Op maandag 11 april zaten we te lunchen in de keuken. Ik keek naar de kalender en zei tegen Marco: “JEETJE het kan nog tot 26 april duren voor dat ze me inleiden” (15 april was termijn). Ik stond even op om de leverpastei uit de koelkast te pakken en keek mijn vriend lachend aan en zei: “HEEE ik heb een wee”. Wat waren we blij…hebben bijna een rondedans in de keuken gehouden. We zijn rustig door gaan eten om te kijken wanneer de tweede wee zou komen. Na 30 minuten kwam een andere wee. Wij weer blij. Na 30 minuten kwam er een andere…we hebben netjes alles opgeruimd…de laatste dingetjes gepakt en mijn moeder gezegd dat we Iris bij haar zouden brengen in de middag. De volgende wee kwam 20 minuten later. Het deed nog geen pijn maar ik schrok wel dat het opeens al snel ging. We hebben nog wat foto’s gemaakt in de tuin met mijn mam en Iris samen met de buik. HAHAH! Wat je toch rustig bent als het een tweede bevalling is.

Opeens waren de weeën elke 10 minuten en zijn we dus richting ziekenhuis gegaan. Er waren 30 graden dus we zijn nog gestopt om een ijsje te eten. De weeën kwamen toen elke 5 minuten maar deden raar genoeg niet erg pijn. In het ziekenhuis aangekomen hebben ze me aan de CTG scan gelegd en daar zagen we dus al dat de piek van de wee niet erg hoog was. Hij kwam maar tot 60% van intensiteit…pfff ik zag er ook nog fleurig en goed uit dus ik dacht al dat ze me weer naar huis zouden sturen. Na 40 minuten aan de scan zei de VK dat ik heel waarschijnlijk naar huis zou moeten omdat het nog niet echt begonnen was en JA het was echt een vals alarm. Ik kreeg opeens elke 30 minuten een wee en die duurde ook maar 10 seconden. De gyn keek ook eventjes “binnen” en die zei dat ik moest blijven omdat ik al 3 ontsluiting had en dat de baarmoedermond helemaal week was…het was du seen kwestie van wachten. Het kon ook nog lang duren. Marco is toen eten gaan halen omdat het al 20.00 was. Terwijl hij weg was begonnen de weeën weer. Ik kreeg er 1 elke 15 minuten en had meteen door dat ze sterker waren. Ze duurden ook langer en ik kon ze beter staand opvangen dan zittend. Na het eten is hij naar huis gegaan om nog even te rusten. Ik heb de koffer uitgepakt. Een vriendin (Silvana) kwam nog langs. De weeën waren elke 5 minuten. Best sterk. Ging vaak naar het toilet om me “binnen schoontemaken”. Om 21.15 werden ze best pijnlijk en heb ik mijn vriendin weggestuurd. Ben toen op het bed gaan liggen om een beetje te slapen tussen een wee en de andere. Dat lukte nog best maar ik ging ook vaak naar het toilet dus daar zat ik ook wel eens met een wee. Om 22.00 kwam een VK studente mij controleren en die zei dat ik 3 cm was. WHAT??? Dat kon toch niet. Ik had nu een wee elke 4 minuten en ze waren veeeeel sterker dan in de late middag. Ze zei dat ze een andere VK ging halen maar die wilde me pas 1 uur later controleren. Ik heb na 15 minuten mijn vriend gebeld en gezegd dat hij moest komen want ik had ECHT pijn en dat het niet leuk meer was dat ze mij zo lieten wachten.  Na nog een halfuur kwamen de weeën elke anderhalve minuut. Ik had geen tijd om bij te komen. Ik heb op de bel gedrukt maar de VK zei: “nog een kwartier mevrouw!”…pfff wat een trut. Ik voelde al een grote druk daaronder. Niet echt persweeën maar we waren er  bijna. Na een kwartier lieten ze mij de gang doorlopen naar de controle kamer. Kreeg natuurlijk ook op de gang een wee. De studente ging zachtjes in mijn rug wrijven…Marco zei tegen haar dat hij het beter deed en duwde harder op mijn rug. Benen in de haken even checken…ik was 6-7 cm. “Alleen maar!!??” zei ik. Ze vonden dat ik aan het overdrijven was. Ze hebben voor de zekerheid er nog een andere VK bijgehaald, 2 seconden gecheckt en die zei: “meteen naar de beval-kamer”. Er kwam een grote smile op mijn gezicht. Hèhè EINDELIJK. Ik was dus 9 cm en niet aleen 6-7cm. Op de rolstoel naar beneden. In de bevalkamer was ik super-rustig. Het was hèt moment van de bevalling. Ik mocht liggen op het bedje. Ik keek omhoog en zag op de klok dat het 23.59 was. Ik zei: “onze dochter wordt vandaag niet meer geboren”. Soms sloeg ik een wee over en knipoogde ik naar Marco en zei met een duim omhoog: “hèhè even rust”.

Op mijn rug voelde ik niet goed de persweeën dus de VK liet mij andere posities proberen. De helft van het bed ging omlaag en ik was op mijn hurken met mijn ellebogen die op de hogere helft van het bed steunden. Ja zo voelde ik ze wel goed…toen vroeg de VK of ik ook een andere positie wilde proberen en ik zei: ja hoor doe maar…bed weer plat, ik met mijn billen omhoog en met mijn armen om een fitness-ball. Ik voelde me net een hondje…nee dit vond ik niet prettig. Ik vroeg waarom ze niet de haken gebruikten en ik “gewoon” kon bevallen (zoals de eerste keer). Ze zeiden dat er geen normale manier is en dat iedere keer anders is. Huh ik heb ook nog om excuses gevraagd en gezegd dat ze zeker niet zaten te wachten om een betweter zoals ik die al een keer bevallen was, hihi.

Na al dat proberen heb ik gezegd dat ik het op mijn hurken wilde proberen omdat ik op die manier het beste de persweeën voelde; hup bed omlaag en op mijn hurken. 2 keer persen en met de derde kwam het hoofdje eruit. Serena kwam er niet helemaal uit…wat een rare sensatie. Ik voelde echt dat het grootste eruit was maar toch voelde ik haar nog in mij bewegen. Serena was een sterre-kijker en ze kwam er ook zo uit. Waarschijnlijk voelde ik daarom niet goed de pers-weeën bij het “gewone” rug-liggen. Ik mocht zachtjes persen ook als ik geen wee voelde en dat deed ik…en daar kwam Serena op 12 april om 00.39. Wat een inimi-baby zijn ze toch als ze op de wereld komen. Zo’n lichtgrijs-roze kleur. Ik kreeg Serena op mijn borst en meteen zag ik dat het een kindje van ons was…zo eigen. Ze leek sprekend op Iris, maar met minder en lichter haar en zonder wenkbrouwen. Serena woog 3,420 kg en was 49 cm lang.  Wat waren we blij!!!

NA-VERHAAL

Na het persen van de placenta waren er nog stukjes in..er werd op mijn buik geduwd. BAH…hèhè alles kwam er uit. Ik werd daaronder gecontroleerd en alles bleek heel. Geen knip of scheur. Ik kreeg Serena aan de borst en eindelijk lieten de ons alleen Marco, Serena en ik. Ze heeft bijna de hele tijd gezogen. Na 2 uur zijn ze komen checken maar er was een problem met de baarmoeder, die niet was teruggetrokken. Ik bleef daardoor bloed verliezen (zonder gevaar…maar het moest stoppen en dat deed het niet). Ik kreeg een infuus met iets dat had moeten helpen. Ze hebben mij na een uur weer gecontroleerd maar ik bleef bloed verliezen.  Ze hebben toen Marco naar huis gestuurd omdat het nog lang kon duren.  De VKs begonnen rond mijn navel heel hard te duwen en er vielen bloed-stolsels daar onder. Ze bleven duwen. Het deed echt pijn. Ik kreeg nog een infuus en eindelijk mocht ik met dat ding op mijn kamer liggen. Het was na vieren en ik was kapot en ben in slap gevallen. In de ochtend hebben ze gecheckt en alles was ok. Ik had geen knip of scheur bij de bevalling gehad maar had wel enorm veel buikpijn en krassen van nagels rond mijn navel.

Om 14.00 van 2 Januari voel ik iets trekken in mijn buik...ik ga even liggen en 30-40 seconden later is het weg.

Het broertje van mijn vriend (9 jaar oud) is bij ons en moet huiswerk doen dus wij zijn bezig met helpen. Zo'n 30 minuten later voel ik weer iets, maar ik blijf gewoon doen waar ik mee bezig ben en ik denk "HEHE, eindelijk voor-weeën, iets begint er te bewegen". (Mijn uitgerekende datum is op 9 Januari.)

Om 16.00 gaan we de stad in met het broertje van mijn vriend en mijn zus + vriend (beiden wonen in Nederland, dus komen niet vaak in Italië). Nou, dus de hele middag gewandeld en zo rond 18.00 uur zeg ik tegen m'n vriend dat ik elke 15-20 minuten iets voel trekken maar dat het niet pijn doetâ. Ik zeg dat ik een vriendin ga bellen als we weer thuis zijn om te vragen hoe voor-weeën voelen omdat ik het toch raar vind dat het nu al 4 uur bezig is in m'n buik maar vooral vind ik het raar dat het helemaal geen pijn doet, dus het kunnen toch zeker geen echte weeën zijn!?!?

Na het aperitief in Varese, zijn we naar huis gegaan en ik bel dus mijn vriendin die zegt dat het geen voor-weeën zijn als ze al zo lang doorgaan maar dat het toch echte weeën zijn. OK DUS HET KOMT, YOHOOO. Dus wij lekker samen met z'n vijven eten. Zo rond 21.00-21.30 heb ik elke 10-15 minuten weeën dus ik zeg tegen m'n vriend dat hij z'n broertje naar huis moet brengen omdat hij niet bij ons kan slapen als wij naar het ziekenhuis moeten.

Rond 22.30 heb ik elke 5-10 minuten weeën en mijn vriend wil naar het ziekenhuis, maar ik wil nog niet want wil niet terug naar huis gestuurd worden. De weeën die ik voel zijn niet pijnlijk, maar ik moet wel stoppen met wat ik bezig ben als ze komen en moet of lopen of even gaan zitten. Tussen een wee en de andere ga ik vaak naar het toilet en maak de laatste dingetjes klaar die mee-moeten. Uiteindelijk heb ik een wee elke 5 minuten sinds een half uurâ; ga naar het toilet en verlies ook mijn slijmprop; dus¦ ik trek m'n jas aan en weg naar het ziekenhuis. Ik kom aan om 00.00 en wordt aan de CTG scan gelegd voor een uur. In dit uur begint het moelijker te worden. Ik moet elke 5 minuten opstaan en het begint ook in de rug pijn te doen. De weeën zijn super-regelmatig. Om 1.00 ga ik naar de ginaecoloog en WOW ik heb al 4 cm ontsluiting (IK SUPER-BLIJ) dus ze zegt doe je jeans uit, trek een pijama aan en ga maar naar de beval-kamer.

Ik loop dus om 1.45 de bevalkamer binnen, bel mijn ouders om te zeggen dat ze tijdens de nacht oma en opa zullen worden. Ik moet weer plassen en ken eindelijk de verloskundige die me gaat assisteren tijdens de bavalling. Ze is ongeveer zou oud als ik, super-aardig zegt ze mij dat ik antibiotica moet krijgen en dat ik 4 uur later de tweede dose zal krijgen (ik was positief voor streptococcus). OK dus ik lig en sta op bij elke wee, elke 3-5 minuten om 3.30 komt ze kijken en ik heb al 6 cm ontsluiting en ze zegt dat ik super-elastisch ben en dat het al meteen 8 cm zal worden. Ik SUPER-BLIJ maar..de vliezen zijn nog niet gebroken en ze willen wachten om te kijken of ik het haal om niet te bevallen voor er 4 uur voorbij zijn om de tweede dose van antibiotica te krijgen. Dus de verloskundioge zegt dat als ik sta (ook tussen een wee en een andere) dat de vliezen van zelf zullen breken Van 04.00 tot 04.45 is het moelijk want ik heb pers-weeën maar mag niet persen en m'n rug haalt het niet dus ik ik doe mijn handen op de muur en Marco drukt op mijn rug om me te helpen met het opvangen van de weeën (HET HELPT!!!...ik had het op BB gelezen en het klopt helemaal!!!dankje meiden voor deze super-tip). Om 04.45 zeg ik echt dat het niet lukt om NIET te persen dus ze zeggen dat ik moet liggen en eindelijk breekt de verloskundige mijn vliezen. De baby is nog niet helemaal ingedaald en ik moet haar naar beneden persen. 30 minuten later is Iris geboren. Geen scheur en geen knip; mijn kleine meisje op mijn buik en ik ben MAMA geworden; kijk blij naar Marco en wij zijn ZO BLIJ met onze super-dochter!