Duur van de bevalling: 3:25
Bevallen na: 33+6
Gewicht bij geboorte: 2475
Lengte bij geboorte:

Op 1 april braken na 33 weken zwangerschap mijn vliezen. Ik kreeg weeënremmers en spuitjes voor de longrijping en moest voor de zekerheid alvast stoppen met de bloedverdunners. 5 dagen later was de bevalling nog altijd niet spontaan op gang gekomen. Omdat ik niet langer dan een week zonder bloedverdunners mocht lopen - en omdat bevallen met bloedverdunners te veel risico's met zich meebracht voor zowel mij als Mitja - werd besloten om de volgende dag, op 7 april, de bevalling in te leiden.

Op 7 april stond ik 's ochtends om 7 uur in het ziekenhuis, samen met een vriendin (M) die me bij zou staan tijdens de bevalling. Er werd gevoeld of de baarmoedermond al rijp was, maar helaas zat alles nog potdicht. De gynaecoloog had me al gewaarschuwd: Als de baarmoedermond niet is gaan rijpen door de hormonen in het vruchtwater, dan is de kans zeer aanwezig dat je baarmoedermond ook niet gaat reageren op de gel voor de rijping. Meteen bij het toucheren werd de gel voor de rijping ingebracht. Het voelde wat branderig, maar verder was het niet vervelend. Daarna gebeurde er helemaal niets. Al kletsend en lezend brachten M en ik de tijd door. We gingen nog even wandelen en iets drinken, gelukkig mocht ik nog van de afdeling af.

Nadat er een bepaalde tijd was verstreken (ik heb geen idee meer hoe lang precies, een uur? twee uur? drie uur?) toucheerde de vk nog een keer. Er was nog geen verandering, dus werd er nog een keer gel op de baarmoedermond aangebracht. Hierna begon het wat te rommelen. Ik kreeg harde buiken die op den duur wat heviger en licht pijnlijk werden. Ze waren nog goed uit te houden, al moest ik soms even op het bed leunen en er doorheen ademen. In de loop van de middag heb ik M gevraagd om de geboortetens alvast aan te sluiten. Ze plakte de plakkers op mijn rug en ik probeerde het even uit. Eerst moest ik wennen aan het gekriebel, maar daarna vond ik het erg lekker om te gebruiken bij de harde buiken. Maar ik had het nog niet echt heel erg nodig, dus zette ik de geboortetens weer uit.

Om 17 uur kwam de vk nog een keer toucheren. Ik had goede hoop dat de baarmoedermond na al het gerommel minstens rijp zou zijn, misschien zelfs al wel een beetje ontsluiting? Helaas! De baarmoedermond was nog steeds niet rijp, niet verweekt en niet verstreken. Er werd besloten dat ik opgenomen zou worden op de kraamafdeling. De volgende ochtend zouden ze dan opnieuw toucheren en indien nodig een derde keer gel aanbrengen, in de hoop dat de baarmoedermond dan wel zou verweken en verstrijken. Want dan pas konden ze de weeënopwekkers aan zetten. Ik wilde liever naar huis en de volgende ochtend terugkomen. Maar dat mocht niet omdat Mitja prematuur geboren zou worden. M en ik besloten dat M wel naar huis zou gaan en de volgende ochtend terug zou komen. Mocht er 's nachts nog iets gaan gebeuren, dan zou ik haar bellen en zou ze meteen weer terug komen.

Het gekke was: Vanaf dat moment stopte ook het gerommel. Na 17 uur had ik geen harde buiken meer, helemaal niets. Op de kraamafdeling kreeg ik een warme maaltijd en ik besloot om daarna een paar uurtjes te gaan slapen, voor het geval het toch nog nachtwerk zou gaan worden. Tegen half 8 werd ik weer wakker. Er gebeurde nog steeds niets in mijn buik. Ik lag op een kamertje alleen en ik verveelde me te pletter. Het was bezoekuur, maar voor mij kwam er niemand. Ik was onrustig, dus ik besloot om even te gaan buurten bij een andere patiënte waarbij ik op de kamer had gelegen toen ik de weeënremmers had. We kletsten gezellig wat bij. Haar kamergenoot had de televisie aan en daarom weet ik nog precies hoe laat het was:

Om klokslag 20:00 uur, exact toen het 8 uur journaal begon, voelde ik weer een harde buik. Hé! dacht ik. Daar gebeurt weer iets! Even later kwam er nog één. Ik besloot om terug te gaan naar mijn eigen kamer. In de twee uur die volgden werden de weeën/harde buiken geleidelijk wat pijnlijker en krachtiger, maar ze bleven onregelmatig komen. Dan weer met 4 minuten ertussen, dan weer 8 minuten, dan weer 6 minuten. Ik kon de weeën/harde buiken nog goed opvangen, al had ik nu wel de geboortetens aangezet in de laagste stand. Om 22:00 uur kwam de verloskundige even kijken. Ze wilde niet toucheren, omdat ik al een week met gebroken vliezen liep en de kans op infectie dan groter werd. Omdat de weeën/harde buiken nog zo onregelmatig kwamen en niet heel erg heftig waren, dacht ze dat het nog geen echte (ontsluitings-)weeën konden zijn. Want die komen echt regelmatig en steeds sneller achter elkaar, zei ze. Als er later in de avond of nacht meer regelmaat in zou komen en ze zouden sneller na elkaar komen, dan zou zij (of een collega) nog een keer komen kijken en dan eventueel toucheren. Ik was teleurgesteld, maar ze sprak me bemoedigend toe. Ze zei: "Misschien dat door al dit gerommel morgenochtend je baarmoedermond alsnog rijp is. Dan kunnen we je meteen weeënopwekkers geven."

Tussen 22:00 uur en 22:30 uur werden de weeën/harde buiken weer minder heftig en ze kwamen om de 5 a 6 minuten. De moed zonk me in de schoenen. Het leek er niet op dat het door zou zetten. Ik probeerde tussen de harde buiken wat te dommelen, om de volgende dag zo uitgerust mogelijk te zijn voor de bevalling. Vanaf 22:30 werden de harde buiken ineens héél pijnlijk. Het lukte me niet om ze in stilte op te vangen. Dus ik lag daar keihard te loeien: "Oei-oei-oejoejoei!!!" Ik schaamde me kapot, want de deur van mijn kamer stond open. Ik moest denken aan al die zwangere en net bevallen vrouwen op de kraamafdeling die ik nu wakker aan het lermen was. Helaas of gelukkig, het is maar hoe je het bekijkt (ik vond het op dat moment vooral héél fijn!) kwam er ook weer meer tijd tussen de weeën, 8 tot 10 minuten. Ik was gefrustreerd, want ik dacht dat het dus weer zou stoppen. Wéér een valse start. Bij de volgende mega-pijnlijke wee bedacht ik vloekend dat ik hoopte dat deze pijn dan in ieder geval zou zorgen dat mijn baarmoedermond zou rijpen. Dan was het tenminste nog ergens goed voor. Maar na de derde mega-wee was ik niet meer zo flink en belde ik jankend M op. Ik vertelde haar dat ik weer aan het rommelen was, dat het waarschijnlijk ook wel weer zou stoppen, maar dat het nu zo pijnlijk was, of ze alsjeblieft wilde komen om me te steunen. Tijdens het telefoongesprek met M kwam een verpleegkundige binnen. Mijn kamer was naast de verpleegsterspost en ze hadden me natuurlijk horen loeien. Kennelijk hadden ze de verloskamers gebeld met de mededeling dat ik het erg zwaar had en of er iemand naar me kon komen kijken. De mensen van de verloskamers zaten op dat moment in de overdracht naar de nachtdienst. Maar over een kwartiertje zouden ze me komen halen en dan zou ik een ctg krijgen en even getoucheerd worden. Daarna kwam er weer een wee en heb ik door de telefoon tegen M zitten loeien, die bemoedigend op me insprak. Nadat ze die wee 'gehoord' had, is ze meteen in de auto gesprongen.

Inmiddels was het 23:00 uur. Ik baalde als een stekker dat de voorweeën zo pijnlijk waren. Bij Tarne had ik na urenlang van dit soort mega-weeën nog maar 1 cm ontsluiting. En na nog meer uren van die hevige weeën nog maar 4 cm. Ik was bang dat dit 'mijn manier van bevallen' was en ik zag op tegen wat er nog moest komen. Als dit nog voorweeën waren voor de rijping, hoe zou dan straks de ontsluiting gaan? Moest ik nog een hele nacht door met deze helse pijnen? Het liefst had ik de geboortetens een tandje bij gezet. Maar ja, die moet je in de loop van de bevalling steeds wat harder zetten en ik was nog niet eens aan het ontsluiten! Ik zou hem later als het echte wer begon nog hard genoeg nodig hebben. Dus ik liet hem braaf in de laagste stand staan.

Rond 23:12 kwamen twee verpleegkundigen me halen. Met bed en al werd ik naar de verloskamers gereden. Onderweg kreeg ik natuurlijk weer een wee (de 5e hevige) en ditmaal zo heftig dat ik niet meer kon nadenken. Ik loeide en brieste terwijl de verpleegkundigen "Puffen! Puffen!" tegen me bleven roepen en snel doorreden. Pas toen de wee bijna voorbij was kon ik weer puffen. Dit gaf voor mij de doorslag. Ik besloot terstond 2 dingen: 1) F*** it! Ik zet nu de geboortetens op de hoogste stand! (Dat had ik veel eerder moeten doen! Wat een opluchting!) 2) Ik had al een keer een bevalling als deze gehad, ik herkende deze mega-pijnen die kwamen zelfs al voordat er ontsluiting was: Dit ging ik niet nog een keer doen. En dat vertelde ik meteen ook aan de verpleegkundigen. Ik wilde een ruggenprik. De vorige keer kon dat niet, maar nu was ik al een week van de bloedverdunners af, dus kom maar op met die naald, zei ik. Natuurlijk krijg je dan het standaard antwoord: "We gaan eerst naar de verloskamers, dan komt de verloskundige naar je kijken en je krijgt een ctg en daarna kunnen we het hebben over een ruggenprik." Uit ervaring wist ik dat je daar toch niet onderuit komt, dus gelaten maar inwendig vloekend liet ik me de verloskamers binnen rijden.

Om 23:15 uur kwam ik de verloskamers binnen. Ik moest nodig plassen. Of ik zelf naar de wc kon lopen? Dat durfde ik niet i.v.m. de hevigheid van de weeën, dus ik kreeg een ondersteek in bed. Maar zo half liggend op de ondersteek kon ik mijn blaas niet ontspannen. Dus ik vroeg of de ondersteek op een stoel kon worden gezet. Snel werd de ondersteek op een bezoekersstoel gezet en als een prinses op mijn troon kon ik - Aaah! - lekker plassen. Toen ik nog aan het plassen was, voelde ik meteen dat ik ook moest poepen. (Sorry voor de details.) Ik kon het niet meer ophouden en ik geneerde me een beetje voor de walm en het feit dat ik daar midden in de kamer zat. Tegelijkertijd wist ik dat het erbij hoorde. En het belangrijkste: Bij Tarne's bevalling had er ontlasting in de weg gezeten. Dus ik dacht: "Mooi! Daar heb ik dan later in de bevalling geen last meer van!

Ik voelde me toch wat ongemakkelijk, dus ik verontschuldigde me naar de verpleegkundigen: "Sorry, ik moet ook poepen." Meteen riepen beide verpleegkundigen én de verloskundige keihard: "Nee!! Niet poepen!!" Ik keek ze een beetje verbaasd aan. Tjonge, als je bijna volledige ontsluiting hebt en ze reageren zo als door een wesp gestoken, dan kan ik me dat levendig voorstellen. Maar nu? Ik had nog geeneens ontsluiting!! Ik vond hun de reactie zwaar overdreven. En was daardoor ook niet erg van zins om mee te werken. Wat een onzin! Bovendien kon ik het toch al niet meer houden. Dus ik zei: "Sorry, ik kan het echt niet meer ophouden." Wéér riepen de verpleegkundigen en de verloskundige (die zich nog aan het omkleden was) keihard: "Nee!! NIET POEPEN!" En de verloskundige riep uit een hoek van de kamer: "Ga op de verlostafel liggen, we gaan eerst toucheren!" Ik was spinnijdig. Protocol: tot daar aan toe. Maar dit sloeg werkelijk nergens op. Wat een onnodig drama zeg! Die drol hing bijkant uit mijn kont en dan moest ik in mijn blote reet op de verlostafel klimmen?? Lekker genant!! Maar toen de verloskundige nog een brul gaf dat ik ("Vooruit!") op de verlostafel moest gaan liggen, kwam ik op het punt dat ik er (letterlijk en figuurlijk) 'schijt' aan had. Als die drol dan op de vloer of op de verlostafel terecht zou komen, dan gingen ze het ook maar lekker zelf opruimen en schoonmaken. Ik had alleen geen zin in die weeïge walm. Dus onder protest klom ik op de tafel.

Eenmaal op handen en knieën op de verlostafel hield ik het echt niet meer en ik besloot ter plekke te poepen. Maar toen wilde de verloskundige dat ik op mijn rug ging liggen. Ongelovig weigerde ik dat. Kon ze niet zien dat die drol eraan kwam? Ik wilde eerst poepen, daarna konden ze die drol opruimen en pas dan zou ik gaan liggen. Ik ga toch niet in mijn eigen ontlasting liggen omdraaien?! Ik moest nog een hele nacht bevallen, dat wilde ik niet met de geur van poep in mijn neus en aan mijn lijf. Bovendien had ik zo'n pijn dat ik niet eens kón draaien, al had ik het graag gewild. Pas toen de verloskundige als een boze schooljuf (of boze moeder tegen een stout klein kind) luidkeels brulde: "GA JE NOU LIGGEN?!" kwam ik tot mijn positieven en besloot om mee te werken. Alleen lukte het draaien niet. De verloskundige bleef maar tegen me roepen: "Ga liggen! Ga nou liggen potverdorie!" Tegen de verpleegkundigen: "Hoe heet ze? Maaike?" Tegen mij: "Maaike, GA LIGGEN!!" Met hulp van de verpleegkundigen en de verloskundige draaide ik uiteindelijk op mijn rug. De verloskundige toucheerde meteen en zei toen het meest ongeloofwaardige wat ik ooit had gehoord: "10 centimeter ontsluiting, bij de volgende wee mag je meepersen."

....Huh??? Wat??? 10 cm??? Totaal overdonderd liet ik die woorden op me inwerken. De ontsluitingsfase, dat waar ik het meest bang voor was geweest, was... voorbij! Ik mocht persen! Hoera! Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want daar kwam de eerste perswee. Bij de eerste keer persen moest ik nog een beetje zoeken naar de juiste houding en de juiste manier van persen, maar toen wist ik het weer. "Ja!! Goed zo!" riepen de verloskundige en de verpleegkundigen in koor. De verpleegkundigen stonden aan weerszijde van het bed en hielden mijn benen vast. Na 3 x persen op de eerste wee kon ik heel even bijkomen. Ik was vol goede moed. Dit kon ik! Dit was lang niet zo erg als die paar rottige weeën ervoor. Dat de ontsluiting ongemerkt al voorbij was, werkte als een soort talisman op mij. Ik was zo opgelucht en blij! Ik had het gevoel dat ik de hele wereld aankon. En als ik nu nog een uur zou moeten persen (bij Tarne duurde het twee uur en een kwartier, dus ik vond een uur een goede schatting voor een tweede), dan zou ik dat prima voor elkaar krijgen.

De tweede wee diende zich aan. Ik voelde Mitja binnen in mij draaien, ik voelde hem de inwendige spildraai maken. Dat was heel bijzonder! Ik moest afwisselend persen en puffen en ik volgde werktuiglijk de aanwijzingen van de verloskundige op. Dit ging prima. Zo kon ik het uur wel volmaken. Toen zei ze ineens: "Het hoofdje staat!" Wederom was ik totaal overdonderd en onvoorbereid op dit bericht. Wat? Nu al?!

Ik weet niet precies hoeveel weeën ik in totaal heb gehad. Maar om 23:15 uur kwam ik de verloskamers binnen. En om 23:22 uur werd Mitja geboren. Het eerste wat ik tegen hem zei toen ik hem in mijn armen kreeg, was: "Oh ventje, wat ben jij klein!" Ik wist natuurlijk wel dat hij klein zou zijn, maar toch overviel het me een beetje. Maar klein of niet: hij deed het super goed!

Ergens tijdens mijn supersnelle bevalling was de kinderarts gebeld dat ze moest hollen, want de baby kwam er nu aan. Uiteindelijk was ze net te laat om zijn geboorte nog mee te maken. Mitja werd even meegenomen naar de aankleedtafel en onder de warmtelamp nagekeken. Daarna mocht hij weer lekker bij mij liggen. Ik wist dat hij een uur bij mij mocht blijven, mits hij het goed bleef doen. Uiterlijk een uur na zijn geboorte moest hij op de couveuse afdeling zijn. Maar hij deed het perfect, dus dat was lekker genieten. Rond half twaalf belde ik M op. "En? Wat zei de verloskundige?" vroeg ze. Ik kon alleen maar lachen en uitbrengen: "Kom maar snel hierheen, want hij is er al!"

Ik werd gehecht (ik had een heel klein scheurtje) en toen dat net klaar was, kwam M binnen. Ik mocht Mitja aanleggen aan de borst. Mij was verteld dat hij bij deze termijn nog niet zou kunnen drinken. Maar hij dronk als een pro en zoog net zo hard als zijn grote broer van bijna 3! Wow! Toen hij klaar was, inmiddels was het drie kwartier na de bevalling, werd ik me bewust van een gek gevoel op mijn rug. Wat was dat toch? Pas toen realiseerde ik me dat de geboortetens nog altijd op volle kracht aanstond. En bzzt, bzzt, bzzt op mijn rug deed! :-) We hebben er keihard om gelachen. Toen ik hem had uitgezet wilde Mitja best nog een keer uit de borst drinken. En daarna was het tijd om naar de couveuse afdeling te gaan. Mitja werd ingepakt in warme doeken en mocht in mijn armen rijdend in mijn bed mee naar beneden. Onderweg reden we nog even langs de kraamafdeling om mijn camera te pakken, want die waren we in alle consternatie vergeten. Bovendien verwachtte ik niet om al te gaan bevallen. Dus daar, op de gang op de kraamafdeling zijn de eerste foto's van Mitja gemaakt. Hij lag lekker tegen me aan en terwijl we verder reden richting lift en couveuse afdeling zong ik het eerste liedje dat in mij opkwam: Rije rije rije in een wagentje.

Op de couveuse afdeling mocht Mitja eerst nog een keer uit de borst drinken. Omdat ik Tarne nog altijd bv gaf, kwam er ook echt melk. De verpleegkundige daar was heel lief en gaf ons alle tijd. Maar toen werd het toch echt tijd om mijn kereltje uit handen te geven. Hij werd gewogen, zijn glucose werd geprikt, hij kreeg een luiertje om en toen werd hij in zijn warme glazen (kunststof) kastje gelegd. Dag Mitja, mama houdt van jou, slaap lekker, ik kom straks weer bij je! Ik heb nog lang naar hem gekeken, maar toen moest ik plassen en daar had ik Hulp bij nodig. Op de couveuse afdeling was er niemand die dat kon of mocht doen, dus moest ik terug naar de afdeling, boven. Moeilijk moment, dat afscheid. En in de weken die volgden zou het nooit wennen. Maar op 22 april, Earth Day, kwam Mitja thuis. En dat is best bijzonder als je naam Zoon van Moeder Aarde betekent!