Zoals belooft komt hier mijn bevallingsverhaal. Maandagavond 31 maart hadden we een afspraak bij de verloskundige. Ik was toen 41,3 weken zwanger en zoals verwacht was er afgesproken dat ik de volgende dag naar het zieknhuis moest om een CTG van de baby en een vruchtwatercontrole te laten doen. Mij bloeddruk moest ook maar extra gecontroleerd worden want die was ook veel te hoog en onderdruk van 104.. Wel wilde de verloskundige nog even voelen hoe het ermee stond. Het voelde in ieder geval een stuk soepeler als de keer daarvoor. Ze heeft nog even gewoeld en dat heeft denk ik de truc gedaan want rond 23.00 uur begonnnen de weeen doortezetten. En omdat ik de vorige keer zeer onregelmatige weeen had , was er afgesproken dat we zouden bellen wanneer ik weeen had die 45 sec tot 1 min. aanhielden. Rond 01.00 uur was het zover. De verloskundige kwam en zei al meteen tegen mijn man. Hoe snel kan opa hier zijn, om Maike op tehalen. Want waarschijnlijk,zal die wel in het vruchtwater hebben gepoept. En dan gaan we meteen naar het ziekenhuis. Opa kon snel hier zijn, ze heeft mijn vliezen gebroken en zoals verwacht . Had hij in het vruchtwater gepoept. Zij heeft het ziekenhuis gebeld, of er plek was. En ik ben me een beetje gaan aankleden, vluchttas gepakt, en in de auto van de verloskundige naar het ziekenhuis gereden. Mark is er met onze eigen auto achteraan gereden. In het ziekenhuis hebben we de laaste verloskamer in gebruik genomen. En gelukkig mocht onze verloskundige blijven begeleiden. Nadat ik voledige ontsluiting had heb ik 1 en 1/2 uur liggen persen voldedig op eigenkracht. Want mijn weeen waren weer net niet sterk genoeg voor uitdrijving. Uiteindelijk door een infuus met weeen stimuleerde werking werden ze krachtiger. Maar nog wilde die er niet uit, want meneer had besloten om met zijn hoofd naar boven eruit te komen, in plaats van naar beneden (sterrenkijker noemen ze dat). Waardoor hij een bochtje niet kan maken. Via een zachtcupje op het hoofd en 2 grote knippen is die uit gemanuvreerd en later ook bleef ook nog een schoudertje steken. . Maar om 4.31 was hij er. Heeft heel veel moeite gekost. Maar was blij dat we al in het ziekenhuis zaten vanwege het poepen in het vruchtwater. We moesten toen wel 24 uur ter opservatie blijven. Thomas heeft veel last van hoofdpijn gehad, en bij mij hebben ze meerder malen de bloeddruk nog gekontroleerd. Deze was gelukkig al aan het zakken. Ik ben gehecht en heb uiteraart een grote blauwe plek van het persen. Maar het ventje doet het goed.