1e kindje gelijk miskraam

zo was het er

zo was het er weer niet

mijn 1e kindje al bij precies de 11de week verloren

ik voel me kut en kan mijn gevoel niet omschrijven

zo veel woede en verdriet heb ik in mijn lichaam

ik jank nu zo hard tijdens het schrijven van deze blog

ik en me vriend weten ons gewoon geen raad meer en weten niet waarom ik een miskraam kreeg

en waarom ons alleen maar ongeluk moet overkomen

nu zie ik overal zwangere vrouwen om me heen en hoor ik huilende en lachende babys

en hoe meer ik zie en hoe meer ik hoor hoe meer pijn en verdriet ik krijg

je hoort en ziet het overal op straat op tv in de supermarkt bij jezelf thuis bij je vriendinnen

maar uitgerekend ik moest mijn kind verliezen

nu weet ik zeker dat god niet bestaat

want ook hij gunt me geen sprankje hoop en zeker geen geluk

hoe kan ik het zeggen ik huil en huil...

nu weet ik hoe sommige moeders die hun kinderen verliezen zich voelen

zo machteloos en zo leeg van binnen

mijn kleintje zit nu daarboven

alleen de verloskundigen kon gewoon er om lachen

en zei tis niet jou schuld er was iets mis met je kindje

en moeder natuur accepteerde het niet

ik denk dan weer in mijn hoofd wat nou moeder natuur ik wil mijn kindje terug

en zo viel mijn droom in duigen om een gezinnetje te kunnen beginnen

maar ook mijn vriend heeft de moet opgegeven