Ik wilde mijn kind niet... prenatale depressie
Ons derde kindje was helemaal gewenst, ja, zelfs gepland. Deze keer waren we voorbereid op HG (al kan dit denk ik niet echt, maar goed). Ziek in de wintermaanden en dan een mooie zwangere zomer, zo zou het zijn. Niets kon ons voorbereiden op wat er zou aankomen. Nu ben ik nooit echt blij zwanger, maar dat het zo donker kon worden had ik niet gedacht. Ik ben van nature nogal opgeruimd en opgewekt. Een depressie, dat overkomt toch vooral anderen.
Maar na de eerste drie zieke maanden herstelde ik niet. Ik bleef uitgeput, had geen eetlust en was te moe om een glas water te gaan halen. Als ik bij de kinderen was, was ik snel boos. Verdrietig ook. En als de kinderen weg waren, was de dag één grote leegte. Ik deed werkelijk niets, deed de gordijnen niet open, ruimde de ontbijttafel niet op, kleedde me niet aan. En dat was de schuld van die baby die in mij groeide. Als die eruit was, dan zou het opgelost zijn. Waarom was ik toch aan dat derde kind begonnen? Het zou ons harmonieuwe gezin verstoren. Dat deed het nu immers al. Ik geloofde echt dat het onheil zou brengen, een handicap zou hebben, of een gedragsstoornis. Of het zou doodgeboren worden. En als ik me zou hechten, zou ik verdriet hebben. In het begin dacht ik aan abortus, later aan adoptie of pleegzorg. Ik zou zelf een miskraam opwekken, of in een latere fase de bevalling zelf te vroeg in gang zetten zodat het kind in het ziekenhuis moest blijven en ik er niet voor moest zorgen. Als ik dit nu schrijf, begrijp ik er zelf niets van. Het was een gewenst kindje, onze liefdesbaby. Hoe kon ik dat nu haten. Hoe konden alle bovenstaande verschrikkelijke scenario's plots zo banaal lijken, verlossend zelfs?
Ik huilde en huilde, sliep niet en at niet. Ik had zelf niet eens door hoe ernstig het was. Gelukkig heb ik hulp gezocht, samen met mijn man. Mijn lieve man, altijd aan mijn zijde. Huisarts, verloskundige, psycholoog, psychiater,... Allemaal begrijpende schatten van mensen. Het was een verschrikkelijke zwangerschap, het voelt als een jaar van mijn leven dat ik kwijt ben. Maar ik ben er door geraakt. En ik hou van mijn kind. Soms kijk ik naar haar en denk ik 'hoe heb ik nu toch zo kunnen denken? Hoe heb ik me zo kunnen voelen?', maar het doet er nu niet meer toe. De schuldgevoelens probeer ik nog een plaatsje te geven, de nare herinneringen ook. Maar ik ben terug gelukkig.
Aan alle dames waarmee het niet goed gaat tijdens de zwangerschap of na de bevalling, die twijfelen of ze een depressie hebben of ontwikkelen: zoek hulp! En geloof dat het ooit weer beter wordt, dat wordt het echt!
reacties (0)