Duur van de bevalling: 8 uur
Bevallen na: 40+5
Gewicht bij geboorte: 3685
Lengte bij geboorte: 51
 

Bevallingsverhaal 

Op dinsdag 6 mei ben ik gestript door de verloskundige maar er gebeurde helaas niks. Woensdagnacht ging ik naar het toilet en kwam er een flink deel van de slijmprop los. 1,5 daarvoor was ik ook al een flink deel verloren. 
Nadat de slijmprop weg was, kwam er ook bloed met slijm en ik kreeg menstruatiekrampen. Ik zei toen al tegen mijn man dat ik dacht dat het ging beginnen. 
Rond half 9 kreeg ik de eerste lichte weeën. Ik heb mijn man gebeld en die kwam naar huis van zijn werk. Daarna belde ik de verloskundige om door te geven dat ik begonnen was. Ze vertelde dat ik twee tot drie uur weeën moest hebben om de 5 minuten en dat ik dan weer moest bellen. 
Na een half uur kreeg ik ineens heel snel weeën achter elkaar, om de 2,3 en 4 minuten kwamen ze steeds. Ik belde de verloskundige weer op en ze zei dat ze meteen kwam. Hier aangekomen bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. 2 uur later kwam ze weer en waren de weeën een heel stuk heftiger. Ik had toen 4 cm en we gingen naar het ziekenhuis omdat ik daar wilde bevallen. 
De rit naar het ziekenhuis was niet fijn. De stoplichten hadden we allemaal tegen en het schoot niet echt op. Maar toen we in het ziekenhuis waren, bleek ik al 6 cm ontsluiting te hebben. 
De weeën begonnen me toch echt wel pijn te doen en tussen de weeën door bleef de pijn. Op adem komen was er niet bij. In het ziekenhuis kreeg ik toen een infuus waarop een pompje met pijnstilling werd aangesloten. Helaas ging de eerste keer mis en werd er door mijn ader geprikt. Dit is een enorme blauwe en beurse plek geworden. 
De tweede keer lukte wel en het pompje werd aangesloten. Dit werkte heel erg goed. De pijn tussen de weeën verdween en de weeën zelf waren een stuk makkelijker weg te puffen. Wel kreeg ik 2 keer een katheter omdat ik zelf niet meer kon plassen. Door de morfine vergat ik wel af en toe door te ademen en daalde mijn zuurstof. Ik moest dan even flink door ademen en dan steeg het weer. Ook zat het infuus niet helemaal goed en lekte er veel bloed weg. 
Helaas kreeg onze dochter het minder en daalde bij iedere wee haar hartslag van 140 naar 70. De assistent gynaecoloog wilde haar zuurstof checken en bracht een buis in bij mij. Door de buis maakte ze een klein wondje op haar hoofd waaruit ze door een dun slangetje wat bloed opzoog. Het bloed werd gecheckt maar doordat ons meisje zoveel haar had, ging het 2 keer mis. Het apparaat kon het bloed niet 'lezen' en uiteindelijk werd het naar het lab gebracht. Het bleek gelukkig wel in orde te zijn. 
Doordat ik steeds op mijn rug moest liggen met mijn benen in de beugels had ik enorme pijn in mijn rug. Uiteindelijk bleek ik al op de 10 cm te zitten en mocht ik op mijn zij gaan liggen. De persweeën lieten op zich wachten. Na een minuut of 10 voelde ik wat drang. Maar ik moest nog langer wachten tot het heftiger was. Ineens voelde ik een enorme persdrang opkomen en mocht ik op mijn rug gaan liggen. Binnen 3 persweeën stond het hoofdje. Ik raakte toen wat in paniek door de pijn en dacht dat het nog lang ging duren. Gelukkig stelde de verloskundige me gerust en zei dat ik nog maar 1 wee nodig had om onze dochter geboren te laten worden. 
Ik zette mijn verstand op nul en wachtte op de volgende wee. Ik perste zo hard als ik kon en daar was ze!!! Binnen 4 weeën en 5 minuten was ons kleine meisje er. Ze werd op mijn buik gelegd en kreeg een mutsje op. Manlief knipte de navelstreng door en we zijn zo een uurtje met rust gelaten. 
Ik had wel een kleine scheur die met 3 hechtingen is vastgezet. De placenta kwam na 8 minuten en was erg groot. Veerle had een abgarscore van 10 na 5 minuten. 

De bevalling duurde 8 uur, onze dochter woog 3685 en was 51 cm. 
Een prachtige ervaring! 

Volgt

Hier is mijn bevallingsverhaal. Ook al was het een heftige bevalling, ik kijk er heel positief op terug en besefte me meteen dat ik dit ooit nog een keer mee wil maken.

In de nacht van 24 op 25 december, braken om 3 uur 's nachts mijn vliezen in bed. Ik voelde iets lopen en besefte me meteen dat dit het was. Ik heb wat opgevangen in een emmetje en het zag er helder uit met kleine witte vlokjes. Daarna ben ik weer in bed gaan liggen, het zou nog uren kunnen duren.

Een half uurtje later voelde ik een lichte kramp over mijn hele buik gaan, en een kwartier later weer een. Daarna bleven ze ieder kwartier komen en ik heb niet meer geslapen. Het was prima uit te houden. In de morgen heb ik de VK gebeld en om half 12 was ze er. Inmiddels waren de weeën al een stuk krachtiger geworden.

Na een onderzoekje bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. We spraken af dat ze er om 4 uur weer was. De weeën werden daarna nog krachtiger maar ik kon ze goed opvangen. Toen om 4 uur de VK er was, was er maar een halve cm bij. Op het moment dat zij en mijn vriend even nog een kop koffie namen, kreeg ik een weeënstorm, op handen en knieën met mijn hoofd in de kussens ving ik ze op. Een uur lang bleef ze bij me in de hoop dat de ontsluiting ook op zou gaan schieten, ik was inmiddels al ruim 14 uur bezig. Die bleek 4,5 cm te zijn.

Het schoot dus nog steeds niet op. We besloten naar het ziekenhuis te gaan. In de auto wist ik niet waar ik het zoeken moest. En in het ziekenhuis heb ik om een ruggenprik gevraagd. Die kreeg ik gelukkig. En wat een enorme opluchting was dat!! Ik kon weer praten, lachen en zelfs mijn moeder even bellen. Op het scherm zag ik heel mooi dat mijn weeën mooi bleven komen, alleen schoot de ontsluiting nog steeds niet op en ik kreeg koorts, ook bleek tijdens een echo dat ik een sterrenkijker had. Ik kreeg weeënopwekkers die steeds verder werder opgevoerd. Om 3 uur in de nacht, 24 uur na mijn eerste wee, had ik 9,5 cm. De ruggenprik werd uitgezet en het wachten op de volledige ontsluitng en persweeën waren begonnen.

Alleen... ik bleek wel erg goed verdoofd. 2 uur later werd besloten dat ik maar moest gaan persen, ook al voelde ik zelf niet wanneer ik een wee had. Ik werd beroerd, en moest na iedere perswee overgeven. Ook al had ik niks gegeten, ik heb minimaal 20 van die bakjes ondergespuugd. Mijn arme vriend hield steeds een bakje onder mijn mond, zo lief en zorgzaam, ook hielp hij me enorm goed tijdens het persen, hij drukte mijn hoofd naar voor en op mijn kin en bleef maar zeggen hoe trots hij op me was.

Na een uur en een kwartier kei- en keihard persen, kwam onze zoon, op het laatst draaide hij zijn hoofd goed, en kwam tevoorschijn, helaas wel met zijn hand naast zijn hoofdje. Ik scheurde ver in, maar net niet tot mijn kringspier. Ik voelde hier helemaal niks van gelukkig.

Daarna werd er een klein glibberig lijfje op mijn buik gelegt en ik was alles vergeten. Wat een prachtig mooi ventje! De placenta kwam er ook heel makkelijk uit. Hechten was pijnlijker, maar met mijn zoontje op mijn buik, hield ik dat ook best vol.

Na 27 uur was mijn kindje er eindelijk, op 2e kerstdag, ons prachtige kerstkindje. Pas na alles kwam ik erachter dat het een heftige bevalling is geweest en dat de gyn meerder keren op het punt heeft gestaan om een keizersnede te doen. Uiteindelijk ben ik heel erg blij dat dit niet nodig is geweest. Het is heftig, maar het mooiste wat me is overkomen! Ik kijk heel positief op de bevalling terug.