Yael

Yael's profiel

---

Geboorte informatie
Type bevalling: Vaginaal (met pijnverlichting)
Duur van de bevalling: 14 uur
Bevallen na: 39 weken en 5 dagen
Gewicht bij geboorte: 3620
Lengte bij geboorte:


Yael`s geboorteverhaal
Op maandag 10 oktober 2011 moest ik voor een laatste controle naar het ziekenhuis. Ik zou dan de volgende dag ingeleid worden. Tijdens die controle bleek ik een centimeter ontsluiting te hebben en was mijn baarmoeder voor de helft verweekt. Niet genoeg nog om door middel van vliezen breken ingeleid te worden... De gynaecologe besloot te strippen.

Dinsdagochtend, na een bijna geheel doorwaakte nacht, werden we om 6 uur 's morgens gebeld dat we naar het ziekenhuis konden komen. Gedurende dat telefoongesprek bleek het toch niet te kunnen. We hadden namelijk preventief een protocol gestart om het kindje na de geboorte te laten controleren op een eventuele hartafwijking. Dit omdat mijn man met een ernstige hartafwijking is geboren. Hoewel dit niet erfelijk is en er geen duidelijke signalen waren dat er iets mis zou zijn, kozen we in overleg met de kinder cardioloog voor het zekere. Er moest dus ook een bedje op neonatologie vrij zijn. Dat was nog niet zo, dus zouden we later teruggebeld worden. Ik ben toen nog even gaan slapen, mijn man had daar de rust niet meer voor.

Om 11 uur belden ze dat we om 14 uur konden komen. Poeh, dat duurde na zo'n nacht nog wel even. Ter afleiding zijn we lekker in de stad gaan lunchen. Voor we het wisten moesten we zelfs een beetje doorrijden om op tijd te komen! Hoewel, zonder mijn lijf geen inleiding dus ach... Om 4 voor 14 waren we er en moesten we in de wachtruimte plaats nemen. Wat duurt een uur dan lang zeg... Goed, er was een bed vrij op verloskunde dus hup, aan de slag! Uhm, nee. Toch niet. Het strippen had wel iets gedaan, ik had nu 1,5 cm ontsluiting, maar de verloskundige vond het teveel een twijfelgeval en wilde liever niet nu al de vliezen breken, maar eerst een ballonnetje plaatsen. Zo gezegd, zo gedaan. En dan maar wachten tot je 'm er uit kan trekken. Wacht, wacht wacht.... 16 uur, 17 uur, 18 uur... Niets hoor... Muur vast dat ding. Kon ook zomaar 2 dagen duren kregen we toen te horen. Slik! om 23 uur gingen we ons klaar maken om te gaan slapen. Man mocht gelukkig blijven. Toen we eenmaal lekker lagen kwam er een pleeg binnen die ons heel vriendelijk vroeg of we verhuizen wilden, want de verloskamer was nodig. Ach, dat kon toch ook nog wel. Ik mocht op de 'zwangeren afdeling' liggen dus tussen de vrouwen die heel erg hoopten nog niet te bevallen en manlief op de kraamafdeling haha! Ik volede elk kwartier of dat ding al wat losser zat, maar telkens weer gewoon echt niet. Slapen, nee daar deed ik niet aan. De volgende morgen zat dat ding nog steeds vast, dus weer uhm... wachten en wachten. Om een uurtje of 12 voelde ik een krampje, trok aan dat ding, dacht wat beweging te voelen en had ineens mijn slijmprop in handen. Op de wc kreeg ik inderdaad er beweging in, maar durfde niet door te trekken. Een co kwam eens even kijken en trok m er toen zo uit! Jeeeej! Op naar de verloskamer! Oh nee, toch niet, er was er geen vrij. Dus, wachten en wachten en wachten. Om 16 uur werden dan uiteindelijk mijn vliezen gebroken. Na een uurtje was er geen verandering te bespeuren dus ging het infuus er in. Nou, toen begon er wat activiteit te komen. Elk half uur een tikje verder. De weeën werden wel sterker, maar ik kon alles goed opvangen. Om 19.30 werden ze wel wat heftiger en had ik 5 centimeter ontsluiting. Het begon er op te lijken!

De weeën bleven nu hangen en namen zelfs wat af, ondanks dat het infuus steeds hoger werd ingesteld. Ik ontsloot ook maar niet verder. Uiteindelijk was het rond middernacht dat ik echt helemaal uitgeput begon te raken. Ik kon, mits ik goed wakker was, de weeën nog goed opvangen, de pijn vond ik niet heftig, maar ik viel steeds tussendoor heel diep in slaap. Ik wist op den duur niet meer wat nou droom was, het bevallen of het feit dat ik een tractor moest besturen en optillen tegelijk. Toen ik rond die tijd nog steeds 5 centimeter had, wist ik dat ik nog een erg lange weg te gaan had, maar geen energie meer over had. Ik vroeg naar de mogelijkheden om even te kunnen slapen, waarop ik koos voor een ruggenprik. De anesthesie was er echt voor mijn gevoel super snel. Ik keek al erg uit naar lekker even slapen om vervolgens volle kracht te gaan bevallen. De anesthesist was een leuke jonge vrouw die samen werkte met een grote vent. Die ging voor mij staan en begeleidde mij. Goed, mijn rug kon niet echt goed bol, maar het moest wel lukken zei ze... 1 keer prikken, 2 keer prikken. Gut, dit ging toch niet heel makkelijk. Ondertussen bleven mijn weeën vrolijk door gaan en mocht ik echt niet bewegen. Dat is best lastig, maar gelukkig was die vent een echte beer en hielp mij erg goed! 3e keer prikken... weer niet. Ik bleek echt heel erg weinig ruimte te hebben. Ze ging het nog 1 keer proberen... maar nee! Ze zei dat een collega van haar een andere techniek beheerste. Die ging ze roepen. Ook zij was er erg snel. Ze wierp 1 blik op mij en zei dat ze heel erg hoopte dat het haar ging lukken, want ze herkende zichzelf in mij tijdens haar bevalling en wist wat voor een opluchting het zou zijn... Ze zei erbij dat ze het maar 1 keer zou proberen.Ze zou 'schuin' aanprikken met de mogelijkheid dat maar 1 kant verdoofd zou zijn... Het maakte mij niets uit, we waren ondertussen 45 minuten bezig met prikken en ik met om de 2 minuten een wee weg werken... Ze prikte, maar nee. Ik dacht dat het niet voor mij weggelegd was. Ze werd wat bozig, zei dat ze een piepklein gaatje had gevoeld en dat het gewoon moest lukken. Dus nog een keer.... Jaaaaaaaa! die zat! Toen het magic wonder spul er in... en het werkte! Wel wat meer aan 1 kant, maar meer dan voldoende waardoor ik lekker even kon slapen.

Manlief was binnen 5 minuten diep in slaap. Ik soesde heerlijk en werd om het half uur wakker voor het tikje meer wee opwekker, vervanging van spuit of controle voor de ontsluiting. Ergens hoorde ik 6 centimeter... Toen werd het licht en zeiden ze 8 centimeter. De volgende die kwam controleren was bezorgd. Ze legde uit dat mijn weeën minder en minder werden en ik al over de hoeveelheid opwekker zat... De ontsluiting leek niet door te zetten, evenals de weeën. Ik vroeg wat dan het alternatief was waarop ik hoorde dat dit snijden was. Daar schrok ik wel even van, had ik noooooit meer aan gedacht! Toen ze weg was leken de weeën wel weer wat regelmatiger en vaker te komen. Toen werd er weer gecontroleerd en zat ik op bijna 10. Ik mocht wat druk mee gaan geven als ik een wee zou voelen. Hoewel ik totaal geen pijn had, voelde ik de druk van een wee prima! Dus gaf ik wat mee. De weeën leken hierop goed te reageren, werden sterker, langer en leken sneller te komen. Al snel bleek ik op 10 centimeter te zitten. Eerst gingen we kijken wat mijn lijf deed met deze stand en moest ik lichte druk geven bij een wee. Daarna mocht ik of van de ruggenprik af zodat ik kon persen of proberen te persen met ruggenprik. Ik koos voor het laatste omdat ik dacht ze goed te voelen. Om 8.45 begonnen we. Met de eerste perswee zagen we al een stukje hoofd met haar, met de tweede perswee stak er de electrode en een plukje haar uit... nog een paar weeën verder en iedereen zei dat het heel snel ging... En tussendoor telkens echt even wachten op een volgende wee. Ik had geen pijn, had de grootste lol en vond het een superbelevenis om mee te kunnen kijken met een spiegel. De vierde wee mocht ik niet persen, het hoofdje stond, de vijfde wee moest mijn lijf zelf doen, waarna gecontroleerd werd of er geen navelstreng om het nekje zat en bij wee zes gaf ik twee tellen alles en lag plots mijn dochter Yael op mijn buik!. Lekker blauw en ontzettend pissig lag ze daar, greep met twee handen mijn duim en liet die de komende paar minuten niet meer los. Ze trok snel bij qua kleur, rimpels verdwenen heel snel en bleek niet eens lelijk te zijn ook! Hoe kon dat toch zo gebeuren? Ze had een enorm dikke laag vernix op haar lijfje dat er lekker werd ingesmeerd. Na een half uurtje (denk ik) werd ook de placenta geboren.

Door de ruggenprik hadden we beiden wat koorts. Erg jammer, want Yael moest hierdoor meteen een infuusje, bloed werd afgenomen en op kweek gezet en ze moest preventief starten met antibiotica. Na die eerste keer hadden we beiden geen koorts meer. Gelukkig bleek na twee dagen er geen kweek te zijn, dus mocht het infuus weg. Ook door de cardioloog werd ze goed gekeurd dus mochten we zaterdag naar huis. Ja, behalve dat ik zelf roet in het eten gooide. Ik bleek door de ruggenprik hersenvloeistof te lekken. Doordat ik meteen weer aan de ontstolling moest, kon dit niet meer hersteld worden met een zogenaamde bloodpatch. Dus pijnstilling en bedrust. Gelukkig hielp de pijnstilling waardoor ik zondag naar huis kon. Helaas is de hoofdpijn nog best lang gebleven. Nu (24 oktober) ben ik de pijnmedicatie sterk aan het afbouwen. We zijn vandaag voor het eerst buiten geweest en Yael doet het geweldig! Het is een droom van een dochter en ik hoop van harte dat dit zo blijft!