Duur van de bevalling: 13:18


Bevallen na: 39.5


Gewicht bij geboorte: 3352


Lengte bij geboorte: ?


 

Maandagavond komt een vriendin van me eten en ik krijg ineens erg last van mn rug, ik had vast verkeerd gezeten ofzo maar volgens mn vriendin had zij zo erge rugweeen en dit leek er wel heel erg op, ik dacht dat ik gewoon last had van mn banden en even later kreeg ik weer zo`n rugpijn aanval en ben gauw in bad gegaan en het was weer weg.





Dinsdagmiddag, nadat ik de was heb gedaan en lekker gestofzuigd heb gaat mn vriend naar zijn 1e sollicitatiegesprek. `je mag pas na 16:00 bevallen hoor want dan ben ik weer thuis` zegt hij voordat hij de deur uit ging.





Ik lig op de bank en krijg weer last van mn rug, potverdikkie ik lig weer niet goed! en loop een rondje door het huis, doe de afwas en ga weer op de bank liggen. opeens om 15:00 bedenk ik me en ga de weeen app downloaden en test hem even want het is misschien wel handig als ik ga bevallen maar dat zal nog wel even duren want iedereen in mijn omgeving denkt dat dat pas 3 november zal zijn.





Om 16:00 lig ik nog steeds op de bank naar de leuning te staren naar een lusje die uitstak en voel ik opeens een keiharde knak in mn buik! ik krijg hartkloppingen want wat was dat nou?! ik lig op mn zij en voel niks nats dus mn vliezen zullen het wel niet zijn.. ik durf alleen niet op te staan want ik ben nog steeds alleen thuis.


16:10 sta ik toch maar op en jahoor... mijn hele broek nat en alles liep er uit! ik ben hysterisch heen en weer aant rennen met mn broek op mn knieen mn telefon zoeken en bel mn moeder die er direct aankomt en wacht ik onder de douche tot mijn vriend thuis komt van zijn 2e sollicitatiegesprek. Om 16:20 komt hij thuis en zeg meteen dat mn vliezen zijn gebroken waardoor hij ook gelijk bol staat van de spanning en `ohja! ik heb de baan` maar dat leek niet heel belangrijk op dat moment.





mijn moeder was rond 5 uur bij mij en niet lang daarna begonnen de weeen terwijl ik met mijn broer(tje) aan de telefoon zit. mijn broertje zit op dat moment in Turkije voor zn werk en baalt ontzettend dat hij niet in de buurt is op dat moment dus ik stuur gauw een foto met mijn bevallings outfit en bel daarna mn vader af die eigenlijk zou blijven eten die avond en ga daarna op bed liggen omdat lopen en bewegen even niet meer lekker voelt..





gauw beginnen de weeen elkaar vaker op te volgen zo om de 2/3 minuten wat we met de weeen app hadden opgenomen en de verloskundige en stagiair komen om 19:00 langs om te kijken en ik blijk 1cm ontsluiting te hebben.. en ze zouden om 10:30 weer terug komen maar dat zou wel goed komen want ik kon nog redelijk praten tussen de weeen door en ik mocht in bad dus het zag er prima uit.





in bad werden de weeen al wat erger en ik heb heen en weer gewiebeld en er een golfbad van gemaakt tijdens de weeen en mn vriend week niet van mn zijde, lang heb ik het niet volgehouden in bad en ga weer naar bed die mijn moeder ondertussen verschoond had, mijn collega belde me en kreeg gelijk n wee dus praten ging niet zo (ik was erg in de war) en ook zie ik opeens mijn vader door de gang lopen met een mega plant ?! `ik dacht dat je die wel leuk zou vinden` en weg was hij weer en ook kwam een vriend van ons omdat hij zo bezorgd was en ons naar het ziekenhuis wilde brengen.


de weeen werden heviger en volgden elkaar sneller op om de 1minuut30 om precies te zijn en het lukte me niet meer om ze weg te zuchten maar moest echt puffen, soms als mn wee overging in een nieuwe wee raakte ik bijna in paniek maar mijn moeder en vriend waren daar om mij te begeleiden met puffen en pufte met me mee zodat ik het ritme weer vond.





om 21:00 deden de weeen zo veel pijn ook tussen de weeen door dat ik dacht dat ik wel liever dood zou gaan dan nog langer weeen hebben! mijn moeder belt de verloskundige die eerst niet eerder wil komen maar als mijn moeder zegt dat ik pijnstilling wil is ze een half uurtje later bij me.. ze zien hoe erg de weeen zijn nu ongeveer om de minuut en omdat ik al een paar uur onaanspreekbaar op bed lag en wéér een wee en wéér een wee had hebben we met zn 5e zitten puffen en na 4uur zo`n weeenstorm nog maar 2 cm ontsluiting had snapte ze dat het beter was om naar het ziekenhuis te gaan en raadde ze me zelfs een ruggenprik aan!





onze vriend bracht ons naar het ziekenhuis en onderweg daarheen had ik nog steeds erg vaak weeen en mn lief zat achterstevoren voorin alle weeen mee te puffen en ook in de rolstoel door het ziekenhuis heen had ik veel weeen, het was verschrikkelijk!





in de kamer aangekomen (een ruime huiselijke kamer in het st franciscus in rotterdam) moest ik eerst nog 3 kwartier aan hartfilm voordat ik een ruggenprik kreeg dus lag ik daar weer al mn weeen op te vangen.. maar na 3 kwartier was de internist bezig met een spoed patiënt dus moest ik nog wachten en heb ik gesmeekt om wat anders en kreeg een morfinepompje maar ik werd er zo high van dat de hele wereld naar de achtergrond verdween en soms vergat ik te ademen en zakte mijn hartslag heel snel en moesten mijn moeder en vriend steeds zeggen dat ik moest ademhalen.





rond 1 uur kwamen ze weer toucheren en was ik weer maar 1 cm opgeschoten en mocht ik toch mijn ruggenprik omdat het zo nog wel even zou duren en dan zou ik straks te uitgeput zijn om te persen en de internist was vrij dus we konden naar de eerste verdieping om de prik te halen. mijn vriend ging mee en moest zo`n ziekenhuispakje aan en ik lag te shaken in mn bed, we kregen de risico`s te horen en mn vriend wilde liever niet meer dat ik het deed maar anders zou ik het nooit volhouden, nou, het was de beste beslissing die ik heb genomen want ik voelde mn benen een beetje vaag maar mijn weeen ebte langzaam weg en ik kon weer mezelf zijn..





opeens ging mijn ontsluiting een stuk sneller dus hoefde ik gelukkig niet aan de weeenopwekkers om ze nog heviger te maken want daar word je snel misselijk van. wat ik wel een beetje eng vond was dat ze zijn hartslag niet goed konden meten omdat hij zo beweeglijk was in mn buik dus werd er een draadje aan zijn hoofd vastgemaakt om zijn hartslag te volgen. ik zat helemaal onder de snoeren en touwen en de tijd ging langzaam verder maar dan nu zonder pijn, totdat ik opeens last kreeg van mn rug en het werd steeds erger dat ik ze zelfs weg moest zuchten maar lang niet zo erg als mijn eerste weeen en toen ze kwamen kijken om 4:45 ongeveer had ik al 9,5 cm!!!! de verloskundige bleef bij ons in de kamer zitten om te zien wanneer mijn weeen `anders` zouden worden , ik voelde al snel erge druk naar beneden maar ik zij niks want anders zouden ze mijn ruggenprik uitzetten en zou ik alles weer voelen dus bijna een halfuur heb ik mijn weeen weg gezucht totdat ze zag dat het toch echt persweeen waren en moest ik langzaam proberen mee te persen om te kijken of ik mijn weeen goed voelde, dat ging goed dus moest ik nu serieus meepersen op de volgende wee en opeens ging het heel snel, 2 persweeen later (8minuten) en 3 scheuren, was daar zijn hoofd! hij vloog er zowat uit! en 2 min later volgde de placenta en kreeg ik een paar flinke hechtingen waar ze nog 3 kwartier mee bezig was maar het maakte niet meer uit.. daar was hij, James, mooier dan ooit, helemaal gezond en 3352gram alleen een beetje misselijk van het vruchtwater..


zo bijzonder was dat! en om 16:00 mochten we weer naar huis :)


het was zo heftig maar ik zou het zo weer doen om mijn Jamesje in mn armen te kunnen sluiten.