Vrijdag 25 november

’s Ochtends vroeg is m.l. gewoon vertrokken naar het werk. Na het bezoek aan de verloskundige gisterenavond was in ieder geval één ding duidelijk: Als ik voor maandag niet zelf beval, moeten we naar het ziekenhuis voor een inleiding. Het gaat dus ergens gebeuren in de komende dagen!
En... ik verlies mijn slijmprop s ochtends. Dat hoeft niets te zeggen, maar toch. Ik voel me anders. Het zeurt een beetje... Zou het?!
Begin van de avond hebben we eerst nog samen boodschappen gedaan voor onszelf en voor oma en als we later op de avond bij oma aan de koffie zitten voel ik dat er echt meer is. De zeurderige pijn wordt kramperig en komt en gaat. Ik wil naar huis! Ik sein naar m.l. en die begrijpt gelukkig meteen de hint. Gauw opstappen! Eénmaal thuis nog even nagezeten op de bank, beetje lezen nog in bed en daarna de ogen proberen te sluiten. M.l is zo weg, maar ik niet. Mijn buik rommelt, ik zak weg en word weer wakker en besef dat het nu echt zo ver is! Spannend! Maar gek genoeg ben ik ook heel rustig.

Zaterdag 26 november

Rond een uur of 3 maak ik m.l. wakker. Het rommelt nu een stuk heftiger en ik weet nu wat een wee is, overigens weer een cliché dat waar is : als je ze eenmaal hebt weet je dat dat weeën zijn. Terwijl m.l. weer wegsuft in de gebruikelijke coma begint het proces bij mij verder op gang te komen. Rond 6 neemt de hevigheid en de regelmaat toe en ga ik uit bed. Ik doe nog van alles, voor de stichting waar ik vrijwilligerswerk voor doe, werk bb en de mail nog bij, ga lekker in bad, maar om 9 uur heb ik al zo’n 2 uur lang weeën om de 5 minuten en lijkt het ons een goed moment om de verloskundige te bellen. Als Tom er is constateert hij dat er nog geen ontsluiting is en dat het wachten wordt. Dat was even een domper! Maar we gaan er weer tegenaan. Slapen lukt helaas niet in de uren die erop volgen, maar de regelmatigheid zakt weer weg tot een uur of één in de middag. En de intensiteit is van een factor hoger, zou het dan toch…. Rond 3 uur bellen we Tom weer en een half uur later weten we dat het gevorderd is tot 4 cm ontsluiting en Tom heeft me meteen even gestript. Dat is in ieder geval iets! Tom vertrekt weer en ik kan geen rust vinden. Liggen, zitten, staan ik vind het allemaal niks. De rug weeën zijn pittig en het enige wat een beetje helpt is over een stoel hangen en m.l. druk te laten zetten op de  SI gewrichten. Tegen 18 uur wil ik alleen maar liggen op mijn zij, ml komt met eten aan. Blegh!!! Dat hoef ik echt niet. Bij zevenen krijg ik het gevoel dat ik moet poepen. Bij m.l. gaan de alarmbellen gaan af en hij belt met Tom. Een kwartier later weten we dat de 8 cm zijn bereikt, de kraamhulp gebeld wordt, ik al persweeen heb en we de laatste loodjes in gaan. ..... Dachten we.
De weeen komen om de haverklap, het zijn dus al persweeen, maar ik mag niet persen want er moet nog 2 cm ontsluiting bij. Dit is onwijs pijnlijk, de een weggepuft en de volgende volgt. Ik kan alleen maar nee schudden, nee nee nee niet nog een. Klaar, ik wil persen! Maar nee. Nog 3 uur verder moet ik gaan staan in de hoop dat de druk helpt. 9 cm bereikt, maar de 10e komt niet. Tom ziet dat dat dat zo niet gaat lukken en bij weer een wee spreidt hij de laatste cm met zijn vingers en breekt de vliezen. Dat gaat zo makkelijk nog niet, uiteindelijk met een schaar.
Dan mag ik eindelijk persen. Met wat bijsturen van Tom gaat dat persen prima en er komt al snel een stukje van het hoofdje in beeld, wow, kan nog niet echt plaatsen hoe dat nou in elkaar zit. Als ik pers kan ik over mijn benen heen meekijken. Zo bijzonder!  Maar helaas zie ik dan ook dat na een half uur het hoofdje nog niet verder komt en hoort Tom dat de hartslag steeds verder terugzakt en moeilijker weer op gang komt. Dus Tom besluit toch een knip te zetten. Ik vind het allemaal best en voel het niet eens. Bij de volgende pers is het hoofdje er, dan krijg ik instructies dat ik moet stoppen met persen en nog een wee moet wegpuffen. Achteraf hoor ik dat de navelstreng om het nekje zat.  Weer een perswee en ik mag het hoofdje beetpakken en trek ik het er een soort van zelf uit. Dat is bizar maar zo ongelofelijk mooi! Ik vraag niet eens wat het is.... Mijn gevoel heeft de hele zwangerschap gezegd dat het een jochie is en dat klopt dus ook. Tom laat nog even de navelstreng kloppen, dit gaat zeker nog zo’n 5 minuten door! Heel mooi, en vreemd om de hartslag op de navelstreng te voelen. Als die witter begint te worden, worden de klemmen gezet en kan de trotse papa de navelstreng doorknippen.  Vlak erna komt de nageboorte. Iets waar de verhalen allemaal erg negatief over waren, maar wat bij ons zeer snel verloopt. Als de vruchtzak eruit is legt Tom nog even uit wat we allemaal zien. Het blijft een ontzettend complex geheel.  Als ik weer wat ben bijgekomen wordt het tijd om de hechtingen te zetten. De kleine ligt bij papa en ik word gehecht.  Daarna wordt het gewicht en de lengte van onze kleine man vastgelegd en is het daarna tijd voor mij om te douchen. Tom en Danielle nemen alle tijd om alles rustig af te ronden en uiteindelijk zijn we voor het eerst met z’n drieeen. 
Ik blijf kijken naar dat mini mensje wat al die tijd in me gewoond heeft. Daar ben je dan, geboren op 26 november na 41weken en 5 dagen om 21.42 uur. 3720 gram en 51 cm. Welkom kleine man!!!