Inmiddels zitten we alweer ruim 3 weken na de bevalling. Ben zijn vakantie zit er alweer op, hij is sinds maandag weer aan het werk. Mama en Keira moeten het nu dus samen doen overdag. Gelukkig gaat het allemaal hartstikke goed nu.

Maar hoe is het nu allemaal gelopen zo vlak voor de bevalling?

Zo’n 2 weken voor de inleiding kwam ik op controle op het ziekenhuis en daar bleek mijn bloeddruk ineens omhoog geschoten te zijn. 135 over 95. Een week later moest ik weer op controle komen en bleek mijn bloeddruk nog hoger te zijn geworden. Ik zat er op dat moment ook helemaal doorheen, oververmoeid, veel pijn en kon niets anders dan de hele dag op de bank liggen. Ik moest direct weer bloed laten prikken en urine laten controleren en daarna moest ik naar boven voor een CTG. Ik heb zo’n 3 kwartier aan het CTG apparaat gelegen en dit was allemaal in orde gelukkig. Bloed en urine waren ook in orde dus ik mocht naar huis!

Er is op het ziekenhuis overleg geweest en ze wilden zowiezo de 38 weken zwangerschap vol maken. Ik zou de aanstaande maandag, 26 Oktober 2009 ingeleid worden op het ziekenhuis en ik moest me daar om 7 uur ’s ochtends melden. Een aantal dagen veel spanning gehad maar ook heel blij dat we eindelijk wisten wanneer de kleine ongeveer zou komen.

Zo was het maandagochtend en liepen we om 10 voor 7 het ziekenhuis in richting het vrouw kind centrum, naar de verloskamers. We kregen een kop koffie/thee en er zou als eerste iemand langskomen die me aan het CTG apparaat ging leggen om te kijken of alles in orde was. Na de CTG gingen ze inwendig onderzoek doen en wat bleek: ik had al 2 cm ontsluiting!

Ik zou dus een infuus krijgen met wee opwekkers (het duurde een halfuur voor het infuus zat) en de kleine meid zou snel geboren worden.

Elk kwartier werden de wee opwekkers hoger gezet en ik begon het al snel te merken. Rond het middaguur was het niet meer te houden. De weeën waren zo erg dat ik helemaal verkrampt op bed zat en me niet kon bewegen, ik kon ze ook nauwelijks wegpuffen.Ik zat in tranen op bed, zo erg was het. Op advies van de dokter zijn we voor een ruggenprik gegaan. Ik kon het direct merken. De weeën waren nu te houden, nu kon ik ze wel aan. Ben zat in afwachting van mijn terugkomst op de verloskamer, we waren eerder terug dan verwacht. Ik keek een beetje stoned voor me uit, maar wat heerlijk zo’n ruggenprik. Tussen de weeën door lag ik heerlijk met mijn ogen dicht, ik was lekker aan het duffen en aan het ontspannen. Zo tegen 5 uur wilden ze weer kijken hoeveel ontsluiting er was en wat bleek: 9 cm! Na een uur wilden ze weer gaan kijken. En wat leek dat uur lang te duren, want ondertussen werden de weeën zo erg dat ik niet meer kon wegpuffen! Ik moest meepersen, van de verpleegkundige mocht ik dit ook af en toe doen. Het uur was voorbij en ze gingen weer kijken: volledige ontsluiting! Het ging nu echt beginnen. De verpleegkundig en verloskundige in opleiding bleven de hele tijd bij me en coachten me tijdens het persen, vertelden me wat ik moest doen en moedigden me aan. Wat deed me dat goed! Ben stond lekker naast me en hielp waar kon, hij duwde me naar voren als ik moest persen en hield mijn been voor me vast, de held! Hij bleef maar water voor me halen en washandjes door mijn gezicht halen.

De oerkracht in me kwam boven voor het persen, waarvandaan vraag ik me nog steeds af. Ik bleef maar persen en persen. Het infuus dat aan de binnenkant van mijn pols zat ging er tijdens het persen uit en de weeën zakten af. Niet prettig. Het infuus werd aan de hand gezet, er bovenop en de wee opwekkers werden flink opgeschroeft weer. De weeën kwamen weer op gang, maar ondertussen was er zo’n 3 kwartier voorbij en ik was kapot. Maar ik moest nog verder persen. Een halfuur later had de arts in de gaten dat ik niet meer kon, ook al deed ik netjes wat ze me vertelden te doen. De arts besloot ons meisje met de vacuumpomp te halen en ik werd ingeknipt. Gelukkig voelde ik daar niets van. Ik bleef persen en persen en 7 minuten over 8 kwam onze meid op de wereld. Wat een genot om haar lekker op mijn buik te hebben liggen. Ze werd lekker drooggemaakt en kreeg een warme doek om zich heen en zo heeft ze een hele tijd bij me gelegen. Toen namen ze Keira mee voor de controles en bleek dat ze een glucose van 1.9 had. Papa moest haar direct een flesje geven en haar glucose was daarna 3.5, helemaal goed dus. Ik wilde wel graag iets rechterop zitten in bed en Ben deed het bed iets voor me omhoog. Alles begon me te draaien en duizelen en het werd donker voor mijn ogen. Ik werd direct plat gelegd, alle kussens weg en verder weet ik natuurlijk niet veel van de wegraking. Ik weet nog wel dat ik een glaasje ranja gretig wegslobberde want man wat had ik een dorst. Ben was erg bang, ik lag aan de ene kant te duizelen en Keira aan de andere kant met een laag glucose. Gelukkig is het goedgegaan. Maar er moest nog wel gehecht worden. Ik mocht geen verdoving omdat ik al zoveel had gehad, daardoor heb ik alles gevoeld met het hechten en veelvuldig ‘au’geroep en verwensingen in gedachten. En jeetje wat heeft dat me pijn gedaan zeg. Ik had zoveel draadjes overal in mijn lichaam, gelukkig gingen die er nog uit, behalve de katheter. Ze wilden niet dat ik ’s nachts lopend naar de wc moest. Ik werd lekker op bed gewassen, heb een paar beschuiten met muisjes gegeten en daarna werd mijn bed volgepakt met onze spullen en gingen we naar de kraamafdeling, ondertussen was het al kwart voor 11. Er werd die nacht veel geslapen, maar heel veel naar de wieg gekeken. Keira heeft een voetje klemgehad in de baarmoeder en daar is op het ziekenhuis goed naar gekeken. Ik moest dinsdag nog blijven, en dinsdagnacht alleen want Ben kon niet blijven slapen omdat het heel druk was op de kraamafdeling. Op woensdag is de kinderarts geweest en die heeft Keira haar voetje bekeken en de glucose gecontroleerd. Toen kregen we het verlossende woord: we mochten met een uur naar huis! Papa mocht zijn meiden meenemen! De tijd daarna heb ik op een enorme roze wolk geleefd. Ik ben zo gelukkig met mijn kleine meid!