Onze lieve kleine dochter is geboren!!! En wat zijn wij verliefd op haar!

Van te voren heb je natuurlijk wel een voorstelling van hoe het zal gaan verlopen. Ik ken mezelf als een heel rustig iemand en kon me niet voorstellen dat ik als een idioot zou gaan schreeuwen. Ik verwachtte wel veel pijn maar hoe erg kan pijn nou zijn? En er komt altijd een eind aan. In uiterste nood wilde ik remifentanyl, geen ruggeprik ivm mogelijk koorts en hoofdpijn en het feit dat je een blaaskatheter zou moeten krijgen.  Na de bevalling zouden we even douchen en weer naar huis gaan... Ik had mijn 'bevalkleding' al klaar gelegd voor als het moment daar zou zijn.

Nu hoe ging het echt.....

Maandagavond 27 feb had ik al een wat zeurend continu gevoel in mijn onderbuik, had ik nog niet gehad, maar ja.... zou het iets te betekenen hebben? We hebben rustig een filmpje op de bank gekeken en zijn redelijk vroeg gaan slapen om 22.30.

Op dinsdag 28 feb werd ik om 5.00 wakker omdat ik moest plassen. Nadat ik uitgeplast was voelde ik een licht plopje in mijn buik, had er niet echt bij stilgestaan maar achteraf gezien zijn toen mijn vliezen gebroken. Ik stapte weer in bed en toen voelde ik het stromen. Maar ja, had een paar dagen geleden nog in mijn bed geplast, dus was toch niet helemaal zeker. Maar daarna bleef het maar stromen en het werd licht roze, toch echt vruchtwater! Yes, het was begonnen!!!! Maar.... hmmm... schrikkeldag kwam er wel aan en ik had niet meteen weeen...... We zijn weer naar bed gegaan om nog wat slaap te pakken. Mijn vriend sliep direkt tot 8.15! Hoe doet ie dat??? Maar ik kon natuurlijk niet meer slapen. Ik ben opgestaan en heb het huis wat schoongemaakt en opgeruimd. Ik had wel dat zeurende onderbuiksgevoel nog en was wat misselijk. Verder moest ik constant poepen.

Om 7.00 had ik mijn eerste wee, of dat denk ik tenminste. Het was niet zo pijnlijk en zonder duidelijk begin en eindpunt. Mijn vriend ging toch maar naar zijn werk om de lopende zaken over te dragen. De verloskundige kwam rond kwart voor 10 en bevestigde mijn gebroken vliezen. Het was nu wachten op de weeen. Ze zou me in de avond even bellen om te vragen hoe het ging. In de avond??????? Dan zou de kleine er toch wel al zijn??

Om 10.00 begonnen de weeen zich wat duidelijker af te tekenen en startte in de labor mate app. Heerlijk, alleen maar drukken als de weeen begonnen en eindigden. En dat was eerst heel onregelmatig, dan weer eens 10 minuten, dan 20, dan om de 6 minuten. Maar ze werden wel snel langer, eerst 20 sec en al snel richting de minuut. En al snel kwamen ze ook om de 5-6 minuten. Ik vond het behoorlijk heftig, maar het was te doen, beetje meepuffen. Dus ik mailde mijn vriend dat hij binnen 1-2 uur wel naar huis moest komen.

Al snel smste ik dat dat eerder een uur zou worden. Om 12.32 (ja, gecheckt in de telefoon) belde ik, ik hoefde niks te zeggen, hij kwam er meteen aan. Maar ik zei dat ie wel nog even naar de winkel kon….. Waarom ik dat zei, geen idee. De weeen werden steeds heftiger, duurden anderhalve minuut en kwamen om de 4 minuten. Ik lag op bed en kon absoluut niet ergens anders heen, want dan deed het meer pijn. Dus ik zou ook de deur niet voor de verloskundige kunnen open doen. Dus er zat niks anders op dan wachten en puffen totdat ie er zou zijn en ik gokte op 13.30. Ondertussen kon ik niet anders dan schreeuwen bij elke wee, mijn god wat was het pijnlijk. En was dit het begin pas??? Oke, ik MOEST pijnstilling, dit zou ik niet overleven! Ik wilde NU naar het ziekenhuis!

Om 13.20 kwam mijn vriend met de boodschappen binnen gestormd. Hij zag mij schreeuwend op bed liggen en wist even niet wat ie moest doen. Hij heeft de verloskundige gebeld en gezegd dat ik pijnstillers wilde. Ze kwam er meteen aan, samen met de stagiaire. Ondertussen heeft ie zich verkleed, de auto start klaar gemaakt en honderd keer op de klok gekeken waar ze toch bleven. Vanaf dat moment weet ik niet helemaal de tijden meer….

Rond 13.45 was de verloskundige er. Ze was wel onder de indruk van mijn pijn volgens mij. Even voelen en volgens de stagiaire was het 5 cm! Yes, het schiet op, maar daarna checkte de verloskundige het: 3 cm….. GRRRRRRRRRR. Mijn schoenen werden aangedaan, en in de kleren die ik toevallig toen aan had gingen we op weg naar het ziekenhuis!

Tijdens de rit naar het ziekenhuis was het redelijk rustig, bij het laatste eeuwig durende stoplicht kreeg ik nog een lichte wee maar die kon ik redelijk wegpuffen. In 5 minuutjes waren we er. Snel naar de ontvangsthal lopen. Nee, ik hoef geen rolstoel, het gaat best goed.

Ik was de draaideur nog niet door of ik krijg me toch een enorme wee. Ik zakte bijna door mijn knieen en heb heel hard lopen krijsen. De portier kwam maar snel met een rolstoel aangelopen en zo kwamen we aan op de afdeling verloskunde. Daar werd ik direkt aan het CTG gezet en ik werd weer getoucheerd: kleine 4 cm. Welke pijnstillers had ik gewild? Ik schreeuwde dat ik GEEN pethidine wilde, op morfine ben ik ooit uren lang beroerd geweest, dat wilde ik niet. Dus ik wilde een epiduraal…. Die lieve schat van me probeerde nog: liefje je wilde toch die pomp… NEEEEEEEE, ik wil een ruggeprik!!! En wel NU. De anesthesist werd gebeld en ik kon naar de verkoever komen.

Maar oooo, wat had ik een pijn. Dit had ik me van te voren nooit kunnen voorstellen. Ik kon niet anders dan krijsen en schreeuwen als een speenvarken tijdens de weeen. Puffen???? Nou, dan is misschien leuk omdat ik dan niet zoveel lawaai maak, maar voor de pijn hielp het niks! Mijn oerdrift zei gewoon: krijsen totdat je niet meer kan….. en daar ging ik dan met mijn rustige beheerste persoonlijkheid…… EINDELIJK kwam die anesthesist. Beetje popiejopie type, he, hoor ik daar een zuidelijk accent? Goh, waar kom je vandaan??? AUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU. Oke, maar snel die prik erin gezet.

Ik zat nog op de rand van het bed toen ik de verdoving al voelde. Jeeeeeeeeee, wat een verademing! Heeeeeeeeeeeeeerlijk. Ik kon weer praten, bedankte de man voor zijn werk en beloofde niet middenin de nacht terug te komen voor een keizersnede ofzo. Enigszins beschaamd werd ik weer langs de mensen gereden die nog aan het uitslapen waren (had ik die allemaal wakker gemaakt???).

Terug op de afdeling mocht ik nog proberen te plassen maar dat lukte niet meer. Kon mijn benen nog wel bewegen maar wist niet meer hoe mijn blaas te controleren. Dus toen heb ik een katheter gekregen. Vond ik ineens helemaal niet meer erg….. Echt, de schaamte voorbij hoor! En als we toch bezig waren werd er ook een elektrode op het hoofdje van de baby gezet en later kreeg ik ook een drukmeter tussen het hoofdje en de baarmoederwand voor het registreren van de weeen. Daarna hebben we gezellig een aantal uurtjes in rust samen doorgebracht. We keken naar de weeen op de monitor. Die kwamen niet echt regelmatig maar ze waren er wel, kracht 40-50. Ze leken ook wat weg te zakken dus ik kreeg weeenopwekkers, prima, als ik ze maar niet hoefde te voelen!

Ik werd regelmatig getoucheerd. Het werd 4 cm, 5 cm, kleine 6. Het leek allemaal goed te gaan. Inmiddels was ik onder begeleiding van de klinisch verloskundige en zij dacht te voelen dat de kleine een sterrenkijkertje was. Dus ik heb nog een half uur op knieen en ellebogen gezeten. Daarna leek ze goed te liggen gelukkig.

Rond 18.00 kwam ze weer binnen, even getoucheerd: 6-7 cm. Wel had ik inmiddels koorts gekregen die steeds hogerop liep, maar ik voelde me prima. Het kan bij de epiduraal horen maar ik maakte me wel zorgen om de kleine. Zou ze nu antibiotica moeten krijgen? Mag ze na de geboorte wel mee naar huis??? Ineens was schrikkeldag niet meer zo belangrijk! So far, so good, dachten we.

De verloskundige kwam snel weer terug met de mededeling dat ze niet zo tevreden was over de kracht van de weeen ondanks de hoge dosis weeenstimulatie en ze vond de weeen ook niet regelmatig. Dus ze had de gynaecoloog gebeld. Deze man moest natuurlijk ook nog even voelen en heeft me meteen even wat verder opgerekt naar 8 cm, wat snel weer terugveerde naar zo’n 7 cm. Hij vond de kleine wel al goed diep liggen. Voor de zekerheid werd er een echo gemaakt, de kleine was geen sterrekijkertje meer gelukkig.

Rond 19.00 kwamen ze weer toucheren: nog 7 cm. De weeen waren niet in kracht toegenomen en nog steeds onregelmatig. Ze ging overleggen met de gynaecoloog. Er werd vermoed dat ons meisje niet recht in mijn bekken zat en dat ze daarom niet goed kon druk uitoefenen en het kwam erop neer dat het niet zou passen. Als ik over 2 uur geen volledige ontsluiting zou hebben, zou ik een keizersnede krijgen……

Kedeng, dat hadden we niet zien aankomen. Het ging toch best goed? Ik wilde geen keizersnede. Ik wilde niet in het ziekenhuis blijven, wilde geen buikwond, verklevingen, infecties van wonden, problemen bij een tweede zwangerschap en 6 weken niet mogen tillen! Dus ik stribbelde behoorlijk tegen. Maar volgens hen zou ik niks kunnen doen om haar in een andere positie te krijgen omdat ze al zover was ingedaald. Dus ik zei: kan die gyn niet heel diep toucheren en haar even draaien? Of ver inknippen en haar met de vaccuum eruit trekken? Kan ik niet een andere houding aannemen? Nee, nee, nee, kon allemaal niet! Nou, toen was er geen zorg meer over schrikkeldag, geen zorg meer over koorts, ik wilde vooral GEEN keizersnede. Dus ik heb zelf toch maar allerlei houdingen geprobeerd, we keken de wee bijna omhoog op de monitor en hoopten toch op een goede afloop. Maar de traantjes stonden al bijna in de ogen. Omdat die keizersnede dreigde mocht ik ook niet meer drinken of eten. En ik had me toch een honger!!!!

Om 21.00 kwamen ze weer toucheren. De kleine was nog iets verder gedaald en de randjes waren toch wel verder verdwenen. Ik had 9 cm ontsluiting. Omdat ik zo gemotiveerd was tot een vaginale bevalling wilden ze het dan wel proberen…. Pffff, gelukkig.

De pijnstilling werd uitgezet (oooo, direkt weer bang voor die helse pijn die ik gehad had!) in de hoop dat ik persdrang zou krijgen. Nou, die heb ik nooit gehad, ook voelde ik de weeen helemaal niet. Ik voelde langzaam maar zeker een grote helse pijn van onderen. Als de verloskundige een wee voelde aan mijn buik, en mijn vriend de wee op de monitor zag trok ik mijn knieen op en moest ik persen, 3-4 keer achter elkaar. Wat heb ik gekrijst, geschreeuwd! Wat een pijn!!!!! Echt hel! Maar het leek wel te vorderen. De kleine kwam steeds lager. En net als je het niet meer trekt lijkt het einde nabij. De gyn bereidde me voor dat ik een knip zou krijgen en dat ie de vaccuum zou moeten gebruiken. Dus ik schreeuwde terug: knip maar, knip maar, heb je al geknipt! Knip dan! Ik was helemaal ontremd……. En maar weer verder persen. Dacht echt dat dit het einde van mezelf was, wat een pijn! Op een gegeven moment zag mijn vriend haartjes, toen wist ik dat er echt schot in de zaak zat. Maar ik trok het niet meer. De gyn zei: het moet nu wel snel gebeurd zijn, anders moeten we een andere oplossing zoeken. Keizersnede?: no way!! Dus persen met al mijn krachten, liep inmiddels donkerpaars aan. Op het moment dat ie eindelijk de knip wilde zetten flikkerde het hele steriele bakje op de grond…. Toen hadden we een vloekende gyn….. maar er was nog een reserve bakje gelukkig. De vaccuum werd geplaatst en toen moest ik persen en de gyn begon te trekken. Ineens werd iedereen heel enthousiast, maar ik trok het niet meer. Maar door die reacties had ik toch wel het idee dat het weleens klaar zou kunnen zijn zo. Dus persen! Toen moest ik even zuchten en toen was ze er ineens, om 22.41. Wat was ik blij!!! Maar ik was minstens zo blij dat het voorbij was dan dat onze dochter er was. Ze werd op mijn blote buik gelegd en na een tijdje begon ze te huilen, prachtig!!!!! Wat was ze mooi, en wat had ze veel donkerbruine haartjes!!! Papa knipte de navelstreng door.

De placenta moest alleen nog geboren worden. Dus er werd op mijn buik gedrukt en aan de navelstreng getrokken. En na een kwartiertje zat er een scheur in de navelstreng. Shit, ik moest alsnog naar de OK voor een manuele placenta verwijdering. Ach ja, helemaal niet erg riep ik. Ik was zo blij dat er geen keizersnede nodig was geweest en het allemaal goed was met de kleine! Inmiddels begon ik behoorlijk te bloeden. De weeenpomp werd maximaal gezet (zonder ruggenprik he, die was nog gestopt) om de baarmoeder goed te laten samentrekken en ik werd code rood: fluxus. Met spoed naar de operatiekamers. Ik kon nog net zien dat de kleine 3615 gram woog….. en weg was ik, rond 23.00 ben ik vertrokken.

Op de operatiekamers moest ik behoorlijk lang wachten naar mijn idee totdat iedereen er was. En ik had het zo koud, helemaal rillend. En een pijn!!! Had gewoon weer die hele heftige pijn door de stimulatie! En voelde het gewoon bloeden. Ik smachtte naar die narcose maar de gyn had ineens bedacht dat ik misschien wel gewoon die placenta zou kunnen laten verwijderen met de epiduraal. Dus ik kreeg weer een dot pijnstillers en daar moest ik het mee doen. Hij ging met zijn hele arm naar binnen maar kreeg de placenta niet goed mee naar buiten. Ik krijste als een hele stal speenvakens bij elkaar. Volgens mij hadden ze er nu echt genoeg van: ik kreeg een kapje voor en toen ik weer wakker werd, werd ik gehecht en had ik geen pijn meer.

Wel had ik het heeeeeeeeeeel koud, ik stuiterde bijna van het bed af en moest een gaasje tussen mijn tanden om mijn gebit te beschermen en door mijn droge mond en tong kon ik nog amper praten. Mij werd verteld dat ik in totaal 2 L bloed had verloren en dat ik het daarom zo koud had. Kreeg er gewoon kaakkramp van. Er werden allemaal dekens op me gelegd en uiteindelijk kreeg ik ook pethidine om de ergste rillingen weg te krijgen.

Nadat ik wakker werd merkte ik dat ik mijn linker arm niet meer goed kon bewegen en hij voelde helemaal doof aan. Ik kon geen vuist meer maken. Ook hing mijn linker ooglid. Ik dacht eerst dat het van de ruggeprik zou zijn maar later dacht ik: hoe kan dat een hersenzenuw aantasten?? Heb ik niet een herseninfarct gehad?? Maar er werd vrij laconiek op gereageerd en ik moest het maar aankijken tot de volgende dag. Op een of andere manier maakte ik me toch niet zo heel erg druk, ach, ik had net de mooiste dochter van de hele wereld zonder keizersnede op de wereld gezet!!

Na een kort verblijf op de IC ter observatie mocht ik terug naar mijn vriend en onze kleine meid. Mijn vriend was heel erg ongerust geweest. Er was gezegd dat ik maar een half uurtje weg zou zijn en uiteindelijk is dit 3 uur geworden! Hij dacht dat er de meest vreselijke dingen waren gebeurd. Helaas heb ik dus de eerste 3 uur van ons meisje niet mee gekregen. Hiermee is ook the magic first hour voor de borstvoeding verpest. Ik had zo’n goede hoop dat ik toch borstvoeding ondanks de borstverkleining zou kunnen geven, ik had immers al melk uitvloed gezien en ons meisje kwam smakkend ter wereld. Dus zodra ik op de afdeling was ben ik gaan kolven. Ik mocht haar de eerste 24 uur niet aanleggen wegens de medicijnen die ik had gehad voor de fluxus. Maar er kwam helemaal niks….. Dus de kleine kreeg ook niks binnen. We probeerden nog wat te slapen maar er kwam steeds iemand binnen. Ik en de kleine moesten gecontroleerd worden op de koorts, en bij mij moest er steeds in mijn broekje naar het bloeden gekeken worden. Er moest ook bloed geprikt worden en dit lukte niet. Had gewoon geen bloed meer in mijn lijf, zag lijkbleek. Uiteindelijk is dit uit mijn vinger gelukt. Hb was 3.7. Ik voelde me verder wel goed gelukkig. Heb er toen voor gekozen om maar wel wat zakjes bloed te accepteren, ik zou dan de komende dagen toch net wat beter zelf voor de kleine kunnen zorgen. Het zijn er 3 geworden in totaal.

De rest van de nacht verliep wel rustig. De kleine meid lag rustig te slapen. Ik had honger als een paard en kon van de adrenaline niet slapen. Dus heb uren liggen staren naar mijn mooie lieve dochtertje. Door mijn verdoofde arm kon ik haar alleen niet goed optillen en vasthouden. Mijn vriend mocht ook blijven slapen en dat is op zich ook nog best redelijk gelukt. Langzaam maar zeker kwam het gevoel in mijn arm terug en trok mijn oog bij.

De volgende dag kwam de kinderarts langs. Die vond het verstandig om nog een dagje te blijven voor observatie. Dus dan doen we dat maar. Anders waren we einde van de middag pas naar huis kunnen gaan ivm die bloedtransfusies en bloedcontroles en dan zit je toch maar alleen thuis zonder kraamhulp. Dus deze dag is rustig verlopen. Ze mocht in bad en werd bewonderd door haar opa’s en oma’s en haar peetouders en nichtje. Ondertussen bleef ik om de 3 uur kolven maar er kwam steeds niks, zwaar demotiverend. De kleine mocht cupjes melk drinken maar snapte dit niet of spuugde de melk weer uit. Ook voeding via een spuitje kwam er weer uit, ze was gewoon nog misselijk van de vaccuum en het vruchtwater wat ze had opgedronken.

Maar in de nacht begon ze toch wat meer te mopperen en te huilen, nu had ze toch wel honger. Van de zuster kreeg ze een flesje, wat ze heeeerlijk opdronk. Daarna was ze een uurtje rustig en kreeg toen kreeg ze buikkrampen….. zo zielig. Maar ze reageerde heel goed op bepaalde houdingen en aaien op de buik. En zo kwamen we de nacht wel door.

De volgende ochtend mochten we naar huis. Eindelijk…… We hebben alles ingepakt en zo probeerden we naar huis te gaan. Het viel nog niet mee aangezien mijn vriend door het slaap te kort en de emoties de weg naar huis (5 min) niet helemaal meer wist, hahahahahha. In de auto kwamen de eerste kleine kraamtraantjes, eindelijk met zijn drietjes, thuis, mijn droom, ons geluk. Eindelijk, eindelijk, eindelijk……