Duur van de bevalling:
Bevallen na: 39 weken
Gewicht bij geboorte: 2960 gram
Lengte bij geboorte: 50 cm
 

Eindelijk heb ik heel even tussendoor een beetje tijd dus snel even mijn verhaal typen. Als jullie soms vinden dat ik raar of anders als anders schrijf, er is drinken over mijn laptop gegaan en nu doet het uitroepteken het niet meer en alle cijfertjes behalve de 5 en 6 ook niet. Dus als ik soms wat on-enthousiast over kom, dan komt dat door het uitroepteken dat ik mis, en als jullie je afvragen waarom ik alle tijden niet gewoon met cijfers aan duidt, maar vol uit schrijf, nou.. daarom dus haha. Uitroepteken :p

Vrijdag drie januari had ik overdag al flink wat weeën/krampen. Maar wel heel onregelmatig, dan weer na 5 minuten een wee en daarna weer een uur niks. Wel erg pijnlijk en netjes een minuut, dus ik wist wel dat het echte weeën maar omdat ze zo onregelmatig waren dacht ik het misschien nog wel een paar dagen kon duren. Ik ben ook van de eerste bevalling gewend dat de weeën meteen regelmatig waren dus dat was wel raar.

Ik heb dus met mijn moeder nog het hele huis gepoetst snel. Die waren toevallig toch bij en ik wilde alles schoon hebben voordat het echt begon en het leek me wel goed om in beweging te blijven tijdens de weeën, misschien dat ze dan iets beter zouden doorzetten.

Bjorn was gewoon gaan werken, hij had dienst van drie tot tien, dus als er echt iets zou zijn, zou ik bellen. Om acht uur s’avonds begon er enige regelmaat in te zitten, ongeveer elk kwartier. Opeens om half tien gingen ze weer even helemaal weg, dus ik was bang dat ik het verkeerd had gevoeld en dat het toch voorweeën waren. Gelukkig begon het om tien uur terug te komen en ongeveer om de tien minuten.

Toen Bjorn thuis kwam rond half elf zat ik boven op bed te timen en vond het niet erg om ze alleen op te vangen want op die manier kon ik me er goed op concentreren. Ik ben na een tijdje naar beneden gegaan omdat ze erg pijnlijk waren en heel moeilijk weg te puffen, en ik merkte dat ik het niet meer fijn vond om alleen te zijn. Samen op de bank hebben we de weeën bijgehouden en opgeschreven. Ik vond het dit keer het fijnste om ze op handen en knieën op te vangen. Zo heeft het een tijdje aangemodderd rond de zeven minuten ongeveer, tot ze opeen rond één uur elke drie minuten kwamen. Om half twee heb ik bjorn de vk laten bellen en ben ik naar boven gegaan. Hij kwam met de telefoon naar boven omdat de vk mij zelf even wilde spreken en ze vroeg hoe lang het al serieus was. Toen kreeg ik toevallig weer een wee en moest ik die dus wegpuffen. Toen ze dat hoorde zei ze ‘laat maar, ik kom eraan’.

Rond twee uur was ze bij ons en toen ze me toucheerde had ik pas twee centimeter. Best wel een tegenvaller dus. Niet omdat ik al zo lang constante weeën had, maar omdat ik ze totaal niet weg gepuft kreeg, zo’n pijn deed het al. Ik herkende dat totaal niet van de eerste bevalling, die kon ik ontzettend goed opvangen met goed ademen. Ze voelde wel dat alles goed was verweekt maar hij was nog niet ingedaald. We zijn dus naar beneden gegaan omdat ze wilde dat ik lopend de weeën ging opvangen om te proberen hem te laten indalen, anders moesten we alsnog naar het ziekenhuis, en dat zou heel jammer zijn geweest.

We hebben toen ongeveer een half uur/drie kwartier beneden rond gelopen  en tijdens een wee moest ik aan haar gaan hangen en wiegen, maar wel blijven staan. Dat ging heel snel al meer pijn doen en branden en toen zei ze al gauw dat ik nog eens terug naar boven moest om te kijken. Toen had ik al 5 centimeter, wow…

We hebben toen snel even mijn zus en moeder gebeld, die zouden er namelijk bij zijn. Mijn zus voor de steun en mijn moeder om te filmen. We hadden extra nog even gewacht daarmee omdat we nog niet zeker wisten of ik naar het ziekenhuis moest.

Ik ben toen in bed op mijn zij moeten gaan liggen in de hoop dat hij wel nog verder zou indalen. Later vertelde ze me dat er blijkbaar een soort van knobbeltje zat bij mijn schaambeen waar hij niet langs kwam en dat ze nog lang heeft getwijfeld of ze toch naar het ziekenhuis moest met me, maar op dat moment heb ik dat niet gemerkt aan haar en ik heb me heel zeker gevoeld bij haar.

Vanaf dat moment is het een beetje wazig allemaal, het is zo ontzettend snel gegaan.. Ik weet dat mijn ouders en mijn zus rond drie uur bij ons waren en dat ik toen al lag te gillen en schreeuwen en vloeken en kreunen. Ik kreeg geen pauze tussen de weeën en ik dacht werkelijk even dat ik het niet zou kunnen. Ik wist geen houding te geven, kon ze niet opvangen en raakte af en toe flink in paniek. Ik heb een aantal keer gezegd dat ik het niet kon en niet wilde en gehuild maar ik heb wel echt heel veel aan mijn vk gehad. Die zorgde ervoor dat ik bij de les bleef door afwisselend heel erg lief en dan weer heel streng voor me te zijn, en dat had ik nodig om niet in paniek te raken.

Bij Rowan heb ik echt bijna geen geluid gemaakt en als ik wel eens vrouwen op tv zag bevallen die zo tekeer gingen dacht ik wel eens van jeeezus moet dat nou zo? Maar ik heb werkelijk alles bij elkaar gegild en gevloekt en soms af en toe een beetje gekat en gescholden op de verloskundige hihi, maar dat was de enige manier waarop ik soms nog een beetje grip op de pijn had, door een uitlaatklep..

De verloskundige heeft veel geholpen om het laatste randje weg te duwen, dan ging ze tijdens een wee met haar vingers naar binnen en duwde een beetje. Dat was ontzettend pijnlijk en ik heb haar gesmeekt om daarmee op te houden, maar ze weet natuurlijk waar ze het voor doet haha en heeft uiteraard niet naar me geluisterd. Ik mocht om vijf voor vier gaan persen. En niet omdat ik het voelde, want ik had totaal geen persdrang. Ik was daar ook echt een beetje op aan het wachten voordat ik actief iets deed, gewoon omdat ik de vorige keer een ontzettende oerkracht voelde toen ik moest gaan persen, en nu voelde ik dat niet. Dus toen de vk zei dat ik moest persen, heb ik dat ook maar gedaan. Ik heb toen maar één keer geperst en toen zei ze dat ik moest gaan zuchten. Dat heb ik ook braaf gedaan, al snapte ik toen niet zo goed waarom, ik had pas één keer een beetje geperst..? Al zuchtend is hij toen al ter wereld gekomen. Heel soms gaat dat blijkbaar zei de vk, dan laat je eigenlijk het kindje het werk doen. Ze had de schaar al klaar liggen om te knippen, omdat ik vorige keer zo ontzettend alle kanten op ben ingescheurd, maar omdat ik hem niet eruit heb geperst, was dit niet nodig. Uitroepteken haha.

Zo is hij dus na 5 minuten al geboren, zonder knip, zonder scheur, gewoon helemaal gaaf. Hij begon netjes meteen te huilen en was eigenlijk al heel erg schoon. Hij was echt klaar om geboren te worden zei de vk. Bijna geen huidsmeer en beetje droog zelfs al. Hij woog tweeduizend negenhonderdzestig gram, erg leuk dat ik nu mijn cijfertjes niet kan gebruiken hihi, en was 5O centimeter. Hoewel ik vind dat ze met meten de centimeter te ver naar boven heeft gelegd. Hij lijkt kleiner dan Rowan, en die was maar negenenveertig centimeter. Ook is maatje 5o hem veels te groot. Maar dat maakt natuurlijk niet uit hihi.

Ik vind het een prachtige datum, vier-één-tweeduizend veertien, om PRECIES vier uur is hij geboren. Hoe speciaal.

Al en met al eigenlijk een prachtige bevalling, en zo kan ik er nu ook op terug kijken. Gewoon wel als ontzettend heftig ervaren omdat ik binnen twee uurtjes van twee naar tien centimeter ben gegaan en omdat ik maar vijf minuten heb hoeven persen, ofja, één keer maar eigenlijk. Ik ben ontzettend opgelucht dat ik dit keer geen hechtingen heb, het herstel verloopt nu daardoor heel erg goed en ik heb weinig pijn nog maar.

Hij wilde niet meteen aan borst drinken omdat hij erg misselijk was van de bevalling. Uiteindelijk heeft hij afgelopen nacht voor het eerst goed gedronken. Wat een apart en mooi gevoel was dat. Door het zuigen trekt mijn baarmoeder erg samen en heb ik veel naweeën en bloedverlies, maar dit heeft als voordeel natuurlijk dat mijn baarmoeder alweer tot drie vingers onder de navel is gekrompen.

Verder doet hij het heel erg goed, hij is een heel lief mannetje die weinig huilt en veel slaapt. Rowan heeft heel lief gereageerd gelukkig. Je merkt het wel aan zijn gedrag naar ons toe, slecht luisteren en uitproberen maar voor zijn broertje is hij heel erg lief.

Ik ga nu weer even voeden en daarna de video van de bevalling kijken. Spannend. Heb hem trouwens wel in de spiegel eruit zien komen, dat was echt te gek, staat voor eeuwig op mijn netvlies. Uitroepteken hihi..

Duur van de bevalling:
Bevallen na: 40 weken
Gewicht bij geboorte: 3210 gram
Lengte bij geboorte: 49 cm 

Geborteverhaal

Goed nieuws van mij eindelijk! Vanmorgen om 5 uur wakker geworden van de eerste heftige wee. JEETJE nu weet ik waarom ze zeggen dat je het écht wel weet als je weeën hebt! Wtf hoeveel pijn doet die??

Dus meteen maar opgestaan en mezelf wat bezig gehouden. Om 6 uur toch maar de tijd gaan opschrijven, en er zat toen soms 2, en dan weer 3 of 4 minuten tussen. Ze duurden wel langer dan een minuut per wee..

Om 7 uur toch maar Sid wakker gemaakt, ik wilde hem zo lang mogelijk laten liggen. Sid heeft de vk gebeld, en Marloes (bevallingsbuddy) De vk was bij een bevalling en verwachtte rond half 10 bij ons te zijn, als het écht niet meer ging moest ik terug bellen. 

Om half 10 was ze hier, en (om gek van te worden) op het moment dat ze binnen stapte, waren de weeën over. Kon wel janken, waar waren mijn weeën?? Ik voelde me een aansteller dat ik haar had gebeld en bedrogen door mijn lichaam, ik wist toch zeker wel wat ik gevoeld had? Nou even hartje geluisterd, dat was prima, even aan mijn buik gevoeld, en dat was het dan..

Omdat ze aan mijn gezicht zag dat dit echt de domper van de eeuw was en dat ik er helemaal klaar mee ben, zei dat als hij er dinsdag nog niet zou zijn, ik gewoon op controle moet komen en dan getoucheerd en gestript zou worden. Zou het dan niet doorzetten, zou ze meteen voor maandag de 26e een afspraak voor me maken bij gyn voor inleiding, dus maximaal nog een weekje!

Hierna ben ik maar naar bed gegaan want ondertussen was ik natuurlijk doodmoe. 2 paracetamol gepakt en een uurtje geslapen. Daarna weer wakker geworden door best een pittige wee, dus Sid geroepen of hij me nog eens 2 paracetamol wilde brengen zodat ik in ieder geval eindelijk kon slapen. Nadat ik deze had genomen heb ik nog een half uurtje gepit, waarna ik wakker werd met een vlammende pijn in mijn onderbuik en rug! Zo erg dat ik meteen recht ben gaan zitten en jawel!!!! (roffel roffel roffel) toen gebeurde het; vliezen gebroken!

Van de slaapkamer tot de wc gelekt en een beetje opgevangen. Vk stond snel weer aan de deur en bevestigde dat het vruchtwater is, mooi schoon gelukkig! Ook komt de slijmprop nu helemaal mee, met bloed en al, ieks!!

Omdat we onze angst voor infectiegevaar bij 3 dagen moeten doorlopen met gebroken vliezen al kenbaar hadden gemaakt vorige week, hebben we meteen even het plan de campagne besproken. Vliezen zijn om half 1 gebroken, dus vóór morgen half 1 moet ie er zijn, anders wordt ik overgedragen aan de gyn en zegt de vk meteen dat wij NIET nog 3 dagen willen wachten en zorgt ze ervoor dat het dan ook op gang wordt gebracht!

Momenteel zit er flink tijd tussen de weeën, kwartier ongeveer, maar ze zijn wel heftig! Heel moeilijk weg te puffen en voornamelijk in de rug! Ook moet ik ongeveer elk half uur een nieuw kraamverband om omdat ik nog zoveel vruchtwater verlies. Wel heel helder gelukkig.

Dus ladies, binnen nu en morgenavond heb ik in ieder geval ons mannetje in armen!!! Ben helemaal opgewekt en maak grapjes tussen de weeën door haha, maar ik ben gewoon ZO BLIJ dat het eindelijk begonnen is want ik zat er helemaal doorheen!!

Ik probeer vanavond rond 10 uur als de vk weer is geweest nog ff wat te schrijven, en anders weten jullie waarom ik niet online ben!

20 juli 2010

In het einde van mijn vorige blog zei ik dat ik na de controle van de vk om 22.00 uur zaterdagavond even een update zou schrijven, maar dat is dus niet meer gelukt. Rond die tijd kwamen de weeën nog steeds maar elke 6/7 minuten maar ze waren zo heftig dat ik bijna niet meer aanspreekbaar was. Niet meer weg te puffen omdat het gedeeltelijk buik, gedeeltelijk rugweeën waren.

Toen ik dit kenbaar maakte zei ze dat als ik dacht dat ik het niet ging trekken, en als ik een ruggeprik wilde, ik het beter nu kon zeggen zodat we een beetje op tijd in het ziekenhuis konden zijn. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken! Ik heb eerst gezegd dat ik geen ruggeprik wilde, maar de gedachte dat ik er nog lang niet was, en dat de weeën alleen maar pijnlijker zouden worden, daar werd ik wild van, dus meteen tasje gepakt en naar het ziekenhuis!

Daar aangekomen bleek ik boven iedereens verwachting 5 cm ontsluiting te hebben!! Echt super, want hoewel ik al sinds 5 uur die ochtend bezig was, had ik toch pas regelmatig weeën sinds 20.00 uur, dus binnen een uurtje of 2/3 had ik al 5 cm! Daarna meteen naar beneden voor de ruggeprik. Ik was wel heel erg bang voor wat komen ging, maar pijn won het van de angst want ik was bijna niet meer aanspreekbaar.

Na alle horrorverhalen over ruggeprikken en anesthesisten, verwachtte ik een team met chaggerijnige mensen die me hup flatsj een mega spuit in mijn rug zouden duwen en daarna weer weg zouden sturen, maar wat zat ik fout!! Wat een geweldig mensen allemaal! ZO lief en begripvol! Alles eerst van de voren uitgelegd, heel geduldig en ik werd van alle kanten over mijn bol geaaid en werd me verteld hoe geweldig ik het deed! Uiteindelijk vond ik de prik helemaal geen pijn doen, hooguit wat vervelend!

Na een half uurtje begon het goed te werken en kwam ik weer een beetje tot mezelf, wat een verademing!! Degene die dit heeft uitgevonden mag van mij een lintje krijgen want dit heeft me echt gered! Af en toe voelde ik nog wel het scherpe randje van een erge wee, maar verder niks meer! Het gevoel was wel heel raar, alsof je een verdoving bij de tandarts hebt gehad, maar dan je hele onderkant! Omdat ik wel nog een beetje kon bewegen heb ik dit gelukkig allemaal niet als eng ervaren. 

Rond 24.00 uur was ik terug op de verloskamer, en was het dus wachten geblazen. Sid had zich op een stretchertje gelegd en Marloes lag kreupel in een stoel. Ikzelf sliep ook niet veel beter. Er gebeurde gewoon zoveel dat ik verwerkt moest krijgen, en het vooruitzicht dat ik in de komende uren ergens mama zou worden, heeft ervoor gezorgd dat ik in totaal misschien een half uur heb geslapen. Ik was dan ook ondertussen kapot en begon me wel een beetje af te vragen waar ik in godsnaam de energie vandaag moest halen om ook nog te persen! 

Toen de vk (wel de vk van het ziekenhuis en niet mijn eigen, ivm de ruggeprik) om 04.00 kwam toucheren had ik met wat fantasie een krappe 6 cm. WAT?? 5 uur later en nog niet eens een hele cm erbij, are you freaking kidding me??? 

Ze zag mijn uitputting en had in haar achterhoofd dat wij absoluut niet langer als 24 uur wilden wachten, dus we spraken toen af dat ze over 2 uurtjes, dus om 06.00 nog eens zou komen en als het dan nog niet opgeschoten was, ik opwekkers zou krijgen. 

Rond 05.00 uur werden de weeën van het ene op het andere momnt weer zo fel dat ik ze door de ruggeprik heen begon te voelen. Ook had ik steeds meer de neiging om een beetje mee te persen. Om 05.45 uur heb ik de vk laten komen om alvast te kijken, want het was wel heel heftig! Opeens had ik 8 cm, dus het zette eindelijk weer door! Ik mocht dus nog niet persen en moest elke wee vanaf nu heel goed wegzuchten. 

Wat vond ik dit klote zeg!! Het is zo moeilijk om voor je gevoel tegen de natuur in te gaan.. Mijn lichaam zei DUWEN! En ik mocht nog niet! Vanaf dit moment ben ik wat meer in mezelf gekeerd en heb wat minder de dingen om me heen meegekregen! Pijn aan mijn armen dat ik al had (net als jou Chey?) van het optrekken aan het bed tijdens een wee..

Weer een uur later, om 07.00 uur, kwamen de weeën om de minuut, en hielden een minuut aan. Dus één heerlijke minuut niet, één vreselijke minuut wel. Aangezien de persdrang echt onhoudbaar was geworden heb ik de vk weer geroepen om te kijken of ik écht nog niet mocht persen. Ik moest nog een kleine cm en hij moest nog een stukje zakken, dus echt persen mocht ik nog niet, maar ik mocht wel met elke wee een beetje meeduwen zelf.

Van de ene kant was dit wel een opluchting, want ik kon het gewoon niet meer inhouden, en van andere kant vond ik dit erg pijnlijk. Ik voelde gewoon zo goed dat hij daar met zijn hoofdje zat! Wel voelde ik bij elke 'duw' dat het koordje van de hartslagmeter dat aan zijn hoofdje zat een klein stukje naar buiten kwam dus ik wist wel dat er langzaam resultaat geboekt werd. 

Even tussendoor : zoiets raars vond ik, maar ik had het wel al een aantal keer gelezen; toen ik meeduwde voelde ik hem maar een heel klein beetje zakken, maar toen ik aan het eind van elke duw flink kreunde, voelde ik dat hij meer zakte! Ik wist wel dat geluid maken tijdens je bevalling geen kwaad kan, maar dat dit zo'n wonderen kon doen??! Er is mij uitgelegd dat je mondspier in verbinding staat met je baarmoeder, dus elke keer dat ik geluid eruit liet komen, hielp dit om hem wat verder naar buiten te laten komen, tip van de dag dus, laat je horen ladies!

Maar dit even terzijde, hij is er tenslotte bijna en jullie willen vast weten hoe het afloopt ;)

Om kwart over 8 heb ik gezegd dat iedereen me de boom in kon en dat ik NU ging persen of ze dat nou leuk vonden of niet! De vk en verpleegster zagen blijkbaar ook hoe laat het was want ik mocht! Eerst heb ik op de zij geperst met een been opgetrokken, want zo kon hij de draai beter maken volgens de vk. Dit heb ik even volgehouden, maar Rowan vond het niet zo leuk meer, zijn hartslag daalde bij elke persee verder en elke keer kwam hij er slechter uit. Dus ik moest weer op mijn rug en alles geven! Ik ga er niet omheen draaien dames, ik vond deze laatste paar persweeën hel..

Ik had gewoon het gevoel dat het niet ging passen, alsof ik een kokosnoot moest uitpoepen! Bij de laatste perswee is hij in een keer helemaal geboren. Eerst het hoofdje, en eigenlijk was de wee toen alweer over, maar omdat hij echt eruit moest (hartje zakte tot 57) moest ik op eigen kracht toch nog een keer, waarna de schoudertjes en meteen de rest van zijn lichaampje zijn geboren! 

Na een kwartier persen, op 18 juli 2010, om 08.33 uur had ik dus eindelijk onze zoon op mijn buik liggen!! 3210 grammetjes en 49 centimetertjes heerlijkheid!

Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet in de euforische staat was waarin ik dacht dat ik zou zijn in die eerste momenten. Ik zat helemaal op mijn eigen planeet! Ik heb niet gehuild toen hij eruit kwam, niet gelachen, ik heb daar maar gewoon gelegen, helemaal uitgeput, en het enige wat me te binnen schoot was 'wat is ie warm' en 'het is net een kaboutertje' haha, heel romantisch van me!

Helaas pindakaas, hoe kort het persen heeft geduurd, zo lang heeft het hechten geduurd, want in alle chaos van het snel eruit moeten ben ik flink ingescheurd, naar voren en naar achteren. Achja, het is een prijs die je betaald denk ik dan maar?

Na 3,5 uur mochten we naar huis, en hier zijn we dan, zonder buik, met Rowan, onze engel, onze alles, onze wereld!