Jelte-Vilmar

Jelte-Vilmar's profiel

---

Geboorte-informatie
Duur van de bevalling: uur
Bevallen na: 39.0
Gewicht bij geboorte: 4240
Lengte bij geboorte:

Jelte-Vilmar`s geboorteverhaal
Volgt

Milena-Robin

Milena-Robin's profiel

---

Geboorte informatie
Type bevalling: Keizersnede
Duur van de bevalling: 30 uur
Bevallen na: 40 weken en 4 dagen
Gewicht bij geboorte: 4390
Lengte bij geboorte: 51

Milena-Robin`s geboorteverhaal
De bevalling is een horrorverhaal geweest. Na 30 uur weeen opvangen en uiteindelijk met spoedkeizersnede hebben we een schitterende dochter gekregen, maar wat een hel was de bevalling.
Hieronder staat een mail die mijn man naar zijn collega`s heeft gestuurd na de bevalling. Volgens mij spreekt zijn mail voor zich!
Lees en huiver!

Liefs, een trotse en herstellende moeder.

Dag allemaal,

De dagen sinds de geboorte van onze dochter Milena waren wat te stil.
Geen verhalen en foto`s.
Ik begin maar even met zeggen dat het met Milena goed gaat en Ellen is aan de beterende hand.

Na de geboorte, woensdagochtend, waren we behoorlijk van slag.
Niet alleen is een kind krijgen indrukwekkend, maar er is ook best wel veel mis gegaan.
Dit was zonder veel overdrijving een bevalling uit de hel.
Nu zijn we weer een beetje bijgekomen en morgen, maandag, kunnen we eindelijk naar huis.

In het kort (en zonder al teveel bloedspatters en pijnscheuten) ging het
zo:
Dinsdagochtend vroeg begonnen de weeen bij Ellen.
Rond half 11 zijn we naar het Sophiaziekenhuis in Rotterdam gereden, want we wilden natuurlijk geen Delftenaar op de wereld zetten.
We zijn er de hele dag gebleven, tot er serieus geweed werd. Rond 20 uur schoot de boel nog steeds niet op, maar werd de pijn wel heftig. Ellen kreeg een lekker roesje morfine en kon even gaan liggen. Het shotje was snel uitgewerkt en de pijn kwam terug met versterking. Alleen kwam nog geen beweging in de bevalling.
Ik zal jullie de details besparen, maar het woord `centimeters` is in dit verband vaak gevallen. En het waren er steeds te weinig, tot diep in de nacht.
Toen we na 5 uur eindelijk weer een arts voor controle op bezoek kregen (het was druk in de verloskamers) waren er plotseling zoveel centimeters bijgekomen dat pijnbestrijding niet meer mogelijk was. Een behoorlijke tegenvaller, want Ellen had steeds kramp in haar rug en was aan het einde van haar Latijn.
Het was ongeveer toen 2 uur `s nachts en uuuuuuuuuren later was er nog geen uitzicht op de daadwerkelijke bevalling en was de pijn zo lang zo heftig geweest dat om 5 uur toch maar een ruggenprik (ook uit de hel!) werd gegeven.
De prik werd niet zo heel gelukkig gezet (NAAST het gebied dat plaatselijk verdoofd was) en was daarom uitermate pijnlijk. Met prik werd de pijn dragelijk en konden we even gaan rusten, El op een bed, ik op de grond. Ellen heeft tot vrijdag haar rechterbeen niet kunnen voelen of bewegen.
Hier zal ik ook maar even wat details overslaan, maar uiteindelijk is er nog een tijdje geperst en bleek het kind te groot voor een natuurlijke bevalling:
rond half 11 in de ochtend werd besloten tot een keizersnee. Hierbij zouden we beiden aanwezig zijn en de ruggeprik van Ellen zou iets versterkt worden.

Bij de OK aangekomen werd het plan gewijzigd, omdat het zuurstofgehalte bij de baby te laag was geworden en nog wat andere complicaties. Dat wisten wij alleen niet, dus we waren redelijk geschokt dat Ellen onder volledige narcose ging en ik de wachtkamer in, zonder afscheid van elkaar te kunnen nemen.
Vervolgens kreeg ik wel snel Milena in mijn armen, maar moest ik nog anderhalf uur wachten voor Ellen weer bij was en we ons geluk konden delen.
Vrijdag pas werd de ruggeprik uitgezet en kwam er weer leven in Ellen`s been.

De operatie zelf is met zoveel haast verricht (er lag al iemand anders in de operatiekamer, maar die is er gauw uitgereden toen wij aankwamen met een sproedje), dat voor cosmetische details geen gelegenheid was. Dit was echt het betere slagerswerk.

Dat is de korte en luchtige versie, ik wil jullie goede gemoed op de vroege morgen niet bederven. Er is nog wel meer gebeurd, dit waren de grote lijnen.
Ik kan gerust zeggen dat het een behoorlijk traumatische ervaring was.
Aan de ene kant ben ik heel gelukkig met een gezonde dochter, maar ook erg van slag door de ervaring en de intense pijn bij Ellen.
Het koste me een paar dagen voor ik er normaal over praten kon.

Ellen heeft het geweldig gedaan. Ze zeurt sowieso niet snel en ze heeft heel veel geincasseerd zonder te morren. Nu zit ze er wel behoorlijk doorheen.
Het was echt een slopende bevalling. Herstel gaat wel een tijdje kosten en ze moet veel rust nemen. Dat is erg tegennatuurlijk voor haar, dus dat zal wel weer niet zo gaan als het moet!
Milena doet het ook heel goed. Ze is tijdig weggesneden uit die verstikkende buik en is echt een mooi exemplaar geworden!

Groeten,
Olivier

Renza--stiefdochter