Lange tijd dacht ik: kinderen? Leuk, later als ik groot ben! Tijdens en na mijn studie was ik vooral volop reizend de wereld aan het ontdekken, mijn leven aan het uitvinden, mijn mogelijkheden aan het verkennen en voor de wereld om me heen aan het zorgen. En daar was ik maar wat druk mee…mijn bestaan was supercompleet met mijn vriend, vrienden, familie, werk en alle leuke en minder leuke gebeurtenissen die elkaar in snel tempo opvolgden. Het krijgen van kinderen was wel het laatste waar ik mee bezig was. Toen mijn vriend in september 2009 met me deelde dat hij graag vader wilde worden, schoot ik nog tegen het plafond van schrik. “Eh…lief…bedoel je NU?” Lachend stelde hij me gerust. “Nee, niet nu. Maar ooit.”
Heel lang heeft hij niet op me hoeven wachten. Driekwart jaar later, op het terras, in de zon, met een glas ijskoude witte wijn, drong het met een dreun tot me door. Ik wil een kind! Ik was er in één klap helemaal klaar voor. Misschien toch die magische invloed van het 30 worden?
Vanaf dat moment leek alles vanzelf te gaan. Het was een soort grote wisseltruc: Mirena eruit, baby erin, want in september 2010 zat ik met grote ogen en een bonzend hart naar twee roze streepjes op een stukje plastic te staren. Intens gelukkig maakten we plannen, bedachten we namen en kochten we ook maar meteen een huis met een tuin. De klap was dan ook groot toen we eind oktober tijdens een vervroegde eerste echo (die ik kreeg vanwege een héél slecht voorgevoel) een veel te grote vruchtzak met een veel te klein, levenloos vruchtje te zien kregen. Na twee mislukte misoprostol-behandelingen (waarbij ik wel het vruchtje, maar niet al het weefsel verloor), en een curettage die op het laatste moment (ik had het infuus al in mijn arm) bijna afgeblazen werd omdat ze niet genoeg instrumenten hadden (“Tja, sorry, het is echt heel druk vandaag” – JE HEBT TOCH EEN PATIËNTENLIJST?! JE KUNT TOCH T-E-L-L-E-N?!), konden we in december 2010 opnieuw een poging gaan wagen. Deze miskraam was echt domme pech, zo redeneerden we, en de kans dat het de volgende keer goed zou gaan was ontzettend groot.
Weer hoefden we niet lang te wachten op een positieve test: in januari 2011 was ik weer zwanger! Maar na 9 weken vol licht bloedverlies, stress en controle-echo’s bleek helaas dat het niet bij één miskraam hoeft te blijven.
Hierna besloten we een baby-time-out van een maand of vier te houden, tot de zomer. Om fysiek en mentaal te kunnen herstellen van deze twee miskramen in 4,5 maand tijd. Een moeilijke, maar voor ons noodzakelijke beslissing. Maar uiteindelijk hebben we het officiële einde van de time-out niet gered: op 21 juni 2011 testte ik weer positief!
En drie keer bleek voor ons scheepsrecht. Op zondag 29 januari 2012 werd - vijf weken te vroeg - onze dochter Isabel Marie geboren. Gevolgd door haar kleine zus Nina Jolijn, op 8 oktober 2013. Met deze twee prachtige meisjes zijn we als gezin helemaal compleet!