Type bevalling: Vaginaal
Duur van de bevalling: 6 uur en 45 minuten
Bevallen na: 39 weken en 4 dagen
Gewicht bij geboorte: 3920 gram
Lengte bij geboorte: geen idee

Dinsdagochtend om 5.00u werd ik wakker en was mijn inlegkruisje verzadigd met lichtroze vocht. Direct adrenaline: zou het vruchtwater zijn? Mijn man werd wakker en samen hingen we boven het bewuste inlegkruisje. Omdat het er niet op leek dat ons kleintje in het vruchtwater gepoept had, besloten we om om 8u de VK te bellen. Ik had afgesproken dat mijn man evt. pas ging werken nadat de VK was langs geweest, maar zijn baas verbood hem om te komen, mede gezien het gladde weer. De VK vertelde overigens dat ze tussen 12-14u wel eens zou komen kijken. Hm.. dat viel tegen, ik had toch gehoopt dat ik eerder duidelijkheid zou hebben. Gelukkig was ze er tegen 12u en zij bevestigde dat ik vruchtwater lekte: spannend: nu zou toch binnen 24u onze kleine geboren worden!! De kleine was goed ingedaald, zo zei de VK, en daarom kon ik gewoon blijven lopen in de hoop dat de weeen op gang zouden komen.

Dit gebeurde echter niet en zodoende moesten we ons 's avonds in het ziekenhuis melden om 19.00 voor een CTG: standaard procedure bij gebroken vliezen. De bedoeling was dat ik daarna naar huis zou gaan en evt. de volgende ochtend voor inleiding terug zou komen. Echter... dat liep anders: de gyneacoloog was tevreden over de CTG maar na (toch) inwendig voelen, bleek dat de ukkepuk toch niet goed was ingedaald! Ik werd ineens een bedpatient en moest in het ziekenhuis blijven. Wat een kater: ik wilde ZO graag thuis bevallen! Mijn man ging ook wat verslagen naar huis en ik bleef balend achter. Nog geen uurtje later kwamen mijn weeen licht op gang: steeds zeurende terugkerende pijn. Ik deed geen oog dicht en om 3u heb ik gebeld naar de verpleging. Direct weer een CTG en inderdaad: weeenactiviteit. Ik werd naar de verloskamer gereden en kon daar mijn man bellen. Die was tegen 4u in het ziekenhuis en je raadt het niet... nog geen half uur later waren mijn weeen over! Gelukkig hadden we een spelletje in de tas en we hebben het ons gemakkelijk gemaakt!

Tegen 9.00u 's ochtends kreeg ik dan een infuus met weeenopwekkers. Direct daarna werden mijn vliezen centraal doorgeprikt (er bleek alleen een scheurtje ergens bovenin te zitten) en het zwembad van onze uk liep leeg! Ik bleek zoveel vruchtwater te hebben dat zelfs de VK zich erover verbaasde! Afijn.. al snel daarna kwamen de weeen op gang en ik raakte alle besef van tijd kwijt. Tegen lunchtijd had ik al ruim 5cm ontsluiting, had ik geen praatjes meer over en zat ik er behoorlijk doorheen. Ik kreeg de tip om even lekker te gaan douchen omdat ik dan de weeen wat beter op kon vangen. Wat een dra-ma was dat: ik wist niet hoe ik moest staan of zitten, verlangde alleen maar terug naar mijn bed: oh, wat voelde ik me ellendig! Mijn man heeft me afgedroogd en aangekleed en ik ging puffend en kreunend weer over de gang terug naar mijn bed. Ik was inmiddels meer dan 30u wakker en trok het echt niet meer, wilde álles aangrijpen om er maar vanaf te zijn. Juist op dat moment begon mijn lichaam endorfinen aan te maken waar ik 'high' van werd: tussen de weeen door lag ik helemaal onder zeil, hoorde ik alleen in de verte stemmen en vergat ik soms dat ik aan het bevallen was, zó bijzonder! (we lachen er nog om!)

Hoe lang het daarna nog heeft geduurd dat weet ik niet, maar ineens riep ik tegen mijn man: 'je moet NU bellen want ik moet kotsen en poepen!' Mijn lieverd kon nog net een bakje grijpen zodat ik niet over de vloer spuugde en de VK die kwam aangesneld kwam met het verlossende woordje dat ik bíjna volledige ontsluiting had: nog 1 klein randje! Ik moest maar op mijn zij gaan liggen, dan was het zo gepiept... Ik dacht dat het niet erg kon, maar de pijn die ik toen had, was erger dan het douchen: ik heb geschreeuwd als een speenvarken, maar ze duwden me onverbiddelijk op mijn zij, aaargh! Ik heb wat gejammerd dat ik écht niet meer kon wachten met persen en ik hoorde ze zeggen 'als je het niet op kunt houden, pers dan maar voorzichtig mee'.

De oerkracht die dan in je naar boven komt is niet te beschrijven! Ik perste wat ik kon, hoorde roepen dat het super ging en dat ik een natuurtalent was en inderdaad: na een paar persweeen (zouden het er drie, vijf of acht geweest zijn, ik weet het echt niet) lag er ineens een klein hard blerend jongetje op mijn buik: JURRE, 3920gram en met slechts 2 kleine hechtinkjes voor de mooi en niet voor de moet!