Levi-Ramses-Timwick

Levi-Ramses-Timwick's profiel

---

Geboorte informatie
Type bevalling: Vaginaal (met pijnverlichting)
Duur van de bevalling: 18 uur
Bevallen na: 39.6
Gewicht bij geboorte: 3705 gram
Lengte bij geboorte: 53 cm


op woensdag 21 maart (mooi begin van de lente) zat ik op de rand van het bed en deed ik het gordijn een stukje open, de zon scheen meteen op mijn blote buik (al mijn slaapshirts gingen omhoog 's nachts waardoor mijn buik bloot was) dus ik zei tegen mijn buik "het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, het is een mooie dag om geboren te worden!" en precies op dat moment voel ik wat lopen.. mijn moeder dacht dat ik een grapje maakte.. ik dacht dat het misschien urine was, want ik moest heel nodig plassen... maar nee het was geen urine.. dus mijn moeder en ik hadden zoiets van nou oke, nu wachten op weeen dus..

ik had een medische indicatie, dus ik moest in het ziekenhuis bevallen, en bellen als mijn vliezen braken.. mijn moeder vond het onzin, maar ik dacht ik bel wel even om het te melden en dan is het klaar. wilde nog lang niet naar het ziekenhuis... had toch nog geen weeen. het ziekenhuis gebeld en moest ik toch maar even langs komen.. pff helemaal geen zin in, want het was super mooi weer.. wilde gewoon lekker buiten in het zonnetje zijn!

dus daar aangekomen werd alles zoals gebruikelijk weer s gechecked.. pols, bloeddruk, een ctg, echo.. alles zag er goed uit.  nou na ongeveer 2 a 3 uur in een benauwd opname kamertje te hebben gezeten werd er gezegd dat ik nog geen weeen had.. nee duhh!! dat wist ik zelf ook al!

dus gingen ze maar even inwendig kijken of ze het water zagen aflopen. dus hup die eendenbek er in, heb wel eens een onderzoek met een eendenbek gehad, maar ik weet niet wat ze deed maar het deed erg veel pijn. ze heeft een kwartier lopen wroeten met gaasjes en wattenstokjes en weet ik veel wat allemaal.. maar er liep geen water af. dus geen diagnose gebroken vliezen.

na even gevraagd te hebben wat er gebeurd zou zijn als ik wel de diagnose gebroken vliezen had, dan zou ik dus na 48 uur ingeleid worden want dan zou de kans op infectie groot zijn...
ik kon nog wel even wat na bloeden zei de verloskundige.. nou dat even nabloeden werd dus tot de volgende morgen.. ik wist zeker dat mijn vliezen gebroken waren! ik was toch niet gek?!

's avonds wilde ik even douchen en mijn moeder was net klaar met douchen, dus toen ik mij uitklede kwam er weer een golfje water, mijn moeder zag het.. dus ik weer tegen mijn moeder zie je nou wel!! ik wist het ook wel, maar ja als je geen bevestiging vanuit het ziekenhuis krijgt, voel je je bijna een aansteller..

op donderdag had ik een controle afspraak,ik voelde mij niet zo heel happy en wat last hier en daar, maar ja het rommelde al weken! geen aandacht aan gegeven, dus ik tegen mijn gyn verteld wat er de dag ervoor gebeurd was en dat het onderzoek zo'n pijn had gedaan. zij weer een echo maken en ze zag dat er idd minder vruchtwater was dan de dag er voor. ze vertelde ook dat ze het t liefst wilde zien aflopen en weer een onderzoek wilde doen, maar dat ze ook begreep dat ik dat absoluut niet wilde. zij vond dat er wel genoeg indicatie was om de diagnose gebroken vliezen te stellen.

daar was ik wel heel blij mee, voelde me gelijk gesterkt van zie je nou wel! die stomme verloskundige! dus wel even een kweekje afgenomen, want mocht ik een infectie opgelopen hebben dan wisten ze meteen hoe ze deze konden behandelen.

ik werd gelijk ingepland voor vrijdag ochtend om te worden ingeleid. moest rond 6 uur op vrijdag bellen of er plek was en dan moest ik er om 6.30 zijn, zodat ik voor het wisselen van de diensten ingeleid kon worden.

vond het zo fijn! mijn mama en ik nog even een kopje koffie gedronken en toen zijn we de auto van mijn stief-moeder gaan wassen. dat was de auto waarmee ik naar het ziekenhuis zou gaan en hij was erug smerig :P tijdens het auto wassen begon ik mij steeds ongemakkelijker te voelen.. en begon ik wat weeen te krijgen, maar ja zoals zo vaker had ik zoiets van het zet toch niet door, dat doet het al weken niet, waarom nu wel dan?
nog even wat boodschappen gehaald en mijn spullen van mijn moeder naar mijn huis gebracht. toen werden de weeen wel erger, maar ik had nog praatjes en kon nog lekker lachen, dus mijn mama zei "ach joh! chocolade weetjes! zodra je niet meer kan lachen en je de weeen weg moest puffen, dan weet je dat het echt begonnen is!" zodra we thuis waren (uur of 18.00 a 19.00 uur) waren de weeen wel al een stuk erger, maar kon het nog steeds makkelijk volhouden. was nog steeds in de veronderstelling dat het voorweeen waren.. dacht dat ze toch zo wel weer zouden ophouden. nou niet dus.. ze werden erger en erger.. rond 21.30 kwamen de weeen om de 3 a 5 minuten en duurde ook zo'n 2 a 3 minuten... en dat gebeurde allemaal in een half uur tijd! uiteindelijk heeft mijn mama na een half uur het ziekenhuis en mijn stiefmoeder gebeld, we moesten komen. dus mijn mama nog snel de laatste spullen bij elkaar gepakt (ik kon niet echt helder meer denken.. ik dacht als ik mijn ponskaartje en id maar bij me heb). dus wij met zijn drieen in de auto.. in het ziekenhuis aangekomen eerst weer een ctg.. alles was dik in orde en ja ik had weeen..

voor mijn gevoel waren ze alweer bijna weg.. dacht dat ze me naar huis zouden sturen, van nou mevrouw ik zie u morgen ochtend wel voor het inleiden! niet dus.. ik mocht lekker douchen en heb nog wat rond gelopen.. (weeen opwekken) onder de douche voelde ik echt bijna niks van de weeen! dacht weer dat ze weg waren.. tot ik onder de douche vandaan kwam.. omdat mijn vliezen als "langdurig gebroken" werden beschouwd, wilde ze pas rond een uur of twee kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had, want anders werd de kans op een infectie groter.. en moesten ze me meteen aansluiten aan allemaal apperatuur. bij de eerste keer toucheren had ik ongeveer 2cm, de tweede keer 4 cm en de derde keer 7 cm ontsluiting, (weet de tijden niet meer zo goed) bij de 7 cm wilde ik toch echt wel pijnstilling! wilde het dolgraag op eigen kracht doen, maar ik zakte door mijn benen werd bleek, de laatste cm waren een hel! ze wilde mij een ruggeprik geven, want dat was gebruikelijk.. nadat ik duidelijk had gemaakt dat ik absoluut geen ruggeprik wilde (wilde nog wel wat voelen als ik moest gaan persen!) kreeg ik een pompje met pijnstilling die ik zelf mocht bedienen. kon om de drie minuten drukken om een nieuwe "shot"te krijgen.alleen de anasthesist, had een trauma tussendoor en ze wisten niet hoelang het zou duren voor ik mijn pompje zou krijgen. toen ze er eindelijk was duurde het voor mijn gevoel ook nog een uur voor ik eindelijk helemaal aangesloten was op het infuus. infuus was verkeerd, pompje werkte niet, noem alles maar op. ik was helemaal kapot, en toen alles eindelijk aangesloten was, kreeg ik eindelijk wat rust tussen de weeen door.

ik ging alleen wel ijlen van het pompje, tot grote humor van mijn moeder en stief-moeder. ik had het over ontsnapte pony paardjes en over het staartje van mac (mijn hond) en weet ik veel wat allemaal.. ik kreeg het zelf een keer door... zei verschrikt"wat zeg ik nou?!" kon er wel om lachen. ook stopte ik met adem halen ( kan ik me niks van herinneren) mijn moeder zei steeds "sofie, even ademhalen"en dan was het weer goed.

vrij snel nadat ik mijn heerlijke pompje gekregen had, kreeg ik pers drang, eerst niet zo veel, maar steeds erger. mijn verloskundige zei dat ik moest doen wat voor mij goed voelde. dus ik perste mee.

bij de laatste keer toucheren had ik 10 cm ontsluiting en wilde ze me van mijn pompje afhalen zodat ik kon gaan persen... dus ik snel nog een extra "shot" genomen :P toen werd ik eindelijk overal vanaf gekoppelt. hoe duf ik ook was van mijn pompje, zodra ik mocht gaan persen was ik helemaal helder. het was alsof ik precies wist wat ik moest doen. kreeg wel instructies, maar jah ik deed het toch zelf.. ben geloof ik nbog nooit van mijn leven zo helder en gefocust geweest. na 39 minuten persen kwam mijn super mooie zoontje Levi Ramses Timwick ter wereld. alsof ik zo geprogameerd was pakte ik hem bijna zelf "er uit", daarna lag hij heerlijk op mijn borst, er kwamen twee kreetjes uit en toen was ie heel helder, wakker en alert. mijn moeder heeft de navelstreng doorgeknipt, maar pas toen deze was uitgeklopt. dat had ik in mijn geboorte plan opgenomen. had namelijk ergens gelezen dat als je de navelstreng laat uitkloppen je baby geleidelijker en met meer rust went aan zijn "nieuwe wereld".

gelijk geprobeerd aan te leggen, en het ging goed, hapte ook, maar wilde nog niet zuigen..
ondertussen werd ik gehecht. had een mooie knip gekregen, want Levi zijn hartslag daalde.
en terwijl mijn ventje heerlijk op mijn borst lag, werd ik vanonder nog even lekker gehecht. dacht op een gegeven moment dat ze een kunstwerk aan het maken was! duurde zo lang! maar ze zei dat ze liever even wat extra aandacht beste aan het hechte dan dat ik er later last van zou krijgen..

na ik geloof een uurtje of zo werd hij gewogen: 3705 gram en 53 cm lang!
daarna heb ik lekker gedouched en zijn we naar de kraamkamers gegaan. we moesten 24 uur blijven, omdat ik langdurig gebroken vliezen had en ze Levi en mij even extra wilde observeren om te kijken of we geen infecties hadden.

's avonds gelijk al allemaal visite gehad, mijn oudste broer was helemaal uit rotterdam gekomen. mijn beste vriend en mijn moeder waren er. en toen kwam mijn ex binnen wandelen met zijn beste vriend.....

ik had hem 's ochtends gebeld om te zeggen dat ik bevallen was, vond ik wel zo netjes, ondanks dat hij totaal geen interesse getoont heeft tijdens de zwangerschap en alleen maar riep dat het zijn kind toch niet was en dat hij een DNA- test wilde. had ook tegen hem gezegd dat als hij wilde komen, hij welkom was die avond, kon hij dan niet dan moest ie wachten en zouden we een andere afspraak maken zodra ik weer op de been zou zijn. ook extra gezegd dat hij geen vriend moest meenemen en dat als hij niet alleen wilde komen dat hij zijn ouders of zus of zwager mee kon nemen. hij beloofde dat zijn vriend in de auto zou blijven. prima...

maar meneer stond daar dus, iedereen was gelijk stil. het was direct duidelijk dat hij absoluut niet welkom was. hij ging in een hoekje staan en keek schaapachtig voor zich uit. wilde Levi ook niet vast houden.. vroeg me meteen af waarom hij dan in vredes naam gekomen was.  uiteindelijk hield hij hem toch vast en Levi begon te krijsen alsof zijn leven er van af hing.. ik had hem tot die tijd en nu nog steeds, nooit zo horen krijsen als toen. hij was volkomen in paniek. ik levi aanleggen en iedereen vertrok naar de gang..

daar hoorde ik mijn moeder en mijn ex praten, maar hoorde niet waarover, alleen dat mijn ex iets wilde. dus hij kwam weer de kamer in en ik vroeg meteen maar wat er aan de hand was... hij wilde een DNA-Test en wel nu meteen. mijn zoon was nog geen 8 uur oud. het is alleen maar een beetje speeksel zei hij, dan is het klaar. ik heb hem toen de deur gewezen, hij wilde niet vertrekken. mijn beste vriend heeft hem de kamer uit gelult.. maar hij wilde niet vertrekken.

tegen mijn moeder had hij gezegd dat zijn vrienden hem bewijzen hadden laten zien dat ik vreemd gegaan was, tegen mijn beste vriend zei hij dat hij zo in de stress zat en gewoon wilde weten of hij nu blij moest zijn dat hij een zoon had of niet, tegen de verpleegkundige had hij gezegd dat hij bang was dat hij allementatie moest betalen.. hij is uiteindelijk door de beveiliging naar zijn auto gebracht en die hebben hem weg zien rijden.

nu 11 dagen na de geboorte van mijn wondertje, geloof ik eindelijk dat ik een mama ben. steeds als ik naar mijn zoon kijk wordt ik helemaal warm en moet ik bijna huilen, heb al gemerkt dat alle cliche's van het moeder worden waar zijn. mijn ventje doet het super goed! is al ruim 3900 gram en zeker ook al in lengte gegroeid! hij drinkt heel goed!! ben zo trots op hem!! ik kan nu eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest in mijn hele leven als nu...