Noor

Noor's profiel

---

Geboorte-informatie
Duur van de bevalling: 13u
Bevallen na: 40+1
Gewicht bij geboorte: 3925 gr
Lengte bij geboorte: 50cm

*

Kaat

Kaat's profiel

---

Geboorte informatie
Type bevalling: Vaginaal (met pijnverlichting)
Duur van de bevalling: 20u
Bevallen na: 41 weken
Gewicht bij geboorte: 3,350 kg
Lengte bij geboorte: 50 cm

Kaat`s geboorteverhaal
Donderdag 28 juli... 2u18, mama voelt nattigheid... ohoh, wat is dat?? Op de badkamer even gecheckt, is het urine of is het vruchtwater?? De test; als je het kan ophouden is het geen vruchtwater... Okee, even proberen... ontspan èn mama plast in haar broek... Geen vruchtwater dus :-/ We gaan weer slapen. Die ochtend... mama verliest nog steeds en nog meer vocht... wat is dat dan toch voor vocht? De slijmprop, vruchtwater, urine?? Het blijft duren. Ongerust bel ik de materniteit om te vragen of ik even aan de monitor mag. Zo gezegd zo gedaan. Ik belm`n schoonmoeder op, want m`n man was reeds werken, en wij naar het ziekenhuis. Loos alarm zo bleek. Het was geen vruchtwater. Pfff, bijna 41 weken zwanger en je komst lijkt verder dan ooit.

Vrijdag 29 juli... mama wordt droef wakker; weer geen baby. Een beetje down nestel ik me in bed met een boek... elke afleiding is goed. En dat water? Dat is er nog steeds. Ik leg een handdoek onder me, extra bescherming in m`n broek en vraag me nog steeds af wat het nu is. 11u: ik krijg pijn; een vreemde pijn. Een pijn zoals bij m`n maanstonden. Wat is het? Weeën? Ik bel m`n man. Ik krijg een gevoel dat hij beter naar huis komt van het werk. Okee, papa komt; om 13u is hij thuis. De pijn wordt regelmatiger... om het half uur, dat wordt om de 20`, 15` en dan... valt het even stil. Ontgoocheling, is het weer loos alarm?? Om 18u wordt ik wakker uit een dutje. PIJN! Hevig nu; in m`n rug, m`n buik. Ik moet me telkens even terugtrekken als het weer komt. Liggend, knijpend in een kussen, hangend op de stoel... Eten? Geen trek meer in. Rust, kalmte, ...
20u: de weeën komen om de 5 minuten. Zo snel al? Ga ik een vlotte bevalling tegemoet? Bijna opgelucht denken we stilletje aan te vertrekken naar het ziekenhuis. Maar ik voel intuïtief dat het niet kan; 2u echte serieuse weeën? En zo énorm is de pijn nog niet. Toch, we vertrekken.
Aangekomen op het verloskwartier. Vroedvrouw Liesbeth doet open; ik zeg `ik denk dat ik nù wel weet wat weeën zijn!`; ze lacht. We gaan aan de monitor en zien de pieken en dalen om de 5 à 10 minuten. Ze checken weer m`n vochtverlies. De ene test is positief, de andere (die donderdag ook gebruikt is), is negatief. Een raadsel. Ze checken m`n opening: 1cm!! Mààr 1 cm :-( Hoe kan dat nu, ik heb frequent weeën!!
Ze bellen de gynaecoloog om te horen wat ze moeten doen. Ze vrezen dat ik reeds langdurig vruchtwaterverlies heb, dat is een risico voor de baby. Wellicht geen gebroken vliezen, maar een scheur ergens boven, waardoor het vocht aan het sijpelen is. Ze willen mij en vooral de baby nauwgezet volgen: we blijven in het ziekenhuis. Mijn voornemen om de weeën zo lang mogelijk thuis op te vangen, vallen in duigen. Maar het gaat nu om de gezondheid van de baby.
De avond valt, wissel van vroedvrouwen: Liesbeth gaat, Hannelore komt. Wil ik epidurale? Ik zeg zonder te willen proberen. De nacht valt; het wordt zaterdag 30 juli. De weeën doen pijn, echt pijn. In m`n buik, in m`n rug. Ik vind me geen houding. Liggend doet mijn aan m`n rug, maar lukt me beter om m`n ademhaling te controleren. Op de bal ontspant m`n bekken, maar voelt de wee pijnlijker aan. In bad is het relaxed tot de wee komt, ik vind me geen houding. Er rest me alleen volhouden. O jee een wee: 1, 2, 3, 4, 5, 6 en dan wordt het erger 8, 9, 10, 11, 12 (piek!!), 13, 14, 15, (het neemt stilaan af), 16, 17, 18, 19, 20 En de minuut is weer om. Zo gaat het ùren door! Het pijnlijkste is als ik weer eens aan de monitor moet om te kijken of de baby het goed doet. Ze doet het goed! Hartslag blijft prima!
5u - check opening: 2 cm! Nèè, dit gaat echt niet vooruit. Ik ben op! 12u weeën en 2cm opening! De vroedvrouw oppert om toch epidurale te overwegen. Wellicht zijn weeënopwekkers nodig. Doordat mijn water reeds brak voor de weeën en het ook niet goed brak, heb ik het slechtst denkbare startscenario om te bevallen.
6u: Ik stem in met epidurale. Ik ben teleurgestel, ik huil. De vroedvrouw pept me op. Ik mag trots zijn dat ik 12u weeën, pijnlijke weeën, heb weggepuft zonder enige pijnbestrijding! Ik slik m`n trots in; ja, het is het beste, ik doe er niemand goed mee zonder pijnbestrijding door te gaan; noch mezelf en vooral; noch m`n kind. Het moèt nù vooruit gaan. Ik krijg serum en weeënopwekkers.
7u: Hannelore wisselt weer met Liesbeth. de anesthesist komt. Ik ben reuzeblij hem te zien. Zet die verdomde spuit! Zittend in kleermakerszit trotseer ik nog 2 weeën. De spuit lukt niet zo goed, maar stilaan voelt het beter en beter. Nog een wee: de laatste die zó pijn doet??
De ochtend gaat verder. Ik kan even dutten. De weeën worden sterker, maar ik voel ze niet meer zo intens. Het is draagbaar. Ik neem even rust en hoop dat het vooruit gaat.
De gynaecoloog komt langs. De waarheid: het mag niet meer te lang duren, anders wordt de baby gehaald met keizersnede. Ze voelen de opening: 4cm! Het gaat stilaan vooruit. Opluchting op onze gezichten (mama en papa) - er is weer hoop. Een cm per uur zou er moeten komen. Het lukt! 11u: 6cm! 13u: 8 cm!!
Maar de baby gaat in reserve. Hartslag gaat van 180 naar 80 en terug. Zeer onregelmatig. Weer de mededeling; binnen een paar uur ten laatste moet er 10 cm zijn, anders ... yep, keizersnede. Bang afwachten. Ik ril. Ik weet niet waarvan. Ik ril gelijk een rietblad. Shock, angst, ...? Wat is het. Ik zeg m`n man mijn cd met relaxatiemuziek op te zetten. Ik ontspan, ik dut en het rillen stopt. Ze komen voelen om 14u. 9cm zelfs iets meer! Het gaat lukken die 10cm! Ze gaan stilaan de gynaecoloog bellen.
15u: de gynaecoloog arriveert; 10cm! Jààà, het is zover!! Het kan vaginaal! Geen keizersnede. Ondertussen weer wissel van vroedvrouwen: Liesbeth gaat (maar vindt het erg dat ze er nèt niet kan bij zijn) en Sonja komt.
We gaan naar de verloskamer. Ik word in gereedheid gebracht. 15u20: ik mag beginnen persen! De oefeningen van bij de kiné komen goed van pas. Man, wat had ik een energie! Ik duwde met alles wat ik had! Het ging goed (een natuurtalent zei de gynaecoloog). Ik perste alles uit mezelf. Ik had een klein scheurtje en de gynaecoloog zag dat die niet de goede kant uit ging, dus opteerde voor een kleine knip. Okee! Weer een perswee, ik perste, ik gaf weer over (maagzuur) tussen 2 persen. Ik ging tot het uiterste. Dàn... alarm! De monitor meldt alarm, de baby is in nood. Ze moèt binnen 20` ter wereld zijn, anders wordt het spoedkeizersnede. Mijn lichaam put verder uit haar energie. De gynaecoloog wil even helpen met de zuiger. Dit mislukt; het pakt niet! Ik moet het alleen doen. Ik voel het hoofdje zitten. Ik wil persen, maar moet wachten op de volgende wee. Ik wil niet wachten, ik kan niet wachten, het moet nù!! Sonja probeert me te kalmeren. Een wee; ik pers zo hard!! Het hoofdje is er uit! Nog 2 keer en de schoudertjes. En dan 15u49: jàààà, KAAT IS GEBOREN!! Ons meisje! Glibberig!
Ze kan niet bij mij. Ze wordt direct onderzocht. Het was voor haar ook zwaar: door de langdurig gebroken vliezen liep ze mogelijk een infectie op, dus wordt er onmiddellijk bloed genomen. Ik hoor haar zachtjes huilen. Haar papa is bij haar. De nageboorte gaat bijna automatisch. Ik werd verzorgd en daar waren ze dan; papa en Kaat. Ze huilde, maar ze was zo mooi! Ik was een beetje doezelig. Wat is dat toch, dat hoopje hier in mijn armen, maar die eerste blik in elkaars ogen, vergeet ik nooit! Tranen! Het is voorbij en we hebben een pracht van een dochter!
Ik wou haar voeden, maar het was erg druk op het verloskwartier. Even bekomen, haar bekijken en afvragen `wat nu?`. Na een half uur mochten we even terug op de arbeidskamer. We belden de grootouders en overgrootouders, tantes en nonkels, ... Iedereen kon opgelucht ademhalen. Ze hadden allemaal 20u in spanning zitten wachten. Ze hadden meegeleefd (`dat kan toch niet zo lang duren`). Tientallen waren zo gelukkig nu Kaat op de wereld is.
We gaan naar onze kamer. Ik kan je voeden. Het voelt raar, maar tegelijk zo goed. Ik kan je onmisbare stoffen geven. We gaan de avond tegemoet. Omie, opie, moeke, vake en je peter komen je even bewonderen. Zo mooi! De eerste foto`s worden gemaakt. Je huilt en ik kan je alleen tot rust brengen. Ik ben mama, jouw mama!
De nacht valt. Ik voed je nog, maar ik moet steeds hulp roepen van de vroedvrouwen om je aan te leggen. Het wordt een lange eerste nacht. Ik had niet veel slaap.
Zondag 31 juli. We eten, ik wen aan jou, jij aan mij... Tot plots: de kinderarts komt onze kamer binnen. In het bloed dat gisteren genomen is, is een mogelijke infectie gevonden. Er is mogelijk gevaar! Je moet onmiddellijk naar neonatologie! Mijn moederhart breekt in 1000 stukken. Neen, dat kàn toch niet!? Ze blaakt van gezondheid! Ze eet goed, ze is alert, ze heeft stoelgang!! Nee, mijn meisje is gezond. Maar mijn hart heeft geen stem meer, ik moet haar meegeven! Voor haar eigen goed! Onthutst blijf ik achter. Ik staar voor me uit. Elke vezel in mijn lijf mist haar. Je zat zolang onder mijn hart en nu ben je weg! Ik bel je papa; kom zo vlug mogelijk!! Hij komt, ik huil tranen met tuiten! We gaan naar neonatologie (dat gelukkig vlak langs mama`s kamer ligt). Je hangt aan een monitor; je hebt een infuus in je kleine handje. Ik huil, ik blijf huilen en tegelijk wèèt ik dat ik me sterk moet houden. We kunnen je wel voeden, ik mag zo veel komen als ik wil, maar toch. We hebben beschermende jassen aan, ik moet veel van je missen, alles voelt zo `clean` aan. Niet zoals ik het me voorstelde. De vroedvrouwen zijn vriendelijk en begrijpend. Ik probeer me er over te zetten en te leven op het opgelegde ritme van neonatologie. Ook al druist het in tegen mijn natuur; ik moet nu even; jouw gezondheid hangt er van af. Mensen komen je bezoeken, maar kunnen je enkel zien achter glas. We maken er allemaal het beste van! Je moet sowieso 72u aan de antibiotica. Maar we leren elkaar kennen op een manier waarop het in deze omstandigheden mogelijk is. Je bent zach, mooi, dapper, sterk, maar ook ongeduldig als je moet eten en het niet direct komt. Alle vroedvrouwen helpen en geven tips. Sommige moeien zich, sommige zijn bot, dringen zich op en zijn al-wetend. Ik neem mee wat ik wil. De meeste zijn prima.
Woensdag 3 augustus: de uitslag van de cultuur is bekend; is de infectie patholoog of niet? Indien wel, mag je niet met me mee naar huis; indien wel, dan wordt dit ònze dag! Ik loop door de gang; een verpleegster doet teken dat de resultaten goed zijn!! De dokter komt en zegt dat het allemaal ok is; je bent kerngezond. De gevonden infectie was niet alarmerend! We gaan naar huis!!!!!
Je mag nog even op de kamer. Ik voed je, ik kleed je. Papa komt ons halen. Nog een paar foto`s en we vertrekken: eindelijk thuis; eindelijk kan ons leven beginnen!
Kaat is thuis!