat, heerlijk kind. Ik vergat de HG, want de kinderwens was sterker. Ik ben immers dat soort moeder. We zouden ons voorbereiden deze keer. Ow, niet dus, 'schat, ik ben al enkele dagen ziek en dus een testje gedaan dat positief is'. Ok, wat sneller dan gepland en onvoorbereid terug de rollercoaster in. Maar opnieuw een heerlijke baby in ruil. Al knapte ik dit keer met een peuter in huis niet snel op. Ik ben tot een jaar na de bevalling thuis moeten blijven. Ik bleef ook worstelen met het schuldgevoel dat ik niet voor mijn lieve peuter kon zorgen. Ik kon haar geur zelfs niet verdragen tijdens mijn zwangerschap. Na enkele maanden heb ik de stap naar therapie gezet om dit een plaatsje te geven.

Bloed kruipt waar het niet gaan kan. En verklaar ons gek (eigenlijk waren we dat ook gewoon) na twee jaar begon het te kriebelen en besloten we er terug voor te gaan. Maar deze keer zouden we voorbereid zijn! Verlof geregeld voor mijn man, huisarts ingeschakeld, extra vitaminen, alle trucjes die we nog kenden van de vorige twee zwangerschappen. Gecombineerd met een aftelkalender om mezelf psychologisch wat gezond te houden. Helaas, voorbereiden kan je dus niet. Deze keer was het nog erger. Het is een losgeslagen trein die dwars over je rijdt. Murw was ik, maandenlang. Leeg ook. Hoe dom kon ik ook zijn om dit nog eens te doen? En nadien, als het ergste achter de rug was, kwam de depressie. De uitputting bleek een ideale voedingsbodem. Misschien schrijf ik hier later nog wel eens een blog over.

Nu, maanden later, merk ik dat ik het nog steeds geen plekje heb kunnen geven. Als ik iemand gelukkig zwanger zie, een nieuwe aankondiging in mijn omgeving, dan voel ik de tranen binnenin opwellen. Elke keer opnieuw. En 's nachts blijft het me kwellen. Wat als het allemaal eens anders zou kunnen verlopen. Dan, ja dan zou ik aan een vierde beginnen. Voor nu heb ik het gevoel dat ik die droom moet opbergen. Ik heb veel om gelukkig voor te zijn, drie heerlijke, gezonde en gelukkige kinderen, een relatie die deze drie zwangerschappen heeft overleefd (hij heeft mee afgezien). Ik besef dat hier vast veel dames met mij willen ruilen en voel me schuldig als de tranen nu over mijn wangen lopen omdat ik mijn droom nooit in vervulling zal zien gaan...