In deze tijden lijkt niets zeker, het draait de wereld op zijn kop. En ik vraag me af hoe het verder moet.
Wij hebben een heel druk leven. Ik, mijn man en de kinderen. Bomvol leuke dingen, dat wel. Mijn man werkt 32u en ik 36u. We hebben beide nog een kleine bijverdienste van enkele uren in de week. We hebben ook beide nog hobby's (in het meervoud). En we vinden het daarnaast allerbelangrijkst om er veel te zijn voor de kinderen. Zodat de kinderen ook nog hobby's kunnen doen. Ik en mijn man kunnen enigszins flexibel werken, waardoor onze kinderen toch veel bij ons kunnen zijn.
Maar onze weekschema's zitten zo zo vol. Leuke dingen allemaal, dat wel. Alleen is de slinger te ver doorgeslagen. Elke minuut is gepland. Tot 's snachts. Mijn dagen tellen meer dan 24u. Ik dacht dat ik er van genoot. Ik voelde me heel succesvol, de supermama die alles kan combineren, 3 kinderen die het overal goed doen, een geweldige man, dingen voor mezelf,...
En nu valt alles weg. Normaal gezien word ik dan heel zenuwachtig en zou ik even moeten afkicken. Maar ik snakte naar rust. Ik was moe, fysiek en mentaal. Mijn kaars brandt aan twee kanten tegelijk. En ik geniet nu, van de rust, van de orde, van de tijd. Ik vind het heerlijk. Het vooruitzicht dat ons leven terug naar normaal zou gaan, bezorgt me hartkloppingen en angsten. Ik wil helemaal niet terug naar 2 maand geleden.
Ik voel het nu, ik kán niet meer terug. Maar hoe moet dat dan? Ik ben op mijn werk niet in de positie om nu minder uren te gaan werken. Maar ik wil ook wel mijn hobby's blijven doen. En ik kan niet van mijn man vragen om zijn leven om te gooien.
De crisis zelf bezorgt me geen angst, integendeel, ik geniet. Het vooruitzicht dat alles weer wordt als voorheen bezorgt me wel angst. Ik wil mijn leven niet meer bomvol leuke dingen.
Wat zijn leuke dingen dan nog?
Misschien is deze crisis wel een hele mooie leerkans...
Ik schrijf het op zodat ik het onthoud
reacties (16)