Duur van de bevalling:
Bevallen na: 39.5wk
Gewicht bij geboorte: 3.125kg
Lengte bij geboorte: 49 cm
 

Op dinsdag 18/2 moest ik opnieuw op controle bij de gyn. Alles zag er heel goed uit en er was geen ontsluiting. Omdat ik zei dat ik de dag erna graag naar de schoolvoorstelling van L en E wilde gaan kijken, besloot de gyn het 'rustig' te doen en niet proberen de vliezen los te maken. Hij ging ervan uit dat ik de voorstelling zou kunnen bijwonen en dat babykontje misschien het weekend zou afwachten om te komen... of de volgende week misschien...

Woensdag 19/2 werd ik al heel vroeg (5u!) wakker met 'buikpijn' en pijnlijke heupen... ik probeerde naar het toilet te gaan, maar dat lukte niet. De pijn bleef...
In bed vond ik mijn draai niet meer, dus dan maar op de zetel, want de meisjes en papa konden dan nog even slapen. Terwijl ik in de zetel lag viel het me op dat de pijn in mijn heupen begon met pijn onder mijn schaambot die uitstraalde naar mijn heupen. Ik keek op de klok en merkte dat dit iedere 5 minuten ongeveer gebeurde... het deed me een beetje denken aan de beenweeën die ik had tijdens de weeënstorm bij L.yvia. Maar ja, vanmiddag was de musical dus dat kon het niet zijn...

De pijn werd wel heviger, maar ze bleven om de 5 minuten komen. Ondertussen was iedereen opgestaan en maakten we de boekentasjes klaar... mijn man had eerst niks door, tot ik naar adem moest happen tijdens een 'wee'. Ik vertelde hem wat ik voelde en dat ik vreesde dat we wel eens richting ZH zouden moeten gaan.
De meisjes hadden gelukkig niks door en malief bracht hen snel naar de opvang. Hijzelf had al een dagje vrij ivm het optreden 's middags.
Manlief ging aan het werk in de garage en de zolder en ik kroop in de zetel (kon toch niet veel anders met mijn pols) en probeerde aan andere dingen te denken, maar de 'weeën' namen toe in pijn en frequentie. Rond 9u besloot ik tegen manlief te zeggen dat we mss toch eens even naar het ZH moesten rijden om  te kiiken of en wat er aan de hand was. Na nog wat getreuzel kwamen we daar aan rond 10u. Ik mocht meteen aan de monitor om te zien of er iets gaande was.
Gelukkig had babykontje het goed naar haar zin daarbinnen, harttoontjes waren prima. Geen weeën te zien...
Tja mevrouw, u heeft geen weeën... en toch voelde ik ze ... bij echte weeën wordt uw buik hard en dat is niet te zien op de monitor... misschien is het voorwerk? Ga maar naar huis, neem 2 dafalgans en ga eens in bad liggen, je zal zien dat de pijn dan weg gaat... :dry
Ze wilden wel nog even de ontsluiting controleren... een vingertopje, neen, dat is nog niet voor vandaag! Veel plezier bij de musical.

Thuis gekomen (rond 11u) liet manlief het bad vollopen en hielp mij erin (handig toch zo'n gips). Eerste gevoel was goed, het zwakte inderdaad een beetje af. Manlief ging verder doen, maar belde wel mijn moeder om af te komen zodat er iemand was die de kinderen van de opvang kon halen om 13u, stel dat...
Na een kwartier in bad kwam de pijn terug... eerst om de 5 minuten, maar tegen dat mijn  moeder er was, volgden de 'weeën' elkaar sneller op (max. 1 minuut tussen), ik voelde zelfs een soort van druk op mijn kont en wist toen dat het wel serieus was!!
Dus werd ik uit bad geholpen, afgedroogd en aangekleed en bracht mijn man alles in gereedheid om weer naar het ZH te gaan.
Daar kwamen we aan rond 13u...

Sorry mevr, alle arbeidskamers liggen vol... we zullen u weer aan de monitor hangen en als de gyn even tijd heeft, zal ze wel eens komen kijken of er wat gaande is. De monitor gaf opnieuw geen enkele wee weer, dus ik stelde me zeker aan.
In het ZH zwakten de weeën wel weer even af in frequentie en ik voelde me vooral stom dat we toch weer naar daar gereden waren... maar opeens veranderden de weeën, ze werden nog pijnlijker, straalden nog verder uit naar mijn bovenbenen en benamen me soms echt de adem! En opeens voelde ik iets wat ik echt niet kon negeren... persdrang!!!!!! Dus liet ik mijn man op de bel drukken. Gelukkig voor ons (en hen) stond er binnen 1 minuut iemand in de kamer (een stagiaire weliswaar, maar toch...) Ik zei dat ik dacht persdrang te hebben... ze keek me aan alsof ik ze niet alle vijf meer had, maar riep er toch een echte vroedvrouw bij. Die kon het ook amper geloven, want ik had toch geen weeën en maar een vingertop ontsluiting...

Ze deed mijn broek af en voelde... ja, je hebt gelijk... ineens was het alle hens aan dek! Ik moest naar het verloskwartier gereden worden. Manlief begon zijn jas aan te doen om de camera te halen in de auto, ze zei dat dat nu veel te laat was... ik ging nu bevallen!
Snel gooiden ze een deken over me heen en daar gingen we, de gang op, langs de liften en hup de verloskamer in. Een andere vroedvrouw protesteerde want ze had net tegen haar 'mama' gezegd dat zij nu aan de beurt was voor die verloskamer... neen, mevrouw gaat NU bevallen zei 'mijn' vroedvrouw ... dus kropen we lekker voor ;-)

In de verloskamer controleerden ze de ontsluiting en de gyn kwam erbij... die beval dat ik op de tafel moest worden geholpen en toonde de horde stagiaires hoe mooi de vliezen zichtbaar waren en dat je goed de vlokjes in het vruchtwater zag dwarrelen. En toen ging ze over tot de orde van de dag: de vliezen doorprikken... een heuse tsunami golfde over de voeten van de stagiaires (niet echt natuurlijk) en ik voelde meteen een erge perswee opkomen. Ik mocht ook meteen duwen en hup... daar was het hoofdje!!!! Even wachten, navelstreng zit verkeerd... peuterpeuterscharrelklem, ja duwen maar... hup daar is ze... een mooie dochter!!!

Ze legden haar op me en ik zag meteen dat we geen dikke baby hadden, wat was ze klein! En ze lijkt op L!!! Alles was prima... heel even afwachten, want ze weende  niet, maar net toen ze haar wilden wegnemen om te aspireren zette madammetje het op een huilen... goed, blijf dan nog maar bij mama...

Manlief gaf de naam en de andere gegevens door en pas na een hele tijd werd ze weg genomen om te wegen en te meten. Onze kleine O.ctavia woog 3.125kg en was 49cm lang. En ze deed het gewoon heel goed...

Na de geboorte werd manlief naar beneden gestuurd voor droge kleren voor mij (want ja, geen tijd om het juiste t-shirt aan te trekken), maar omdat de volgende vrouw dringend moest bevallen werd snel mijn oude versleten bevallingspyjama aangedaan en werden we al naar een kamer gereden.
 

Alles ging gelukkig goed met ons, behalve mijn bloedverlies dat oversteeg zowat alles! Ik kreeg nog een infuus en gelukkig was het de dag erna al veel beter...