's Nachts rond een uur of 3.00 uur ging ik even plassen en voelde ik wat lichte krampen in mijn buik. Gedurende de nacht bleven deze lichte krampen zo om het kwartier komen. Ik kon er niet echt door slapen, maar ik had ook nog niet het gevoel dat de bevalling nu echt begonnen was. 's Morgens zei ik wel tegen Robert dat hij beter met de auto naar zijn werk kon gaan en niet met de fiets, omdat ik wel het gevoel had dat hij misschien halverwege de dag naar huis zou moeten komen.

Ik was thuis met Luuk, die een beetje hangerig was. Rond 10.30 uur viel hij zelfs tegen mij aan in slaap en toen hij weer wakker werd, was hij superhuilerig. Na een uur met een hangerig kind, had ik er genoeg van en heb ik hem een paracetamol gegeven, waar hij gelukkig van opknapte. Intussen had ik nog steeds om het kwartier, soms zelfs om de twintig minuten, een lichte wee. Ik zocht nog even op internet en vond alleen iets over oefenweeën en dat de bevalling pas echt start als je om de vijf minuten een wee hebt. 

Rond half 2 ging ik nog even gewoon de was ophangen op zolder. Tegen 2 uur kreeg ik een paar weeën met iets van zeven minuten ertussen. Het voelde wel iets serieuzer, dus ik besloot tegen 14.25 uur toch Robert te bellen of hij naar huis kon komen. Meer met het idee dat hij dat voor Luuk kon zorgen en ik zou kunnen gaan douchen, zodat de bevalling misschien iets meer op gang zou komen. Ik zei er nog bij dat hij zich niet heel erg hoefde te haasten ofzo.

Maar toen ik de telefoon had neergelegd, ging het los. Ik belandde ineens in een weeënstorm met nauwelijks tijd tussen de weeën door. Robert belde gelukkig nog even vanuit de auto terug en had meteen door dat het serieus was. Hij belde de verloskundige en mijn zusjes, die op Luuk zouden passen. Hij bleef mij daarna op de speaker houden, zodat hij kon horen hoe het ging. Ik kreeg intussen ook al flinke persweeën. Ik had echt even het gevoel dat ik deze baby alleen ging krijgen, op handen en knieeën naast de bank, met Luuk naast mij, die af en toe zijn armpje om mij heen sloeg.

Om 14.55 uur kwam Robert gelukkig binnen. Om 15.00 uur arriveerde een leerling-verloskundige, die mij op de bank dirigeerde en meteen constateerde dat ik volledige ontsluiting had. Daarna kwam ook de gewone verloskundige binnen. Robert vroeg nog of we nog naar het ziekenhuis konden, maar de verloskundige antwoordde dat met twee keer persen de baby er zou zijn. Het was nog even sjorren omdat zijn schouders vast zaten, ik moest me nog even omdraaien en op handen en knieeën op de bank gaan zitten. Maar toen werd om 15.07 uur werd Kai geboren, thuis op de bank. Een prachtig mannetje, en meteen helemaal in orde. 4100 gram en 54 cm lang.  

Het begon op donderdagavond 10 september... 's Middags waren we nog in het ziekenhuis geweest voor een CTG, omdat ik het gevoel had dat de baby minder bewoog dan normaal. Toen was er nog geen spoor van weeën of wat dan ook te bekennen.

Maar toen we thuis waren, vanaf 18 uur, kreeg ik steeds een paar keer per uur een steek in mijn onderbuik. Ik dacht eerst nog dat het misschien mijn darmen waren, aangezien ik daar al de hele dag last van had. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk dus ook een voorteken van de naderende bevalling. Ik wist nog niet zeker of dit nu een wee was, het was een scherpe pijn op één plaats, ongeveer 20 seconden lang maar nog zeer onregelmatig en het werd niet echt erger.

De avond ging voorbij en tegen 24 uur gingen we gewoon slapen. Nou ja, proberen te slapen dan. Mijn man viel direct in slaap, maar ik lag wakker want de pijn kwam nu om de tien minuten. En probeer dan maar eens te slapen, dat gaat natuurlijk niet lukken!

Rond 2 uur besloot ik op te staan en naar beneden te gaan. Daar heb ik even een kopje thee gezet en wat gelezen. Nu was ik er toch wel van overtuigd dat dit weeën waren. Ze begonnen steeds vaker te komen. Rond 3 uur begon ik al een beetje te twijfelen aan mezelf: mmm, als dit nu al best pijn doet, wat moet het dan straks worden? Pfff, dit wordt zwaar!

Om half 4 ging ik naar boven om het horloge van Robert te halen, met stopwatchfunctie. Ik probeerde zelf te timen hoe lang één wee duurde en hoeveel tijd ertussen zat, maar het werd niks, want ik kon me niet echt concentreren en raakte steeds de tel kwijt. Om half 5 besloot ik daarom Robert wakker te maken, die meteen een excelsheet uit ging zetten om het te kunnen bijhouden.

Tegen half 6 concludeerden we samen dat we wel de verloskundige konden bellen, omdat de weeën om de drie minuten kwamen en zeker één tot anderhalve minuut aanhielden. Tegen zessen arriveerde de verloskundige, en controleerde ze hoe ver ik al was: al vijf tot zes centimeter ontsluiting! Jippie, we mochten meteen naar het ziekenhuis!

Na een heerlijke autorit (not) arriveerden we gelukkig net voor de spits in het WKZ en werden we naar de verloskamers gebracht. De verloskundige was achter ons aan gereden in haar eigen autootje. Toen ik de verloskamer binnenkwam, werd het me even teveel. Ik zag daar het bedje staan voor de baby, en ik barstte eventjes in tranen uit, door het besef dat het nu echt ging gebeuren.

De ontsluiting was intussen gevorderd tot zeven centimeter. De verloskundige ging de vliezen doorbreken met een soort haaknaaldje. En na nog een tijdje puffen en zuchten stelde iemand voor dat ik even onder de douche ging. Terwijl ik daar tegen de muur de inmiddels steeds heftigere weeën weg zat te puffen, kwam er een groot aantal mensen de verloskamer in om te assisteren: een stagiaire, een verpleegster, de verloskundige natuurlijk. Gek hoor, dat al die mensen binnenkomen terwijl je daar ligt te creperen en geen normaal woord kunt wisselen. Alleen tussen de weeën door kon ik even rondkijken wie er allemaal waren en wat ze deden, maar veel zinnigs kwam er niet meer uit bij mij. Ik dacht nog aan de yogalessen, waar we hadden geleerd dat je je niet moet verzetten tegen de pijn, maar erin meegaan. Maar ik kon er niet echt meer iets mee. Onder de douche kreeg ik intussen tussendoor al even wat persweeën. Die waren echt bijna niet tegen te houden, wat een oerkracht! Volgens Robert ging mijn hele buik dan heen en weer, zonder dat ik er wat aan kon doen. Maar ik moest toch nog een tijdje de persweeën wegpuffen van de verloskundige, omdat de ontsluiting nog niet voldoende was.

Tegen een uur of negen mocht ik dan eindelijk gaan persen. Maar dat is ff moeilijk zeg! Het is een hele omschakeling, en op de één of andere manier lukte het ook niet echt goed. Ik had al gedacht dat ik moeite zou hebben met het ademhalen, en dat was dus ook zo. Alles wat ik had geleerd op de yoga was vergeten en ik heb alleen maar gedaan van de verloskundige zei: benen omhoog, kin op de borst, hap lucht en drie keer persen op één wee. Zo zwoegden we een tijdje voort en na een eeuwigheid persen lieten ze me met een spiegeltje zien hoe ver we al waren. Een heel klein plukje haar zag ik! Verder persen en weer een eeuwigheid later lieten ze me weer zien hoe ver we al waren. Verdorie, een heel klein beetje verder maar, ik werd er een beetje ontmoedigd van. En weer een eeuwigheid later, schoot het nog steeds niet erg op.

Toen ik al twee uur bezig was en aardig uitgeput begon te raken, besloot de verloskundige dat het tijd was voor een beetje hulp. We gingen met bed en al een verdieping omlaag. Best apart, dat je midden in de gang en in de lift zo'n perswee krijgt terwijl je wordt verplaatst. Ik werd aan een infuus met weeënopwekkers gelegd en er werd met een echo nog even gecheckt hoe de baby precies lag. Bij elke nieuwe wee moest ik werkelijk bijna huilen: nee, niet nog één! Ik hoorde Robert ook steeds zeggen tegen de verloskundige dat er echt iets moest gebeuren omdat ik uitgeput aan het raken was (ook niet zo gek trouwens, na een nacht niet slapen en bijna niks eten en alsmaar van die weeën wegpuffen).

Gelukkig waren ze aardig kordaat en toen ik het woord vacuumpomp hoorde vallen, kon ik wel huilen van blijdschap. Het maakte me ook allemaal niks meer uit, ik wilde nog maar één ding: haal die baby eruit! Ook de knip die ze gingen zetten, kon me niks schelen: graag zelfs, kan het nu meteen?

Na enig gewroet had de baby de vacuumpomp op zijn koppie en moest ik nog één keer hard persen. Eindelijk! Daar was het hoofdje eruit! Nog een keer flink persen en daar kwamen de schoudertjes! Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe enorm groot de baby was (nou ja, dat leek dan zo hè) en ik verbaasde me erover dat dat uit mijn lijf kon komen. Toen de schoudertjes eruit waren, glibberde de rest van het lijfje er zo achteraan en met één beweging werd de baby meteen op mijn buik gelegd. Wat een moment! Na al die maanden wachten en hopen en dromen lag nu onze baby huilend op mijn buik! Echt waanzinnig! Aan alle kanten kwamen doeken om hem af te drogen, maar ik kon alleen nog maar vol verwondering naar onze baby kijken.

Later kwam met één lichte perswee de placenta er nog uit, en nog later moest ik flink gehecht worden vanwege de knip (de gyn was wel een half uur bezig!). Maar dat maakte allemaal niet meer uit, want onze Luuk was geboren.