Zondagochtend 3 januari 6.10 uur wordt ik wakker, in eerste instantie sta ik "normaal"op om m'n blaas te legen, maar ook nadat dit gebeurd is houd ik buikpijn. Ik duik terug in bed en de kramp verdwijnt om een minuut of 10 later terug te komen. Slapen doe ik niet meer omdat de weeën (op de een of andere manier weet ik dat het weeën zijn) blijven komen, maar ik kan ze zo liggend in bed goed opvangen M'n man slaapt ondertussen lekker door want ik wil hem nog niet melden dat het vandaag wel eens zou kunnen gebeuren.

Om een uur of 9 ga ik toch maar eens uit bed om te zien hoe het dan gaat en nu vertel ik m'n man wel dat ik opsta en weeën heb die al behoorlijk regelmatig komen (8-10 min). Uit het raam zie ik dat de wereld er mooi wit bij ligt, en ik realiseer me dat mocht het vandaag geboren worden hij een mooie zondag heeft uitgekozen.

Op bb even de laatste ontwikkelingen gelezen en geblogd dat er nu eindelijk wat gebeurt bij mij maar zelfs dit houd ik maar ff vol en ik lig al gauw op de bank om er weer een weg te zuchten. Hubby (hoewel normaal voorstander van lekker lang blijven liggen in het weekend) komt vrij snel beneden en pakt een blocnote om de weeën en de duur te timen. Om toch zoveel mogelijk mijn normale dingen te doen begin ik een ontbijtje voor hem te maken maar het bakken van dit eitje gaat echt in etappes door de steeds terugkerende weeën. Uiteindelijk maakt hij het zelf af en maakt ook mijn cracker en beschuitje. De cracker eet ik (normaal een goede ontbijter) heel rustig op met een kopje thee, maar de beschuit bewaar ik nog ff. De weeën blijven maar komen en ik verhuis weer naar boven, eigenlijk met de bedoeling om te gaan douchen maar zover kom ik niet eens. Ik voel me het best door rustig op bed te liggen en zo de weeën op te vangen. Om 12 uur belt m'n man de vk omdat uit de notities blijkt dat de weeën lang genoeg sterk zijn en echt doorzetten. De VK belooft te komen na een visite af gerond te hebben maar dit duurt uiteindelijk nog een uur door dat ze wat last heeft met de gladheid. Door alle berichten op bb van meiden die tijdens de controles en strippogingen al 1 a 2 centimeter ontsluiting hebben terwijl ze nog gewoon rondlopen heb ik goede hoop op al een paar centimeter. De teleurstelling is dan ook groot als ze zegt wel te voelen dat alles helemaal verweekt is maar nog maar 1 centimeter en ze de vliezen nog niet kan breken. Doordat ik voor m'n gevoel al zo'n tijd bezig ben en ik weet dat de ontsluiting zeker bij een eerste met 1cm per uur gaat verwacht ik dat het vandaag niet meer gaat gebeuren. Mijn man spreekt met de vk af dat ze rond 4 uur nog even langskomt om te kijken.

De weeën worden heftiger en heftiger en volgen elkaar zo snel op dat ik ze nauwelijks meer weggepuft krijg. Hoewel ik slechts 1 cracker heb gegeten ben ik erg misselijk en laat ik het beschuitje van m'n ontbijt staan. Ik probeer of een bad ontspant maar dit is slechts heel even het geval dus ik verlaat dit weer vrij snel. Gelukkig komt de VK idd tegen 4 uur weer terug en dan blijkt dat ik al 8 cm heb en tijdens deze controle breken de vliezen. Ik moet meteen beslissen thuis blijven of ziekenhuis maar ik zie naar het ziekenhuis gaan niet meer zitten dus besluit thuis te blijven (wat ik van te voren ook wilde) Ze merkt ook dat m'n blaas erg vol is terwijl ik geen aandrang heb om te plassen dus ik moet ook nog gekatheteriseerd worden tussen 2 weeën door. Dit zorgt wel voor het laatste stukje ontsluiting die om half 5 volledig is dus ik mag zodra ik hier aandrang toe voel gaan meepersen. Om 16.35 begin ik hiermee en dan gaat het heel snel. Het ene moment ziet ze langzaam een stukje van het hoofdje en krijg ik instructies voor de volgende perswee om het hoofdje rustig geboren te laten worden zonder scheuren of knippen, het volgende moment blijkt ineens dat het kindje het moeilijk heeft en er snel uit moet dus ik word verdooft en na een paar snelle knippen ligt daar om 16.55 ineens TYMO op mijn buik. Wat bleek hij had de navelstreng 2 keer om zijn nek waardoor hij het laatste stukje er niet uit kon zakken en het benauwd kreeg. Hoewel behoorlijk heftig is het eigenlijk allemaal erg vlot gegaan. Ik krijg een spuit in m'n been om de placenta snel geboren te laten worden maar helaas na 3 kwartier is ie er nog niet en ik verlies behoorlijk wat bloed. De vk besluit niet het volle uur af te wachten en besluit dat ik naar het ziekenhuis moet. De ambulance wordt gebeld en voor m'n gevoel helemaal leeglopend loop ik de trap af (brancard kan de draai op de trap niet maken) ga beneden op de brancard liggen. Tymo mag niet met me mee in de ambulance (kunnen de maxicosi niet vastzetten) dus m'n man gaat met m'n zoon van 1 uur oud in de maxicosi naar onze auto die hij vlak ervoor sneeuwvrij heeft gemaakt en alvast achter de ambulance had klaargezet om meteen mee te kunnen rijden. Helaas die paar minuten dat hij naar binnen ging om Tymo te pakken was voldoende dat de auto niet meer startte. Gelukkig waren de buren zo lief die alles zagen gebeuren om hun auto aan te bieden. Op de verloskamer aangekomen proberen de VK en een daar aanwezige gynaecoloog nog een paar keer op m'n buik te duwen om zo een operatie te voorkomen en gelukkig laat alsnog de placenta los 1,5 uur na de geboorte. Ik ben in totaal ongeveer 1,5 liter bloed verloren en hoewel thuis nog zelf de trap af gekomen ben ik nu ineens heel duizelig en even bijkomen met wat extra zuurstof, ook wordt het infuus met vloeistof wat harder aangezet en een infuus om de baarmoeder goed te laten samentrekken om verder vloeien te voorkomen aangesloten. Ondertussen komen hubby en Tymo de verloskamer binnen. Tymo hoewel direct na de geboorte een apgar van 9 en 10 is door de autorit erg afgekoeld en gaat even de couveuse in om op te warmen. Ondertussen word ik in de beugels gelegd om gehecht te worden. Eenmaal weer wat opgelapt en ontdaan van alle bloedsporen is het eindelijk tijd om de opa's en oma's in te lichten en kan ik eindelijk gaan genieten van onze zoon die voluit Tymo Yarick heet. We moeten een nachtje ter observatie blijven maar mogen maandag weer naar huis.