Type bevalling: Vaginaal (zonder pijnverlichting)
Duur van de bevalling: ongeveer 5 kwartier 

Bevallen na: 38.1
Gewicht bij geboorte: 2835
Lengte bij geboorte: +/- 46 cm

14 mei 2011. Om 5 uur waren Sjon en ik klaar wakker. De spanning viel nog wel mee. Ondanks dat we het wekkertje veel later hadden gezet, zijn we er maar uit gegaan. Slapen deden we toch niet meer. Heb vroeg in de morgen nog even op de chat gezeten tot 7 uur en toen verloskamers gebeld. Ja, we konden komen. Onze kamer stond klaar. De zenuwen gierde inmiddels door mijn keel, was al leeg door wc bezoeken en begon behoorlijk te roken van de zenuwen. Sjon daarin tegen was rustiger dan ik. Hij had het de dagen ervoor al gehad. Met een tas met kleding, fotocamera en lege maxi cosi gingen we naar de bus. Zelfs de busrit duurde uren voor mijn gevoel, terwijl het maar een kwartiertje is. In het ziekenhuis nog even een plas gedaan en toen naar boven.

Idd, bij de verloskamers stonden ze al te wachten. We mochten kamer 2 in. Yes, dat is er een met warme oranje kleuren en een van de grootste kamers. Meino was mijn verpleegkundige en zou bij de bevalling aanwezig zijn. Tassen neer gezet, jassen uit broek uit en kon meteen liggen. 07.43 uur themp werd opgemeten, Bloeddruk werd genomen en werd aan de CTG gelegd om te kijken hoe mijn activiteit op dat moment was. Hij registreerde wel wat harde buiken, maar niet veel. De zenuwen waren inmiddels geheel weg.

Om 08.25 uur kwam de verloskundige binnen. Eigenlijk 2, want 1 was nog aan het leren en de ander hield haar in de gaten. Hier kwam ik later pas achter toen we aan het kletsen waren. Was een schat van een vrouwtje trouwens. Ze toucheerde me en kwam idd op 2 a 3 cm. Ze kon de vliezen doorprikken, maar koos het te doen door inwendige CTG te plaatsen, dan was ik 1 band kwijt. Moest weer blijven liggen en dan kijken wat het ging doen. Ja, de harde buiken werden weer pijnlijker. Ze bleken contracties te geven, maar zo voelde ik het niet. Bij iedere wee/harde buik voelde ik het water weglopen dus binnen de kortste keren werden de matten weer verschoond. Water was roze van kleur, dus prima. Frummel deed het ook goed. Niet echt veel weeen en al zeker niet regelmatig. Zo kon ik het wel uren volhouden.

Na anderhalf uur moest ik toch echt even plassen. CTG werd even losgekoppeld van monitor en ik nam de rest mee. Wat een opluchting. Na de plas kwam de verloskundige weer binnen en zette de infuus in mijn hand. Ik ben niet zo'n held met naalden, dus bleef steenvast kletsen. Ja tuurlijk voelde ik hem, maar ging goed. Hij werd aan de zijkant van mijn hand gezet en hoefde maar 1 keer te prikken. Tijdens het praten kwam ik erachter, dat ik de eerste was bij haar waar ze infuus plaatste. Zei nog "neem je leuk proefkonijn. Iemand die het niet op naalden heb". Maar ze deed het prima. Vond hem meer irritant zitten op de plek waar hij zat dan, dat het pijn deed. Infuus werd aangezet en de pomp met weeenopwekkers ging aan op standje 2. Het begin dus. Nu maar wachten dat mijn lichaam mee ging doen. Nou dat ging al snel. Ik zei al tegen sjon "zo dat schiet op, voel ze nu al". Volgens CTG piekte ze al over de 80, maar zo voelde het helemaal niet. Meino kwam weer kijken en zegt nog "jeetje voel je wel wat".  Jawel, alleen valt het wel mee. Ze vond me te rustig.

Dus om 10.43 uur ging hij van stand 2 naar stand 4. Oke, nu werden ze heviger maar goed te doen. Tijdens een wee goed concentreren en ontspannen. Ging prima, maar nog n iet regelmatig genoeg naar mijn zin. Sjon en ik vermaakte ons intussen met animal planet en lekker kletsen. Volgens mij werd hij steeds zenuwachtiger. De weeen werden krachtiger en ik moest naar de wc. Nee he, had ik weer. Het was rond 12 uur. Zeg tegen Sjon dat ik moet poepen. Heb op de knop gedrukt en Meino zei dat ze de verloskundige erbij wilde halen om eerst eens te kijken. 4 cm ontsluiting. De weeen deden dus wat. Werd van ctg afgesloten en kon het infuus mee nemen. Ik snel naar de pot mijn darmen weer geleegd. Op de wc krijg ik me toch weeen. Iedere keer als ik terug naar bed wilde gaan kon ik weer gaan zitten. Ik voelde het gewoon openscheuren. Denk dat vanaf toen de bevalling echt op gang was gekomen, dus zal de tijd van 12 uur maar aanhouden. Meino kwam weer de kamer op "lig je nog niet op bed". Ik kon haast geen stap meer zetten en kreeg het vreselijk warm. Sleepte me naar de wasbak toe om mijn gezicht nat en koud te maken. Sjon hielp me terug op bed, omdat CTG weer aan moest. Meino kwam en ik zeg tegen haar dat ik persweeen heb. "Welnee, kan helemaal niet". Toch was het zo.

Verloskundige werd er bij gehaald. Niet diegene die ook infuus plaatste, maar haar volgster zeg maar. Ze toucheerde. 5 cm. Mocht absoluut niet mee persen, want dan zou het langer duren. De overige 5 cm zou gaan opzetten zodat het nog langer duurde. Ik snapte er geen hol van. Hoe kan dit. Opwekkers werden op stand 6 gezet.

Het was toen 12.45 uur. Ze volgde achter elkaar en ik kon niet eens meer stil liggen. Wat een hel. Kon ook niet mijn bed uit om staand of wiegend de weeen op te vangen. Het ging TE snel. Zowel de opwekkers als eigen lichaam waren nu hard aan het werk. Tijdens iedere wee kneep ik Sjon zijn vingers naar onze lieve heer. Ik moest iets in mijn handen hebben, want mocht niet persen. Bood mijn excuus aan tegen Sjon, omdat als ik toch niet mag persen ik aan de pomp wilde. Sjon vertelde dat tegen de verpleegster die er inmiddels bij was gekomen. Ze zou het overleggen. Inmiddels werd ik beroerd van de warmte arme Sjon sleepte zich rot met natte doeken tussen de ween door, want ik moest iets hebben om in te knijpen. Bloeddruk werd opnieuw gemeten en themp. Nee, was prima geloof ik.

Ineens geef ik een gil dat hij komt. Maar mag niet persen. Na een paar keer aandringen, dat ik het niet meer houd begin ik te vloeken. Sjon zegt ineens "ik zie het hoofdje" tegen verpleegkundige. Ik roep knijterhard "Ik hou hem niet meer, komt hij" en op dat moment rent de verpleegkundige naar de hal, ramt op de alarmknop, komt verloskundige aangerent, want die hoorde me schreeuwen en het koppie word al geboren. Ff zuchten en mag hem eruit halen. Frummel zag het levenslicht om 13,13 uur. Na een piep klein gillentje (zo cute) leg ik hem tegen mij aan. Hij is echt mini!!!

Ze stonden versteld. Binnen een half uur van 5 cm naar volledige ontsluiting. Tja, had al gezegd dat ik snel was, whahahaha. Maar dit had niemand verwacht. Ik was werkelijk helemaal gesloopt.

De placenta volgde binnen 6 minuten. De verloskundige die me zou helpen was op dat moment bij mijn buurvrouw bezig. Alle kamers lagen vol en ik was de eerste die bevallen was. Ik heb wel een scheurtje opgelopen richting mijn ariana toe en daar 4 hechtingen. Maar daar absoluut geen last van. Heb meer auw aan de schaafwonden. Jeetje dat was een turbo lancering. Enzio kreeg een apgar van 9 en tweede keer een 10. Keurig dus. Hij heeft nu alleen last om zijn thempratuur vast te houden.

Rond half 5 ofzo mocht ik eindelijk gaan douche. Inmiddels waren beide buren ook bevallen, vandaar dat het zo lang duurde. Enzio werd na het aankleden onder de lamp gelegd. Zijn themp was gezakt naar 36 graden. Deze moest minimaal op 36,5 zijn anders mochten we niet naar huis. Ik ben giga veel bloed verloren en ook daar hadden ze vraagtekens bij. Maar ik voelde me prima. Oke soms wel wat slapjes, maar kon prima lopen. Had ook alwaar geplast. Na het douche (en wisseling van dag naar avonddienst, waar ik dus op moest wachten) kregen we startsein om naar huis te gaan.

Eenmaal thuis heeft Sjon de kids opgehaald. Mitchell is helemaal in love en wilt zijn broertje maar vast houden. Alleen mocht het niet. Hij lag in doeken en dekens gewikkeld voor zijn temp vast te houden. Serenity kwam bij me hangen wilde haar broertje aanraken. Mitch gaf een gil en ze begon te huilen. Nu vind ze hem niet zo leuk meer. Ik heb haar bij me getrokken en even flink geknuffeld. Als ik nu vraag "waar is de baby?", kijkt ze van mijn buik naar Enzio en wist hem aan. Dat weet ze dus wel. Opa en oma's kwamen later binnen. Mijn moeder zei maar "o wat is hij klein", "o wat een ukkie". Maar ook helaas voor hun mochten ze hem niet vast houden. Kraamhulp kwam binnen en heeft hem mee genomen. Temp was weer gedaald naar 36,1. Hij werd in extra kleding gehezen, dekens, 2 kruiken, dekbed en wikkeldeken zo in de wagen gelegd. Hij moest warmer worden. Na een uur zat hij op 35,9 graden. Het was inmiddels bijna half 10. Mijn ouders en schoonmoeder waren weer naar huis. Kraamhulp belde de verloskundige op (mijn eigen vk dus) en lag het voor. Irena (VK dus) zou kinderats bellen en belt zo terug. In die tussentijd opperde ik al om body to body te doen. Zag het niet zitten dat hij weer over straat moest voor couveuse. Irena belde vlak erna op. Is hij helder? Drinkt hij goed? Heeft hij geplast? Trilt hij. "Ja, ja, ja, nee en hij heeft wel ontlasting gehad". Idd we gingen 1 uur proberen om hem bij me te leggen in zijn nakie. Ben op bed gaan liggen. Hij had ijskoude voetjes die ik in mijn handen verstopte. Rond half 11 zou ze weer boven komen. Sjon vertelde me in die tussentijd dat Caty ook bevallen was. Bleef nog even met me kletsen en ook hij zag het niet zitten om weer terug te moeten naar ziekenhuis. Ik voelde aan de voetjes van Enzio dat hij warmer werd, maar Sjon geloofde er niet meer in. Hij baalde als een stekker, was gesloopt en had het gewoon gehad. Rond half 11 hebben we opnieuw getempt. Jaaaaa, hij was van de 35.9 naar de 36,7 gegaan. We kleden hem snel weer aan, in doeken gewikkeld en naar beneden. Daar kreeg hij nog wat drinken. Kraamhulp ging weg (eindelijk na ruim 5 uur) en we bleven met zijn 5-jes achter. Boedha was zo gesloopt dat Sjon haar op bed legde. Mitch was hieper (alhoewel zijn ogen op zijn knieeen hingen). We hebben nog een fles champagne open gerukt en geproost op ons nieuwe mannetje. Daarna zijn we allemaal naar bed gegaan. Enzio heeft vannacht tussen ons in gelegen op dekbedje, in deken gewikkeld, 2 kruiken ernaast en tussen sjon en mij in, onder ons dekbed.
Wij zweete ons gek, maar hij lag lekker warm. Om half 5 werd hij wakker. Themp nagekeken en die was 37 graden. Het was dus gelukt. Na een goeie poepbroek zijn we naar beneden gegaan om te eten. Sjon heb ik lekker laten liggen. Boedha ligt naast hem, Mitch is nog van de wereld. Enzio ligt in de wagen naast me te slapen en ik? Ik ben maar mijn verhaal aan het tikken.

Dag frummel, Welkom ENZIO

Type bevalling: Vaginaal
Duur van de bevalling: 2 uur en 1 kwartier ongeveer
Bevallen na: 40 weken en 3 dagen
Gewicht bij geboorte: 3270
Lengte bij geboorte: 49 cm

De geboorte van Baby Poef.

Het is kwart voor 6 in de avond als Sjon thuis komt. Het is heerlijk weer en besluiten dan ook om lekker buiten in de tuin te gaan eten. Ik had honger als een paard en was dan ook als eerste klaar. Iets wat wel vaker gebeurde de laatste tijd. Mitchell zat weer eens te prutten met zijn eten en Sjon was meer aan het kletsen dan, dat hij een hap nam. Ik wilde net lekker achterover gaan zitten toen ik een schuiverd naar het toilet maakte. Mitchell zegt nog tegen Sjon "volgens mij schijt mama in haar broek ofzo", waarop Sjon mij achterna rende. Hij trof me schaterend op de wc aan. "Wat zit je nou te lachen?" Vroeg hij heel vreemd kijkend. Ik begint nog harder te lachen en zeg hem dat mijn viezen gebroken zijn. Jaaa nu kon hij ook wel lachen. Mitchell, die het hoorde, werd meteen zenuwachtig. "Mama baby Poef komt nu he". "Nou schat, het kan nog 72 uur duren maximaal, dus kom op even eten. Nu duurd het niet zo heel erg lang meer." Ja right. Mitchell en NU eten. Beide mannen kregen geen hap meer door hun keel. Ben ik even blij dat ik wel had gegeten. Sjon begon al te stressen. Hij is meteen gaan opruimen, het bed alvast op Mitch zijn kamer gebracht, want mochten vannacht de weeen beginnen, dan hoefde hij het niet dan te doen. Mitchell vertelde we wel dat hij gewoon op tijd naar bed moest. Ik heb intussen contact gezocht met de VK, zodat ze vast op de hoogte was. Ze vroeg me weer te bellen als de weeen regelmatig waren. Nadat Sjon het bed had gedaan zijn we met Nala gaan wandelen. Als ik aan de wandel ben heb ik altijd weeen. Oke de laatste paar weken dan. Dan zal je zien dat het nu straks weer loos is. We waren nog maar op de helft van onze ronde en ik gaf een kreetje. Sjon werd meteen lijk bleek, dus moest nog harder lachen. "Oke, dit was dus een echte wee. Weet ook weer hoe ze voelen". Sjon vroeg zich af of het nu door ging zetten, dus we liepen door. Moest toch naar huis he. In dat kleine stukje wat nog volgde nog een paar weeen, maar nog niet zo lang. Thuis niks tegen Mitchell gezegt. Zei gewoon dat ik niet wist of dit door ging zetten. Om kwart voor 8 mitchell naar bed gebracht, maar vertelde er wel bij dat hij een dvd mocht kijken en als het menes was dat we hem zouden roepen. De weeen volgde lekker snel op. Ze kwamen al snel om de 4 a 5 minuten en hielden best lang aan. Ben nog even op de chat gaan zitten om mijn gedachten af te leiden. Maar echt super ging het niet. Miste hele gesprekken om de weeen weg te puffen. Bedacht me dat ik nog een soort van "inplanrooster" moest maken, dus ging dat even doen. Liet de chat wel open. Het zou immers niet zo lang duren. We waren ook al een uurtje verder en de weeen moest ik nu weg lopen, hangen en puffen. Ik vroeg sjon om de VK weer te bellen. Om 10 over 9 tikte hij het nummer van de doktersdienst in. Word hij in de wacht gezet!!!!! Welja, had ik weer. Na een paar minuten zei ik tegen Sjon dat als ze nu niet snel opnam dat ik Poef zelf wel uitpoepte. Na 7 minuten werd hij uit de wacht gehaald. Sjon zei dat we de VK nu even nodig hadden, dat de weeen nu om de 2 a 4 minuten kwamen en dat het niet lang meer duurde volgens mij. Ze zegt nog "o uw vrouw had net ook al gebeld". "Ja, maar schiet nu maar op". Lang leven doktersdienst.

Diane, de VK die dienst had belde met 10 minuten terug. Ze hoorde Sjon zijn verhaal aan en dat het nu wel heel erg snel ging. Ze zei dat ze er met 10 minuten was. Wauw, ik kreeg Diane bij mijn bevalling. Iets waar ik al een stiekeme hoop op had. Ik wilde bevallen bij haar en anders bij Mirjam. Ook een hele gezellige jonge meid. Diane hield haar woord. Ze was er idd 10 minuten later. Het was inmiddels 5 over half 10. Ik was al op haar verzoek naar boven gegaan. Ze hielp me op bed en toucheerde me. "Nou" zegt ze, "jij gaat niet meer naar beneden en Sjon mag een bakkie zetten. Je zit al op 8 cm. Vind je het goed als Mirjam er ook bij is, want ze zit in de auto". Yes, tuuurlijk is dat goed. Sjon was inmiddels ook al naar Mitchell gelopen om het te vertellen dat Poefje deze nacht nog geboren ging worden. Diane is Mirjam gaan halen en hadden meteen alle spullen mee genomen. Zelfs mijn gevraagde baarkruk. Tijdens dat alles hadden ze de grootste lol, want ze wilde graag een bevalling samen doen (ze zijn ook studie genoten geweest), en Diane had net de dienst van Mirjam overgenomen toen ik belde. Mirjam was druk bezig kraamzorg te bellen en vast alles klaar te zetten, Diane zette de spullen voor de bevalling klaar die zij nodig had, Sjon liep van boven naar beneden met kruiken, koffie en Mitchell op de hoogte houden, Mitchell was aan het computeren beneden en vrat zowat zijn vingers op ipv zijn nagels. Af en toe kwam hij me even een knuffel geven. En ik, ik pufte maar door. Soms geen rust tussen weeen en soms maar 5 tot 30 seconde, maar het ging goed. Zeg op den duur "Diane, het gaat wel heel snel nu". "Ja", zei ze" ik merk het, kom maar even liggen". Dus weer op bed geklommen en ze ging toucheren. "Wen, ik voel nog dat 1 vlies heel is. Deze ga ik ook even doorprikken, zodat je het wat makkelijker hebt. Er was maar 1 vlies gescheurd en waarschijnlijk bovenin. Vond al dat het zo weinig water was vergeleken bij Mitchell. Ineens voel ik een warme - bijna hete- waterval uit me stromen. Schijnbaar had ik die nodig want mocht meteen mee drukken als ik wilde. Maar ik wilde niet. Sjon kwam naast me staan en keek hem aan. Diane begreep het ook en zei nog "we doen er alles aan om je kindje HIER geboren te laten worden. WIJ gaan niet naar het ziekenhuis. Daar was ik heel erg bang voor. Niet weer naar het ziekenhuis. De weeen werden wel kachtiger, maar nog geen echte persweeen. Vroeg of ik nu op de baarkruk mocht, maar helaas. Deze zou ongebruikt blijven staan. Omdat het TE hard ging, was ze bang dat ik dan van voor tot achter uitscheurde. Tijdens een wee voel ik iets weg glijden. Nou ja, meer naar beneden dan en zeg tegen Diane dat ik eerst even naar de wc moet.

"Diane, ik moet poepen"

"Nee, niet waar, dat is je kindje"

"Ik weet toch wel wanneer ik moet poepen of niet. Het komt er echt niet van voor uit"

"Nee meis, druk maar gewoon een beetje mee".

"Sjon? (fluister) ik moet echt poepen hoor, dat wil ik niet. Diane, ik houd het niet meer"

"Nou druk mee dan"

"Dan moet je het zelf maar weten"

En pers dus mee. Mijn grootste nachtmerrie werd werkelijkheid. "zie je nou wel" .En Sjon knikte ja. Diane zegt nog "Welnee, niks aan de hand" Maar vertelde haar dus dat het wel zo was en dat Sjon dat al had bevestigd. Daarna kon ik het echt niet meer ophouden en loosde alles met een heel erg groot rood hoofd. Op het moment dat mijn darmen leeg waren voelde ik Poefje naar beneden glijden en kwam de persdrang goed op gang. Tot overmaat van ramp, moest ik nog kotsen ook. De eerste plens viel op de grond waar de celstofmat nog lag om het vruchtwater op te vangen. Helaas stond Sjon zijn voet hier ook boven op, dus die zat te glibberen tussen mijn worteltjes die ik s'avonds gegeten had. Daarna duwde Diane een emmer onder me, alleen was daar ook de ontlasting in gedaan. Ik kan je verzekeren dat als je niet moet kotsen, dat je dan alsnog over je nek gaat. Sjon, die mij tegen hield, zodat ik niet van bed af lazerde werd niet echt vrolijk van mijn gekots en strontlucht uit de emmer, hahahaha.

Het was toen exact 23.10 uur (jaja klokken genoeg op de slaapkamer.) Kreeg groen licht om ervoor te gaan, maar wel voorzichtig. Nou dat heb ik geweten. Na de eerste perswee had ik al een branderig gevoel "Kut, nu weet ik wat ze bedoelen met 'het brand'". Intussen probeerde Diane wat meer ruimte te maken, maar het oude lidteken werkte niet echt mee. Dus vinger erin en oprekken. Ook tijdens een wee. Dat was minder. Bij de laatste keer persen in de tweede wee zette ze een knip. Kut, die voelde ik dus wel. Verdoving werkte niet echt. Bij de volgende wee kon ik gewoon persen zoals ik wilde. Sjon ondersteunde mijn rug zodat ik mijn nek niet zou belasten (Whiplash he). Ik zag een klein stukje van het bolletje van Poef uit mij komen. Wat een goed gevoel is dat dus je geeft werkelijk alles. Op het moment dat het hoofdje geboren was, ging ik automatisch puffen en Poef gaf een schreeuw. Keek Diane aan en perste verder. Wat een kracht heb je dan. Nooit geweten dat het zo ook kon. Heb gewoon mijn eigen kindje geboren zien worden. Op het moment dat ze naar buiten kwam, keken we alle 5 (inmiddels was kraamhulp binnen gerent) naar de klok. Hij sprong net over naar de 19. Haar tijd stond vast. 23.19 is Poef geboren. Heb Sjon meteen gevraagd Mitchell te halen. Ik werd van onderen even afgedekt, omdat het niet zo fris eruit zag. Hij kwam binnen met een grijns van oor tot oor en was bloed nerveus. Mirjam heeft Poef even van mijn buik gehaald zodat hij kon kijken. Hij gaf haar meteen een kus op haar bol. Zo mooi. Helaas dorst hij niet de navelstreng door te knippen dus dat heeft Sjon gedaan. Kreeg een spuit in mijn been voor de placenta. Diane drukte op mijn buik op het moment dat ik een wee kreeg. Niet zo krachtig als normaal hoor. Zeg nog doodleuk "hij zit meer rechts en naar onderen". Ja idd, ze voelde hem toen ze drukte en ik voelde hem los laten. Zeg "daar komt ie" en hoppes. Hij was een stukje kleinder dan ik had verwacht. Wel mooi rood en ze liet me de vliezen zien waar hij gescheurt was. Sjon is naar beneden gegaan en vertelde de dames op de chat dat ik bevallen was.

Na een tijdje te hebben geknufd met mijn dochter en zoon (Mitchell bleef ook nog maar even plakken) moest ze nog even door de controle. De Apgar was al 3 keer gedaan. Tijdens bevalling, na bevalling en 5 minuten later. 3 x 10 dus. Nu alleen nog kijken of de rug en mondje echt dicht waren. De reflexen had ze al gezien en het lopen was geen probleem. Dochtertje lief werd even aangekleed terwijl ik naar het voeteneind van het bed werd gesjord om te hechten. Sjon met een bouwlamp op mijn muts gericht en heeft een uur kunnen staan als lantaarnpaal. Ik kreeg mijn meissie weer terug. Mitchell stond op de hal te wachten en achter Sjon. Het hechten kon beginnen. Bij iedere steek die ze deed kneep ik in het matas. Ze hadden me al 2 spuiten gegeven en ook al vloeistof erover laten lopen, maar het werkte gewoon niet. Snapte er geen bal van. Ze is bijna 1 uur bezig geweest met het hechten. Afgebroken nagels van het in bed knijpen later kon ik onder de douche, moest ook meteen plassen dus prima. Sjon en de kraamhulp zette het bed weer in elkaar.

Ik hoorde later van Sjon dat ze er echt alles aan gedaan hebben om me thuis te houden. Je wilt niet weten wat er allemaal op de babykamer stond. En dat waren niet alleen zuurstoftanken, maar wat wel wilt hij niet zeggen.

Dag Poefje, Welkom Serenity