Wat leuk dat je even komt spieken!

In december 2009 is ons geweldige zoontje geboren en in februari 2011 vonden we het tijd worden om eens te gaan kijken of nummer 2 zin had om aan te sluiten bij ons gezinnetje. Diezelfde ronde nog voelde ik me op en top zwanger, maar bleken de zwangerschapstesten het niet met me eens te zijn. Pas twee weken ná mijn nod had ik zo'n mooie dubbele streep in handen. Bij de eerste echo bleek ik twee weken minder ver te zijn, 6 wk ipv 8. Aangezien zowel de test als de echo wezen op een late eisprong, maakten we ons nog niet echt zorgen. Het stemmetje in mijn hoofd dat riep "waar kwamen dan zo vroeg al die kwaaltjes vandaan?" werd hardhandig gesmoord. Er was nog niks te zien in het vruchtzakje, maar dat had te maken met de vroege zwangerschapsduur. We mochten over twee weken weer terugkomen en dan zou er meer te zien zijn. Vk gaf nog even aan dat ik contact op moest nemen als ik zou gaan vloeien...

Nog geen dag na de echo verloor ik een drupje bloed. Het stemmetje kon ik nog smoren met de gedachte "het was een inwendige echo, ze heeft vast een bloedvaatje geraakt"... Het drupje bloed werd de daaropvolgende dagen iets meer en ik liep stomtoevallig de vk tegen het lijf in de supermarkt. Ze herkende me en vroeg hoe het ging ("niet best...") en maakte meteen een afspraak voor me voor de volgende dag. Op de echo was lichte groei te zien (2 dagen, ipv de 5 die ertussen zaten), maar nog steeds geen kindje. Doorgestuurd naar het zh, maar de boodschap was ons al duidelijk. Op 16 april ben ik het vruchtje met de werknaam "sibje" verloren...

Kapot was ik ervan... Hoe kon ons dit nou overkomen??? Maar de wereld leek toch door te draaien en we besloten er dan toch maar weer voor te gaan. Met een deuk in mijn vertrouwen en met een steeds dreigend gevoel dat mijn eerste miskraam een voorproefje voor iets ergers zou zijn, had ik op 19 juni, vaderdag, dan toch een positieve test in handen!!! Echt voluit genieten van deze zwangerschap durfde ik niet door mijn voorgevoel of noem het uit zelfbescherming. En helaas mocht ook dit kindje er niet zijn. Op 8 september moest ik na ruim 15 weken zwangerschap afscheid nemen van ons zoontje Kellan.

Het liefst zou ik de handdoek nu in de ring gooien, zodat ik nooit meer zo'n onzekere periode hoef mee te maken. De lol van het zwanger zijn is er voor mij wel af, maar ons gezinnetje voelt nog niet compleet. Ik zou dolgraag nog een broertje of zusje voor ons zoonje willen hebben, dus heb ik nogmaals al mijn moed bijelkaar geraapt en we gaan er weer voor. Met knikkende knieën, dat wel...

Ronde 1: 8 november t/m 1 december (ei op dag 13, cyclus van 24 dagen, vmk???)

Ronde 2: 1 december t/m 28 december (ei op dag 18, cyclus van 28 dagen)

Ronde 3: 28 december t/m 24 januari (ei op dag 15/16, cyclus van 28 dagen)

Ronde 4: 24 januari t/m 19 februari (ei op dag 14, cyclus van 27 dagen, ronde telt niet mee: operatie)

Ronde 5: 19 februari t/m 20 maart (ei op dag 21, cyclus van 31 dagen)

Ronde 6: 20 maart t/m ... (ei op dag 16): ZWANGERRRRRR!!!!