Het onderstaande schreef ik in 2011, ondertussen is het 2013 en zit ik in de aftelfase, ik ben namelijk 39 weken zwanger can mn tweede. Dit had ik nooit voor mogelijk gehouden of kunnen bedenken. Maar we zijn zo ontzettend blij!!! Ook dit was weer van het begin tot het einde pittig en nog hebben we gen garantie voor n trisomie afwijking, maar de vooruitzichten zijn goed en we kunnen niet wachten op ons volgende wondertje.
Hou hoop!! Hoe moeilijk soms ook.
En daar ga je dan, 22 jaar in een relatie met iemand die geen kinderen wil. Jij wilt ze wel, maar je houdt van iemand dus schik je je maar. Dan gaan dingen veranderen en kom je tot inzicht dat je eigenlijk helemaal geen kinderen wilt met die persoon, de volgende stap is dat je beseft dat je hele relatie eigenlijk niets meer voorstelt. En je besluit er een punt achter te zetten.
Vervolgens kom je iemand tegen, een gevoel wat je nooit hebt gekend neemt bezit van je. En of het lot ermee speelt. De liefde van je leven heeft al kindjes en is gesteriliseerd. Je komt samen tot het besef dat een liefdesbaby toch heel erg welkom zou zijn. Besluit wordt genomen voor een hersteloperatie. En dan ga je een traject in, wat redelijk intensief en zwaar is. Je leeftijd begint tegen je te werken en er zijn dagen dat je het heel zwart in ziet allemaal.
Je probeert positief te blijven en vooral hoop te houden en steun te zoeken bij elkaar.
En dan blijkt op 6 februari dat je zwanger bent :-)))))))))))))))))))))))))))
Allemaal heel spannend, maar we hopen zo op onze liefdesbaby.
Wat doen we dus: Thinking Of BabIES - TOBIES