Ik ben eindelijk gelukkig

3u14 's nachts. Het raam staat wagenwijd open, een briesje streelt mijn gezicht. In mijn armen ligt baby rustig te slapen met de borst nog in haar mond. Door het maanlicht kan ik haar vredige gezichtje goed zien. Mijn hart stroomt over van liefde. Ik ben gelukkig, echt gelukkig, besef ik plots. En dat is niet vanzelfsprekend. Meer nog, omdat het niet vanzelfsprekend is, voel ik me gelukkiger dan vroeger. Mijn gedachten dwalen af naar wat geweest is. De afgelopen jaren zijn woelig geweest: 3 zware zwangerschappen, 2 depressies, lang niet kunnen werken. Maar ik ben er geraakt. Ik geniet van elke dag, van kleine dingen. Als het tegenzit, heb ik er alle vertrouwen in dat het weer goedkomt. Een nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik heb drie jaar lang keihard geknokt en nu is het er: vertrouwen. In mezelf, in de toekomst, in mijn relaties met anderen. Ik ben een goede moeder, heb 3 gelukkige en gezonde kinderen en een super-echtgenoot die me altijd steunt! Ik heb werk dat ik graag doe, een huis en buurt waar ik graag woon. Ik geef R een zoentje op haar neus, ze heeft de borst losgelaten en ligt met open mond op mijn buik te slapen. Ik veeg een traantje weg, leg haar in haar bedje naast me en loop nog even naar de kamers boven om de andere twee slapende engeltjes een dikke zoen te geven. Dankbaar...