Zaterdag 21 mei 2011 op controle in het ziekenhuis, aan het ctg. Op eerdere ctg's was al te zien dat ik flinke "voor" weeen had maar nauwelijks ontsluiting. Mijn bloeddruk was wat aan de hoge kant een onderdruk van 99 op zijn hoogst. Urine en bloed waren wel gewoon goed. De gyn toucheerde en voelde 1,2 cm ontsluiting en een verkorte/verweekte baarmoederhals.

Vervolgens weer aan het ctg gelegen, weer pieken en dalen en voelde me echt niet lekker misselijk en hoofdpijn. Ondertussen manlief gebeld dat hij moest komen. Dus die kwam. Gyn vertelde dat hij babykleertjes mee moest nemen voor de zekerheid, maar toen ze dat zei was hij er al. Mijn beste vriendin gebeld en die heeft het toen opgehaald zowel kleertjes voor uk als voor mij.

Ondertussen 15.00 weer toucheren ruime 2 cm en hoge bloeddruk. De gyn ging overleggen met haar baas. Ik zei tegen haar mijn zegen heb je om hem te halen hoor. Kwartier later komt ze terug, de hulptroepen zijn op getrommeld van huis we gaan een sectio doen. Nou wat er toen door me heen ging, huilen moest ik van opluchting en van de spanning. Eindelijk werd er naar mij geluisterd.

De verpleegkundige kwam er meteen aan, die prikte een infuus aan, ok hemd aan zo sexy ook. En om 16.10 werd ik de ok opgereden. Daar moest ik op een heeel smal plankkie gaan liggen, lekker als je zo rond bent haha maar goed het lukte. De spanning gierde door mijn lijf en zei tegen de slaapdocter ik ben zo bang voor die ruggenprik. Maar het moment was daar, ik moest goed vooral zitten en al huilend tegen de assistente aan die overigens zoo lief was werd de ruggenprik gegeven. Nou dat deed dus geen zeer, een speldenknop meer niet. Me benen werden langzaam aan warm en begonnen te tintelen. Ik werd terug gelegd op het plankkie en kreeg een catheter niet dat ik dat voelde maar toch.

De ks was begonnen...op een gegeven moment vroegen ze waar blijft de papa want de baby gaat geboren worden en jaa daar kwam mijn man in het blauw bij mijn hoofd staan. Moet zeggen hij zag er lekker uit en nog geen 2 minuten later was daar onze uk, onze Liam. Dat moment kan ik niet omschrijven zooo mooi. Om 17.10 geboren. Foto's van hem waren gemaakt en werden voor mijn neus gehangen, zo kon ik hem bewonderen en Liam werd gecheckt door de kinderarts samen met papa. Ik werd netjes dicht gemaakt maar voor me gevoel duurde dat uren.

Om 17.35 ging ik de uitslaapkamer op en om 18.00 werd ik weer naar mijn mannen gebracht.

Het is me zeker mee gevallen de ks, de napijn is erger dan de hele ks zelf.