*liesje*'s profiel
Over mij
22 weken ben ik zwanger mogen zijn en toen moest ik mijn mannetje afgeven.
De dingen die je voelt als je een kind moet afgeven, is met geen woorden te beschrijven.
STUKJE VAN DE BRIEF DIE IK SCHREEF AAN MIJN ZOONTJE KAAN*:
Het zag er nochthans allemaal zo goed uit. Ik heb nooit geen bloedverlies gehad, de 12 - weken echo kon niet beter. Alles was perfect... Tot die gevreesde 20 weken - echo. Ik maakte me nochtans niet al te veel zorgen toen ik naar de gyneacoloog vertrok. Ik voelde je trapjes en schopjes al heel duidelijk. Alles zat dus wel snor dacht ik.
Maar toen ging de dokter naar je hoofdje kijken en tot mijn grote verbazing bleek dat er niets klopte met je hersentjes. Ik dacht de grond onder mijn voeten wegschuifde.
We hebben verschillende testen, echo's en scans laten uitvoeren, maar het verdict bleef hetzelfde. Er was een deel van je kleine hersentjes niet meer meegroeid. In de praktijk zou dit betekenen dat je zowel mentaal als fysisch zwaar gehandicapt zou zijn en nooit een zelfstandig leven zou kunnen leiden. Je zou leven als een plantje en de dokters vonden een zwangerschapsonderbreking de beste oplossing.
Het was de moeilijkste beslissing die ik ooit in mijn hele leven heb moeten nemen. Ik wist wat de beste oplossing was, maar het zo verdomd moeilijk om jou te moeten opgeven lieve schat, ook al wist ik dat dit het beste was voor jou was.
Je bent geboren op donderdag 28 augustus om 15:50 uur en je zag er zo perfect uit. Je hebt maar heel even mijn armen mogen liggen, maar je zit voor altijd in mijn hart. Je zal altijd onze eerste zijn en ik ben trots om jou mama te mogen zijn.
Ik mis je lieve schat.
mama
