De roze wolk met de donkere schaduw

Ik neem een slokje water, plof languit op de zetel, lekker onder mijn dekentje. Alle werk aan de kant, 3 kids op bed. De jongste werd vandaag 1 jaar. Mijn gedachten dwalen af naar een jaar geleden. En plots bekruipt me weer dat gevoel, een zwart randje… Ik heb onwijs genoten van haar eerste levensjaar, omdat het niet vanzelfsprekend was, dat genieten. We hebben zo veel tijd samen doorgebracht, knuffelen, voeden, spelen, slapen, aan haar haartjes ruiken, haar ademhaling rustig horen worden bij het drinken aan de borst, haar eerste brabbels horen veranderen naar woordjes, de frustratie bij het achteruit kruipen, het gulle glimlachen en uitbundig schateren naar broer en zus,… Een heerlijk kind is het! Een jaar geleden zag het er zo anders uit.

Na twee vlotte bevallingen ging ik nu ook van dat scenario uit. Ondanks de depressie tijdens mijn zwangerschap maakte ik me weinig zorgen over de bevalling. Of misschien was ik er gewoonweg niet mee bezig, want in mijn hoofd was er niet echt een baby. Rond middernacht begonnen de weeën. Eerst onregelmatig, maar toch steeds sterker wordend en duidelijk aanwezig. Rond 5u30 de verloskundige gebeld, want ik zou bij haar bevallen in plaats van thuis en tegen 6u waren we daar. Aan mijn gezicht zag ze dat het stevig was, maar ik bleek pas 2-3 cm ontsluiting te hebben. Dat viel even tegen, want de vorige had ik na 4u al in mijn armen. Maar ik trok me terug in mijn bubbel en kon de weeën goed opvangen. Na nog enkele uren naar het bad verhuisd en zo rond een uur of 2 had ik volledige ontsluiting. Ha, eindelijk, het echte werk! Vreemd genoeg had ik geen persdrang. Ik was totaal ontspannen en kon tussen de weeën door nog even kletsen. Maar goed, tijd om te persen. En daar ging het mis. Na een uur persen in bad, op bed, kruk, andere houding, meeduwen op mijn buik was er nog steeds geen baby. Ze lag klaar, geen sterrekijker, geen gekke dingen, maar ik kreeg haar er niet uit. Ik begon lichtjes in paniek te geraken na toch al 14 uur weeën. De paniek nam met het verstrijken van de tijd alleen maar toe. De verloskundige haalde alle trucs boven die ze kende, maar niks hielp. Na 2,5 uur was ik zodanig door het lint dat ik naar niemand meer luisterde, enkel gilde. Ik was ervan overtuigd dat baby doodgeboren zou worden en wilde haar niet op de wereld brengen. Toen zijn we dus toch naar het ziekenhuis gereden waar ik ook een hele scène gemaakt heb omdat ik niet meer wilde bevallen. De gynaecoloog heeft een paar stampen moeten ontwijken (ik ben van nature kalm en beredeneerd hoor), de verloskundige me vastgeklemd. Ik was in blinde paniek! Ze hebben me eerst laten kalmeren en nadien begon nog meer hel. De gynaecoloog zag geen bezwaar om natuurlijk te bevallen, en dan is het protocol: wee-opwekkers. Na 3,5 uur persen bij volledige ontsluiting, kreeg ik wee-opwekkers. Dit was allemaal zonder enige vorm van verdoving. En toen ging het licht compleet uit. Plots kwamen daar dan toch persweeën en na echt waar 3(!) keer persen was ze daar. Ik weet niet in welke toestand ik tijdens het persen was, paniek omschrijft niet de complete angst, wanhoop,…die ik toen voelde. Na 18u en 4u persen was ze daar.

(even een nieuwe alinea om het verschil in gevoel te benadrukken)

4 kilo meisje om van te genieten. Eens ik onze kleine meid in mijn armen had, was alles goed. Ik stapte van mijn onweerswolk op de roze wolk. Vanaf toen viel alles in de plooi, het heeft zo moeten zijn. Geluk is extra mooi als het niet vanzelfsprekend is.

En toch, vanavond denk ik plots aan dat heel fijne donkere randje, de schaduw van de hopelijk steeds verder drijvende onweerswolk. Soms overvalt me plots het verdriet en de pijn. Bijna niemand weet wat er gebeurd is, ik schaam me nog steeds dat ik een derde kind plots niet op de wereld kon zetten, ik herinner me nog steeds de heftige emoties en pijn. Ik durf nog steeds geen nieuwe zwangerschap aan, ondanks de wens. En toch, er is ook zo veel om gelukkig en dankbaar voor te mogen zijn…